Σε μια χρονική περίοδο όπου το marketing, η τοποθέτηση και η προώθηση κάθε προϊόντος στο καταναλωτικό κοινό, δεν έχει απλά ανέβει επίπεδο αλλά έχει αλλάξει διάσταση, κάθε κατάστημα στεγάζει επί μονίμου βάσεως πλήθος υποσχόμενων εκπλήξεων και νέων εμπειριών, ακόμη και για τα πιο απαιτητικά γούστα. Έχοντας ως αιχμή του δόρατος τη μόδα, κάθε “προϊόν” αποτελεί μια γνήσια έκφραση τέχνης, τόσο κατασκευαστικά, όσο και εννοιολογικά. Γνωρίζοντας ότι η μόδα αποτελεί τη δημοφιλέστερη και ευρέως διαδεδομένη δραστηριότητα γυναικών και ανδρών σε ολόκληρο τον πλανήτη, δεν θα μπορούσε να μη προκύψει το παρακάτω ερώτημα: Από πόσους παράγοντες (προ)καθορίζεται άραγε μια επιλογή;

Το πλήθος των ανθρώπων που δεν τάσσεται στο πλευρό των υποστηρικτών της μόδας, χρησιμοποιεί ως επικρατέστερο επιχείρημα εναντίον της, την “επιφανειακότητα” του κοινού της, επισημαίνοντας μια μόνιμη τάση για αγορές επώνυμων “αγαθών” που στοχεύουν στην προσθήκη κύρους. Επιπλέον, το γεγονός ότι ένα αξιοσέβαστο ποσοστό των υποστηρικτών της μόδας, κατά πολλούς ζει κλεισμένο σε μια φούσκα ανασφαλειών και εγωιστικών ανησυχιών, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως ένας χαρακτηρισμός, μπορεί να επεξηγήσει όλα τα περικλειόμενα στοιχεία με σαφήνεια, ακρίβεια και προπαντός ουδετερότητα. Βλέπετε η εξάρτηση ενός ανθρώπου από τη γνώμη του κόσμου, αποτελεί μια σύγχρονη μορφή “ασθένειας” που για πολλούς εγκυμονεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο…, εκείνο της αποκάλυψης μιας αθεράπευτης μετριότητας. Σαν ένα είδος θεάτρου όπου τα σύνορα ηθοποιού και θεατή παραβιάζονται συνεχώς και αυτή η αβεβαιότητα είναι που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον για όλη τη διάρκεια του έργου. Ίσως όμως η συγκεκριμένη οπτική να μην είναι ούτε η μοναδική, ούτε η καταλληλότερη για να προσεγγίσουμε με πιο ουδέτερο τρόπο.

Για πολλούς η μόδα είναι ένα πολυμορφικό σώμα, ευχάριστα ετερογενές και απύθμενο σε περιεχόμενο, έκφραση και χαρακτήρα. Η αποστολή της, είναι να ισορροπεί με επιτυχία ανάμεσα στο ρόλο διαιτητή και αντίπαλου, όπου ο καθένας από εμάς μπορεί με απόλυτη σιγουριά να βρει στοιχεία και θέματα που τον αντιπροσωπεύουν και τον ολοκληρώνουν έσω και έξω, ανεξάρτητα από την ετικέτα που του “φόρεσαν”. Κανένας άνθρωπος της μόδας δεν ανήκει εξολοκλήρου σε καμία αισθητική, φιλοσοφία ή ιδεολογία γιατί δεν μπορεί να τον εκφράσει συνολικά και διαχρονικά! Ένας  άνθρωπος της μόδας δεν δέχεται τις ετικέτες γιατί δεν λειτουργεί με το γνώμονα της ανταγωνιστικότητας, αλλά με εκείνον της κατανόηση και της αναγνώρισης κάθε έκφρασης και διαφορετικότητας.

Πέρα από την εξωτερική εμφάνιση, η πάλη και ο προσωπικός αγώνας όλων μας γίνεται για μια ετικέτα που ευτυχώς ή δυστυχώς δεν αγοράζεται, αλλά δημιουργείται και βασίζεται  στην ποιότητα των σκέψεων, την εξέλιξη της συμπεριφορά μας και κυρίως την κατανόηση και όχι την επίκριση του διπλανού μας. Ίσως η μόδα να είναι η καταλληλότερη στο να μας υποδείξει, να ανακάλυψη της πραγματικής ετικέτας του καθενός μας, απλά “διαβάζοντας” την υπερηφάνεια της μοναδικότητας και της αυθεντικότητας του καθενός μας στα μάτια του..