Εμείς, οι κυρίες ηλικίας των τριάντα και άνω, κάποτε υπήρξαμε μικρά κορίτσια και περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια -εκεί στα μέσα του 80- σε μια χώρα που ζούσε έντονες κοινωνικές αλλαγές. Ο συντηρητισμός κοντραριζόταν με τον προοδευτισμό, μέσα σε σαλόνια με έγχρωμες τηλεοράσεις, διακοσμημένες με σεμεδάκια και σκρίνια με ουίσκι για τα καλέσματα στη γιορτή του μπαμπά.

Στις βιντεοκασέτες έδειχνε ερωτικές σκηνές και νιώθαμε αμηχανία αν ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο με μεγαλύτερους. Πολλές έφηβες μεγαλώσαμε με μαμάδες άνετες να ακούσουν τις κόρες τους και τα προσωπικά τους και πολλές μεγαλώσαμε με το να βάζουμε λιποζάν κρυφά στο ασανσέρ μη φανεί πως στολιζόμαστε για τη βόλτα και θυμώσει ο μπαμπάς. Κάποιες γυρίσαμε αργά στο σπίτι χωρίς να ανησυχούμε ή χρειάστηκε να κάνουμε και την επανάσταση μας για να μείνουμε μέχρι τις δύο το πρωί έξω, κάποιες δεν έβγαιναν χωρίς έναν αδερφό ή ξάδερφο. Σε κάθε οικογένεια ήταν διαφορετικά τα ”λουριά”. Εμείς τα κορίτσια της ηλικίας των 30 και άνω λοιπόν –τώρα καταλαβαίνω πως- μεγαλώσαμε κυρίως σε οικογένειες δύο μοντέλων.

Κοιτάζω γύρω μου φίλες και μελετάω την πεποίθησή τους για τον γάμο σε σχέση με το πόσο ”σφικτά” μεγάλωσαν. Προσπαθώ να εξετάσω πόσο ρόλο έπαιξε η συντηρητική τους οικογένεια στις αποφάσεις τους περί του γάμου.

Την τελευταία τριετία υπολογίζω πως έχω βρεθεί σε περισσότερους γάμους παρά σε ξέφρενα πάρτι. Οι γνωστές και οι συνομήλικες φίλες μου αρχίζουν να παντρεύονται και με πολύ περιέργεια διαπιστώνω πως αφενός ‘’μεγαλώνεις καημενούλα’’ και πως αφετέρου στα δικά μου στατιστικά η συντηρητική οικογένεια που δεν άφησε την κόρη να πάει σινεμά στην προβολή των έντεκα ΔΕΝ είναι η ίδια οικογένεια που σήμερα την πιέζει να βρει επιστήμονα. Και εντυπωσιάζομαι. Πολύ.

Σε κάθε γάμο που πάω στολισμένη με το δώρο μου παραμάσχαλα, όσο περιμένω το ζευγάρι να χαιρετήσει τους 1200 καλεσμένους μελετάω την οικογένεια της νύφης. Περίμενα πως η οικογένεια που ζορίζει 15χρονα κορίτσια να μάθουν γαλλικά και πιάνο θα είναι η ίδια οικογένεια που θα έχει ρόλο και στην επιλογή του γαμπρού της μικρής τους πριγκίπισσας. Και να που τα στατιστικά μου κάθε φορά με αποπροσανατολίζουν.

Ανακαλύπτω τελικά πως η οικογένεια όσα λουριά και αν σφίξει, όσο άνετη και αν υποδυθεί πως είναι με τον φίλο της κόρης τους, όσο και αν την πιέσει να μην πάει στην πενταήμερη γιατί εκεί γίνονται αίσχη, καμία επίδραση δεν έχει όταν αυτή φτάσει στα 30 της. Και δεν το περίμενα.

Σκέψου λίγο, μια ολόκληρη γενιά μεγάλωσε με διαφορετικές εμπειρίες, σε οικογένειες ή συντηρητικές ή προοδευτικές. Με μόνο κοινό τα σεμεδάκια στα σαλόνια. Και τώρα εκεί έξω υπάρχουν κορίτσια 30 και άνω που σπάνε στερεότυπα και μου ταράζουν την έρευνα. Και τώρα θα πρέπει μαζί με το παραμάσχαλο δώρο να βγάζω μπλοκάκι εκεί στο όρθιο με τα δεκάποντα για να σημειώνω.

Σ αυτό το σημείο να ευχαριστήσω θερμά την μανούλα που δεν ρώτησε ποτέ το ”πότε θα παντρευτείς εσύ;”.