Όλοι έχει χρειαστεί κάποια στιγμή να αντιμετωπίσουμε ανθρώπους που έχουν θέση και ρόλο στη ζωή μας αντίστοιχο με εκείνο των φανταστικών πλασμάτων στα βιβλία της JK Rowling. Αδυνατώντας να δουν το ποτήρι μισογεμάτο και σκιτσάροντας την καθημερινότητά τους σε τόνους του μαύρου και του γκρι (σίγουρα χωρίς 50 αποχρώσεις), περιφέρονται χωρίς καμία πραγματική συνεισφορά στις ζωές των άλλων. Έχοντας μπει στο σκηνικό συνήθως από σύμπτωση ή βρισκόμενοι σε αυτό από πολύ παλιά, τους έχουμε παρακολουθήσει επί μακρόν να αναλύουν πόσο μίζερη είναι η ζωή τους, όντας πάντα ταλαιπωρημένοι, θυμίζοντας το “δύσκολο” παρελθόν τους. Ταυτόχρονα μοιράζονται με τον καθένα “deep psychological shit” και περισσότερες από μία φορές τους έχουμε δει να κάνουν μακροβούτι στη χειρότερη δυνατή επιλογή που θα τους διαφοροποιήσει από τους υπόλοιπους.

Κι όμως, ενώ εσύ αποδέχεσαι την “ξεχωριστή” τους οπτική στα πράγματα και την ιδιαίτερη προσωπικότητά τους, είσαι ανεκτικός στις αμέτρητες φορές που δεν μπόρεσαν να έρθουν, να προλάβουν, να καταφέρουν το οτιδήποτε, τη μία ανταλλάζετε σχεδόν ερωτικές φιλοφρονήσεις κάνοντας bonding για ώρες και την άλλη χάνεστε σαν παλιοί συμμαθητές. Παρά τη σιγουριά με την οποία μοιράζεστε σκέψεις και διαθέσεις, τίποτα δε φτάνει να γίνει πράξη στο βαθμό του να καλύπτονται οι προσδοκίες που έχουν χτιστεί, με κοινή πάντα ευθύνη.

Έτσι λοιπόν παρατηρείς κάποια στιγμή πως ακόμα και αν υπάρχει συμπάθεια, δέσιμο, χημεία ή οτιδήποτε, αυτοί οι άνθρωποι καταλήγουν να τρέφονται από σένα και τους γύρω τους χωρίς να δίνουν κάτι (θετικό) σε αντάλλαγμα. Λέγοντας τις ίδιες ιστορίες, επιζητώντας ακούραστα την προσοχή, τον θαυμασμό και την αποδοχή των άλλων, χωρίς να διακρίνουν πραγματικά φίλους από γνωστούς, χάνονται ανάμεσα σε όλους εκείνους με τους οποίους νιώθουν σημαντικοί.

Αν τα παραπάνω τα έχεις σκεφτεί εδώ και καιρό για κοντινό σου ή μη άτομο, τότε καλώς εχόντων ήδη βρίσκεστε σε απόσταση. Αν διαβάζοντας αυτές τις γραμμές συνειδητοποιείς τον προβληματικό ρόλο κάποιου στη ζωή σου, τότε σκέψου αν πραγματικά αξίζει να είναι κομμάτι του κόσμου σου, του χρόνου σου. Η πραγματική απορία είναι γιατί δεχόμαστε κάποιοι να μοιράζονται μαζί μας πάντα τη μαυρίλα και ποτέ τη χαρά, γιατί ενώ μας απογοητεύουν, εμείς αναμένουμε ακόμα κάτι. Ακόμα και αν η απάντηση σε αυτό μας είναι άγνωστη, οφείλουμε να προστατέψουμε τους αυτούς μας από την έκθεση σε αυτό το χειμώνα διαρκείας, ώστε να αντιμετωπίσουμε όσες σκέψεις και ένστικτα μας κρατάνε πίσω.

Αν δεν σε προβληματίζει το κακό που σου προκαλούν σε προσωπικό επίπεδο ή θεωρείς πως το αντέχεις αναλογίσου τι φίλος ή γκόμενος θες να ‘σαι, τι σχέσεις θες να έχεις με όσους έχεις επιλέξει στην ομάδα σου. Διαφορετικά, καταλήγεις και ‘συ να μοιράζεσαι με όλους μόνο την επιφάνεια, μοιράζοντας στους σημαντικούς και τους ασήμαντους σχεδόν τον ίδιο χρόνο, χώρο και ενδιαφέρον. Κοινώς ακόμα και αν θεωρείς ότι όλα τα ελέγχεις, φτιάξε μία ισορροπία όπου αυτοί που πραγματικά σε στηρίζουν φαίνεται πως τους ιεραρχείς ως προτεραιότητα, αφού μόνο αυτοί μπορούν να είναι οι “προστάτες” σου. Γιατί ο Αντέννα είχε δίκιο, “τα ομορφότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα”. Είναι άνθρωποι.