Με αφορμή την έναρξη του μεγαλύτερου (υποτίθεται) ροκ (;) μουσικού φεστιβάλ της χώρας μας, σκέφτηκα πως καλό είναι να θυμόμαστε, εκτός από τις ιστορικές στιγμές που μας χάρισε, και τα epic fails που συζητήθηκαν. Άλλωστε, ουδείς άσφαλτος, όπως εύστοχα τοποθετήθηκε γνωστή χέβι μέταλ καλλιτέχνης.

Το Rockwave είναι το παλαιότερο φεστιβάλ της ροκ στην Ελλάδα, ξεκινώντας από το 1996. Πέρασε αδιαμφισβήτητα από αρκετές θύελλες, μέχρι να καθιερωθεί ως θεσμός και να σταθεροποιήσει τη δημοτικότητά του, αλλά και την ευρωπαϊκή του αναγνώριση: δεν είχε καν σταθερό τόπο διεξαγωγής, μέχρι το 2004, όταν όλα ξαφνικά έπρεπε να πληρούν προδιαγραφές πολιτισμένου δυτικού κόσμου («Ευκαριστούμε Ατήνα, ευκαριστούμε Ελλάντα» κτλ.). Το 2002 με το ζόρι διοργανώθηκε υπό την ονομασία Shockwave, ενώ το 2003 δεν διεξήχθη καν. Υπό αυτές τις ιδιάζουσες συνθήκες, η διεξαγωγή του ειδικά στις αρχές, σίγουρα δεν θα μπορούσε να μην συνεπάγεται ορισμένες φορές και… φάουλ, τα οποία προκάλεσαν σύγχυση ταυτότητας στο κοινό.

Ωστόσο, από τη χρονιά της Ολυμπιάδας και εξής, το Φεστιβάλ μπήκε σε μια περίοδο ιδιαίτερης ακμής, εφόσον πλέον ταυτίστηκε με το Τerra Vibe. Τα ονόματα που έχουν περάσει από τη σκηνή του Terra αλλά και από άλλες σκηνές, προ Terra εποχής, είναι πράγματι εντυπωσιακά: Iggy Pop, Moby, Megadeth, Portishead, Placebο, Prodigy, Black Sabbath, Guns N’ Roses, Metallica… και πολλοί άλλοι οι οποίοι κάλυψαν τα γούστα και των πιο σκληροπυρηνικών αλλά και των πιο «φλώρων» νεοροκάδων (συγκαταλέγομαι κι εγώ μέσα σε αυτούς και είμαι περήφανη!).

Δεδομένης της ανάπτυξης του Rockwave, θα περίμενε κανείς ίσως ο χαρακτήρας του να είναι πλέον πιο συνεπής στην ονομασία του. Ένα τέτοιο Φεστιβάλ, με αποδεδειγμένη τη δυναμική του και τη δημοτικότητά του, δε χρειάζεται άλλο να φέρνει ονόματα τα οποία, όχι μόνο ροκ δεν μπορούν να χαρακτηριστούν, αλλά μάλλον διχάζουν το κοινό σε ομάδες με διαφορετικές μουσικές προτιμήσεις. Αντιθέτως όμως, φαίνεται πως οι διοργανωτές ακολουθούν ευλαβικά και πρώτιστα τις τάσεις της εποχής, ώστε να προσελκύουν συνεχώς περισσότερα άτομα και να καλύπτουν όλο και μεγαλύτερο μουσικό εύρος. Και κάτι τέτοιο οδηγεί σε αμήχανες εμφανίσεις, οι οποίες αυτόνομες μπορεί να ήταν μια χαρά, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζουν τελικά σε μια μεγάλη μουσική εκδήλωση που πανηγυρίζει το (ευρύ, δε λέω) κύμα της ροκ.

Ανατρέχοντας στις πιο αποτυχημένες επιλογές ονομάτων του φεστιβάλ, έχουμε και λέμε.

1. Active Member

Μπορεί να είμαι ορκισμένη οπαδός του ροκ κινήματος, πράγμα που με αποκλείει μάλλον από το κοινό της χιπ-χοπ σκηνής, όμως θα ήμουν ιερόσυλη προς τη μουσική γενικότερα αν δεν αναγνώριζα την πρωτοπορία των Active Member. Οι πρώτοι διδάξαντες της low bap στη χώρα μας αποτελούν ένα φωτεινό παράδειγμα ταλέντου στο χώρο αυτό και σέβομαι πολύ τη συνεισφορά τους. Αλλά ίσως αποτελούν επίσης την πιο φωτεινή περίπτωση wtf συμμετοχής στο φεστιβάλ, από την άποψη ότι απέχουν αντικειμενικά ΠΟΛΥ από ό,τι συγκαταλέγεται στη ροκ. Και πες ότι εντάξει, στα πρώτα χρόνια του φεστιβάλ, έπρεπε όπως είναι λογικό να προσελκύσουν κόσμο. Το λάθος όμως επαναλήφθηκε πρόπερσι. Γιατί νομίζετε δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε χιπχοπάδες με ροκάδες τόσα χρόνια; Κάποιος λόγος θα υπάρχει! Ακόμα και η ρέγκε ανήκει στη ροκ. Αλλά η εκκλησία δε λέει τίποτα για low bap. Τυχαίο;

2. Black Eyed Peas

Σε μια οποιαδήποτε μέρα του 2016, οι συγκεκριμένοι θα έμοιαζαν παραίσθηση στην έρημο. Υπάρχουν, δεν υπάρχουν..; Ωστόσο, για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, οι διοργανωτές τους θεώρησαν ως κατάλληλους για headliners το 2010, μία χρονιά που η ξενέρα των φαν του φεστιβάλ έπιασε ουρανό. Τότε ήταν που η σκηνή του Rockwave θύμισε πιο πολύ Γιουροβίζιον παρά ροκ συναυλία. Και ναι, σίγουρα ήταν διασκεδαστικά, σίγουρα οι άνθρωποι είναι επαγγελματίες και προσέφεραν υπερθέαμα, αλλά προς θεού, περιμένουμε 2 μέρες το χρόνο για να ακούσουμε live, σόλο ηλεκτρικής, όχι το πρόγραμμα του Mad Radio (κανένα πρόβλημα με το Mad, παράδειγμα έφερα…) Ας μην υπάρξουν άλλες τέτοιες φαεινές ιδέες στο μέλλον.

3. Όλη η φάρα του ελληνικού έντεχνου – «ροκ» που μας στιγμάτισε την παιδική/εφηβική μας ηλικία (και συνεχίζει)

Πρώτα χρόνια του Φεστιβάλ, φυσικά και θα ενισχύσεις το πρόγραμμα με Έλληνες καλλιτέχνες, που μας τιμούν με συναυλίες κάθε καλοκαίρι, με εμφανίσεις σε κέντρα κάθε χειμώνα, και γενικώς τους βλέπουμε τόσο συχνά ώστε να έχουν γίνει βίωμα. Και ποιος δεν ερωτεύτηκε με Πυξ Λαξ, και ποιος δεν πωρώθηκε με Αγγελάκα. Το 2011 όμως το θέμα ξέφυγε τελείως, αφού τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ στη σκηνή συνυπήρξαν Αγγελάκας με Ψαραντώνη και Ψαρογιώργη, ακούστηκαν λύρες, ακούστηκαν παραδοσιακά ηπειρώτικα (!) και σαν να βρεθήκαμε ξαφνικά σε συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου μάλλον. Να μην παραλείψω φυσικά και το αποκορύφωμα στην αποθέωση του εντέχνου, με τον ερχομό πρόπερσι και της Νατάσας Μποφίλιου στο Terra Vibe, η οποία συναγωνίζεται σοβαρά το μαϊντανό στη συνομοταξία των βοτάνων. Περιττεύουν λοιπά σχόλια.

4. Lana del Rey

Η ενσάρκωση της αναβίωσης της 60’s αισθητικής, μια περσόνα καθόλα ενδιαφέρουσα που έχει απασχολήσει πολύ τα τελευταία χρόνια, είναι φυσικά καλοδεχούμενη στην Ελλάδα, όπως άλλωστε και οποιοδήποτε άλλο μεγάλο όνομα της διεθνούς ποπ σκηνής. Γιατί στο Rockwave; Το 2013 που πρωτοήρθε, στη μία σκηνή της Μαλακάσας έκοβαν φλέβες με το Summertime Sadness και στην άλλη γινόταν ασύστολο headbanging με τους Iced Earth. Συγκεντρωθείτε λίγο παιδιά. Να ξέρουμε τι να φορέσουμε δηλαδή, μπλούζα Μετάλικα ή πέπλα και λουλούδια στο κεφάλι; Μήπως να τα συνδυάσουμε;

Μήπως να σταματήσουμε να μετατρέπουμε το Rockwave σε κράμα Coachella και Σταυρού του Νότου;

Τέλος, ας προσφέρω και κάτι στο φιλόμουσο κοινό εκτός από χολή. Σας έχω οπτικοακουστική ενημέρωση για όλα τα μεγάλα φεστιβάλ που γίνονται φέτος στη χώρα μας από τον πλέον αρμόδιο για το θέμα. Καλά να περάσετε ό,τι κι αν απολαύσετε (23 Ιουλίου θα καεί το Φάληρο, Muse λέμε και κλαίμε).