Θα ξεκινήσουμε με τα βασικά. Ο Wes Anderson είναι ένας ιδιαίτερος “baroque pop” σκηνοθέτης και σεναριογράφος του οποίου οι ταινίες είναι χαρακτηριστικές για την ρεαλιστική τους μαγεία που σε διαπερνά. Για όσους δεν ξέρουν πολλά από σκηνοθέτες, ο Wes Anderson θα έλεγα ότι είναι στην βασική δεκάδα των μεγαλύτερων σκηνοθετών/σεναριογράφων των εποχών. Και αυτό το πιστεύω ακράδαντα, διότι δεν γίνεται να μην σε επηρεάσουν οι ταινίες του και να μην σε κάνουν να κλειστείς σε έναν πολύχρωμο μικρόκοσμο όπου όλα συμβαίνουν δια μαγείας.
Η πρώτη ταινία του Wes Anderson που είδα ποτέ μου ήταν το “The Royal Tenenbaums”, 2001. Έμοιαζε τόσο περίεργη στα μάτια του δεκατετράχρονου εαυτού μου, που δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά πως την απόλαυσα από την πρώτη στιγμή. Αν με ρωτήσεις τώρα, θα σου πω ότι είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες του Anderson. Έχοντας πάντα το δικό του στυλ, με γρήγορη πλοκή στις κωμωδίες του, με την πινελιά πάντα, ενός πιο σοβαρού ή μελαγχολικού στοιχείου γύρω από θέματα που αφορούν ανθρώπους που θρηνούν, χάνουν την παιδική αθωότητά τους και αισθάνονται την εγκατάλειψη των γονιών τους. Με άλλα λόγια, μέσα σε ένα τόσο “παιδικό” και γεμάτο σκηνικό, η υπόθεση σου τονίζει τα βάσανα ενός ενήλικα. Την δυσκολία που μπορεί να βιώνεις, μέσα από έναν τόσο κωμικό τρόπο.
Εκτός όμως, από τα σενάριά του, ο Wes Anderson δίνει βάση στην μουσική υπόκρουση της κάθε σκηνής. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, να στηρίξει καλύτερα το “geek chic” στοιχείο του χαρακτήρα του, εαν δεν ήξερε τη φόρμουλα επιτυχίας. Είναι φανταστικό -στα δικά μου τα μάτια- το πως έχει συνδυάσει την ποπ κουλτούρα της σκηνοθεσίας του με την ποπ μουσική της δεκαετίας του 1960 και 1970.
Έτσι λοιπόν, για ακόμη μια φορά, θα σου δείξω τον δρόμο σε ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό από του Tarantino, του Scorsese και του Nolan. Γιατί τι μπορεί να έχουν κοινό τέσσερις εντελώς διαφορετικοί σκηνοθέτες -εκτός από την μεγαλοφυή προσφορά τους στον κινηματογράφο-; Την βάση που δίνουν στις μουσικές τους επιλογές.
Peter Sarstedt – Where Do You Go To (My Lovely) (Hotel Chevalier, 2007)
Françoise Hardy – Le Temps de L’ Amour (Moonrise Kingdom, 2012) John Lennon – Oh Yoko (Rushmore, 1998) David Bowie – Life on Mars (The Life Aquatic, 2004) The Beach Boys – Heroes and Villains (Fantastic Mr. Fox, 2009) The Proclaimers – Over and Done With (Bottle Rocket, 1996) The Who – A Quick While He’s Away (Rushmore, 1998) Alexandre Desplat – Moonshine (The Grand Budapest Hotel, 2014) Cat Stevens – Here Comes My Baby (Rushmore, 1998) (Φωτογραφία: net-biographies.com)
