Τα τελευταία χρόνια δεν έχω αποφασίσει αν η φωνή μέσα στο κεφάλι μου είναι η φωνή ενός ενήλικα που ζει στο σώμα ενός νέου ανθρώπου ή αν μέσα στο ενήλικο σώμα μου κατοικεί ένα ανώριμο παιδί. Με λίγα λόγια και πιο απλά, δεν έχω καταλήξει αν έχω μεγαλώσει ή όχι. Όλοι ξέρουμε ότι το να μεγαλώνεις είναι αναπόφευκτο, αυτό που μερικές φορές δεν συνειδητοποιούμε είναι πόσο πραγματικά περίπλοκο είναι αυτό και ίσως τελικά το ‘μεγαλώνω’ να είναι το μεγαλύτερο ψέμα που λέμε στους εαυτούς μας και τους άλλους. Το ψέμα του ”μεγαλώνω” που έρχεται με την ψευδαίσθηση της εξέλιξης και της προσωπικής ανάπτυξης. Κάθε επιπλέον χρόνο κυνηγάμε τον εαυτό μας για μια φανταστική επένδυση σε έναν φανταστικό τραπεζικό λογαριασμό αυτοβελτίωσης. Δε δουλεύει αυτό. Αν δούλευε οι σημερινοί 80άρηδες θα ήταν συνδυασμός Σούπερμαν και Πολυάννας μαζί.
Το δεύτερο πραγματικά παράδοξο της ζωής μου είναι που σαν κορίτσι έβαζα κραγιόν και τακούνια ανυπομονώντας να μεγαλώσω και όταν πέρασα τα 30 έψαχνα περίπτερο με γλειφιτζούρι γεύση κόκα κόλα.
‘Ενας νέος κόσμος μετά την αίθουσα του σχολείου
Ξυπνάς για δώδεκα χρόνια με το ξυπνητήρι, παίρνεις το λεωφορείο ή το σχολικό πας στο σχολείο και κάνεις τους φίλους σου. Το μεγαλύτερο σου πρόβλημα είναι το άκουσμα του ”βάλτε μια κόλλα χαρτί” και η επίσκεψη της νονάς της αδερφής σου που είναι καθηγήτρια και σε ρωτάει για τους βαθμούς σου. Τα απογεύματα διαβάζεις, παίζεις μπάσκετ, μαλώνεις με τους γονείς σου. Ο μισός σου κόσμος είναι στο δωμάτιο σου και ο άλλος μισός στην αίθουσα του σχολείου σου. Οι υποχρεώσεις σου είναι μία λέξη σε εισαγωγικά και μοιράζονται (μόνο) στα δύο.
Όταν ενηλικιωθείς θα πρέπει να βολέψεις και να μοιράσεις τον κόσμο σου στο δικό σου σπίτι, στο open space της εταιρείας, στο σπίτι του αγοριού/κοριτσιού σου, στο αυτοκίνητο τις ώρες που μετακινείσαι, στο γυμναστήριο που προσπαθείς να κυνηγήσεις τις ώρες γυμναστικής που έχασες στο σχολείο και στο στέκι με την κολλητή σου που υποδύεσαι ότι σε νοιάζουν τα νέα της. Μοιράζοντας τον κόσμο σου μοιράζεις και τον εαυτό σου. Τα εισαγωγικά από τη λέξη υποχρεώσεις φεύγουν και πολλαπλασιάζονται σύμφωνα με το πόσο δραστήριος είσαι ως άνθρωπος. Δεν είναι ίδιος ο κόσμος ενός 25χρονου που συνεχίζει βαριεστημένα τις σπουδές του με τον κόσμο ενός 25χρονου που ενώ έχει τελειώσει με το πτυχίο του, δουλεύει, ψάχνει το μεταπτυχιακό του και οργανώνει τα επόμενα ταξίδια του με διαφορετικές παρέες προσπαθώντας να προσαρμόσει και στοιχεία από τα hobbies του μέσα σε κάθε ταξίδι.
Το να μεγαλώνεις είναι από μόνο του τρομακτικό
Πότε μετρούσες τα παγωτά, πότε σε έγραψαν Αγγλικά, πότε φιλήθηκες, πότε έδωσες Πανελλήνιες, πότε ξεκίνησες την πρώτη σου δουλειά, πότε μετράς τα παγωτά του παιδιού σου ούτε που το κατάλαβες. Ξαφνικά έρχεσαι αντιμέτωπος με απώλειες· και πρέπει να αποδεχτείς ότι το γεγονός ότι οι ”μεγάλοι” της ζωής σου φεύγουν και ο ”μεγάλος” γίνεσαι εσύ. Στα οικογενειακά τραπέζια δεν είσαι το παιδί που ζητάει την κόκα κόλα ούτε ο ξενυχτισμένος τύπος που μπορεί να φτάσει την ώρα του γλυκού και κανείς να μην τον μαλώσει σοβαρά. Τώρα τα οικογενειακά τραπέζια τα οργανώνεις εσύ και ξυπνάς από τις 7 για να ετοιμάσεις το χοιρινό με τα δαμάσκηνα.
Δεν μπορείς να παρατήσεις όλες τις υποχρεώσεις και απλά να πας για ένα μπάνιο, κάτι που έκανες πιο εύκολα με την ολοήμερη κοπάνα από το σχολείο. Σκέφτεσαι ότι θα πρέπει να το κρύψεις από πολλούς για να μην σε πουν παρορμητικό και απερίσκεπτο ενώ δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι και σωστό παράδειγμα για τα παιδιά σου. Όλο αυτό δεν αναιρεί ότι είσαι ευτυχισμένος. Ότι μεγαλώνεις και χάνεις την ανεμελιά σου δεν πηγαίνει πακέτο με τη δυστυχία. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Απλά πρέπει να το διαχειριστείς.
Όσο εσύ μεγαλώνεις γύρω σου συνεχίζουν να υπάρχουν παιδιά
Ένα άλλο πρόβλημα που προκύπτει όσο μεγαλώνουμε είναι η κατάρρευση του μύθου: ”όσο καταλαβαίνεις τη ζωή και τον κόσμο, τόσο πιο εύκολα θα συνεννοείσαι με τους ανθρώπους”. Όταν θα χρειαστεί να εξηγήσεις σε έναν νέο βοηθό στη δουλειά αυτονόητες συμπεριφορές και έννοιες, θα προσπαθήσεις να θυμηθείς τις φορές που τις εξήγησαν με υπομονή σε σένα. Όταν θα είσαι 40 και δεν θα έχεις κουράγιο να ζήσεις το δράμα ”δεν με πήρε τηλέφωνο” της 27χρονης φίλης σου, θα προσπαθήσεις να κάνεις περισσότερο focus στην αξία της φιλίας σας και να είσαι δίπλα της σε κάθε τέτοια μεγάλη καταστροφή. Αυτό είναι και η ”αρνητική” εκδοχή του να μεγαλώνεις σε έναν κόσμο που δεν ακολουθούν όλοι τους ίδιους ρυθμούς ”μεγαλώματος”.
Από την άλλη αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις ότι η ηλικία είναι απλά νούμερα και μπορεί να μείνεις έκπληκτη όταν ανακαλύψεις ότι ένας 70άρης μπορεί να κάνει μπάντζι τζάμπινγκ με περισσότερο ενθουσιασμό από σένα. Και αυτή είναι η θετική έκδοχη του να μεγαλώνεις ενώ γύρω σου υπάρχουν πραγματικά παιδιά και άνθρωποι που ζουν σαν παιδιά.
Καταλήγω λοιπόν πως πρέπει να σκεφτούμε μήπως ο σκοπός δεν είναι να μετράμε ηλικίες και εκπληρωμένους στόχους αλλά μήπως πρέπει να βρίσκουμε κάθε φορά την επόμενη κίνηση που απλά θα μας κάνει λίγο πιο ευτυχισμένους. Χωρίς τον παράγοντα ”αυτό μου ταιριάζει επειδή είμαι 25” ή ”αυτό είναι παλιπαιδισμός, δεν το κάνω”. Να κάνουμε ότι μας ευχαριστεί, το σωστό πράγμα, το σωστό όνειρο που τελικά για κάποιους μπορεί να είναι κλεισμένο σε ένα κουτί, κάτω από ένα κρεβάτι τους. Μια επόμενη σωστή κίνηση που μας απαλλάξει από το βόλεμα, που θα μας κάνει να αρπάξουμε την ευκαιρία. Το σωστό βήμα που περιμένει να του δώσουμε την προσοχή μας όσο τρέχουμε να προλάβουμε να πληρώσουμε λογαριασμούς μισώντας τη δουλειά μας.
Διάβασε ακόμα: Και τι ειμαι για να ωριμασω; Φρουτο;
