Μπορεί να μην είχες ποτέ εμμονή με τα Διάφανα Κρίνα, όπως είχες με τις Τρύπες ή τα Ξύλινα Σπαθιά (αιώνιο δίλημμα), μα είναι σίγουρα ένα συγκρότημα το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο από την ζωή σου. Γιατί ήρθε σε μια στιγμή κάποιο από τα τραγούδια τους τυχαία και σου άρεσε. Γιατί μετά όταν άκουσες μερικά ακόμη, σου άρεσαν και αυτά. Μέχρι που ξαφνικά, βρέθηκες να τους αγαπάς.

Τα Διάφανα Κρίνα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και πιο αγαπημένα ελληνικά ροκ συγκροτήματα του ’90. Για την ακρίβεια, ο Θάνος Ανεστόπουλος, ο Νίκος Μπαρδής, ο Κυριάκος Τσουκαλάς, ο Παντελής Ροδοστόγλου, ο Τάσος Μαχάς και ο Παναγιώτης Μπερλής δημιούργησαν κάτι μαγικό. Κάτι που κράτησαν μέχρι και το 2009 (μπορεί όχι όλα τα μέλη, μα σίγουρα τα βασικά). Γιατί όπως ήδη ξέρουμε, τα πιο σπουδαία συγκροτήματα κάποτε διαλύονται.

Από τον Μάιο του 2015, όταν μάθαμε πως ο Θάνος Ανεστόπουλος, ποιητής και στιχουργός του συγκροτήματος, έπασχε από μεταστατικό καρκίνο των οστών, δεν σταμάτησε να τραγουδά για την αγάπη, τον έρωτα και τη ζωή.

Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί συχνά στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα παραμερίζοντας και ξεχνώντας τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε.

Όμως αυτό δεν είναι ένα ακόμη κείμενο για τα Κρίνα ή τον Θάνο. Είναι ένα κείμενο για όλες τις μικρές αλήθειες που μου έμαθε ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές της εποχής μας, μέσα από τους στίχους του, μέσα από τη μουσική του, μέσα από τη ζωή του. Μου έμαθε πως ακόμη και αν είχα μια ατσαλένια καρδιά, μια παιδική ανεμελιά, μια ανοιχτή αγκαλιά, τότε θα ρχόμουνα γυμνός, αγνός, καθάριος, φως μου και θα ξανάρχιζα απ’ αρχής τον τόσο λάθος βίο μου. Πως δε θέλω να `μαι ναυαγός στα ψέματά μου και η ζωή μου να φαντάζει υπερβολή, αφού πάντα έλεγε πως η ζωή είν’ στιγμές, κύμα που σκάει σ’ ακτές, κερί που λιώνει και εγώ στέκομαι εδώ στον τελευταίο σταθμό με όλα όσα αγάπησα και πήγαν χαμένα. Γιατί ο Θάνος μου έμαθε πως ένας, ένας φεύγει, μα τι `ναι αυτό που απομένει; Ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός, και πως στην πραγματικότητα δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα. Πως η νύχτα κρύβει μέσα της τον πιο δειλό μου πόθο και αυτόν που τυραννώ μα η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου. Μου έμαθε ότι μ’ ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν, σε μια ανυπόφορη γιορτή, κάτω από δυνατή βροχή. Γιατί αν η αγάπη είναι ο φόβος που ενώνει, δεν είναι ωραίο να μένουμε μόνοι σ ‘αυτήν την πόλη που δεν νυχτώνει. Μα πάνω απ’ όλα, το μεγαλύτερο μάθημα που μου έδωσε ο Θάνος για την αγάπη, είναι πως οι πληγές μας κλείνουν μόνο με φιλιά μ’ ένα μπουκάλι γεμάτο αλήθειες.

Τουλάχιστον το είχε πει πως, αν είναι να φύγει ας φύγει πρωί στη σωστή εποχή, σε λάθος στροφή να πάει σε καινούργιο τόπο. Και έτσι έγινε, μόνο που που δεν υπάρχει σωστή εποχή για κάποιον τόσο αγαπημένο.