Είναι κάτι στις μέρες των Χριστουγέννων που κάνει τον έρωτα να επιστρέφει, πιο έντονος, πιο επίμονος, σαν φάντασμα που αρνείται να φύγει. Και δεν μιλάμε για τον έρωτα μόνο ως χαρά ή πάθος. Μιλάμε για τον έρωτα που σε στοιχειώνει: τον χαμένο, τον ανεκπλήρωτο, τον απρόσιτο. Αλλά γιατί; Τι είναι αυτό που κάνει τις γιορτές μια εποχή όπου ο έρωτας μοιάζει να κυριαρχεί στις σκέψεις μας, ακόμα και όταν προσπαθούμε να τον αποφύγουμε;

Καταρχάς, τα Χριστούγεννα είναι εποχή συμβολισμών. Είναι γεμάτα εικόνες ζεστασιάς, οικογενειακής θαλπωρής, και — ναι — ρομαντισμού. Σκέψου τα φώτα που αναβοσβήνουν, το κρύο που ζητάει ζεστές αγκαλιές, τη μουσική που σχεδόν πάντα περιέχει κάποιο μήνυμα για την αγάπη. Ολόκληρο το σκηνικό είναι μια πρόσκληση να νιώσεις, να θυμηθείς, να νοσταλγήσεις. Και τι είναι ο έρωτας αν όχι η απόλυτη ένταση των συναισθημάτων σου;

Η αλήθεια είναι πως τα Χριστούγεννα μας βάζουν να σκεφτόμαστε τι έχουμε και τι μας λείπει. Είναι μια περίοδος ανασκόπησης. Σταματάς για λίγο τη βιασύνη της καθημερινότητας, και εκεί, ανάμεσα στις γιορτινές στιγμές, αναδύονται οι πιο βαθιές σου επιθυμίες. Αν έχεις κάποιον να αγαπάς, το νιώθεις περισσότερο. Αν σου λείπει κάποιος, η απουσία του γίνεται πιο έντονη. Είναι σαν να μεγαλώνει η αντίθεση. Η πληρότητα και η μοναξιά, η χαρά και η θλίψη, όλα φωνάζουν πιο δυνατά.

Τα Χριστούγεννα έχουν αυτή τη μαγική ικανότητα να φέρνουν πίσω πρόσωπα και στιγμές

Μπορεί να είναι το τραγούδι που κάποτε άκουγες μαζί του, ή το χιόνι που σου θυμίζει έναν περίπατο χέρι-χέρι. Ίσως είναι η μυρωδιά από κανέλα και πορτοκάλι, που σου φέρνει στον νου εκείνη τη φορά που γελάσατε μέχρι δακρύων πάνω από μια κούπα ζεστή σοκολάτα. Ο έρωτας, ειδικά όταν έχει περάσει ή δεν έχει ολοκληρωθεί, γίνεται πιο έντονος γιατί οι αναμνήσεις στα Χριστούγεννα δεν ζητούν την άδειά σου για να εμφανιστούν. Απλώς έρχονται.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Τα Χριστούγεννα είναι γεμάτα προσδοκίες. Τα πάντα γύρω σου σε ωθούν να πιστέψεις πως αυτή είναι η εποχή των θαυμάτων. Ότι κάτι θα αλλάξει, ότι ο χαμένος έρωτας θα επιστρέψει, ότι το άγγιγμα που λαχταράς θα γίνει ξανά δικό σου. Είναι μια ψευδαίσθηση, ίσως. Αλλά είναι και η ελπίδα που κάνει αυτές τις μέρες τόσο όμορφες — και, ταυτόχρονα, τόσο οδυνηρές.

Δεν είναι τυχαίο που οι ιστορίες αγάπης στις γιορτές είναι παντού: στις ταινίες, στα βιβλία, στα τραγούδια. Ο κόσμος γύρω σου στήνει ένα θέατρο όπου ο έρωτας είναι ο πρωταγωνιστής. Κι εσύ, θες δεν θες, γίνεσαι μέρος του. Αν είσαι ερωτευμένος, αυτό σε γεμίζει. Αν δεν είσαι, σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι σου λείπει.

Ίσως, ο έρωτας να μας στοιχειώνει τα Χριστούγεννα γιατί…

Είναι η εποχή που όλα μεγεθύνονται. Είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας, και κάθε ρωγμή φαίνεται πιο καθαρά. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, μαθαίνουμε κάτι σημαντικό: ότι ο έρωτας, ό,τι μορφή κι αν έχει, είναι ο πυρήνας όλων όσων θέλουμε να νιώσουμε.

Κι έτσι, το στοίχειωμα του έρωτα γίνεται μια υπενθύμιση. Όχι μόνο για ό,τι χάσαμε ή λαχταρούμε, αλλά και για τη δύναμη που έχει να μας κάνει πιο ανθρώπινους. Και ίσως, μέσα σε όλα αυτά, τα Χριστούγεννα να μην είναι μόνο η γιορτή του φωτός, αλλά και η γιορτή του έρωτα. Του έρωτα που μένει, που επιστρέφει, που μας διδάσκει ποιοι πραγματικά είμαστε.