Ένας αγώνας μπορεί να σου προσφέρει μεγάλες συγκινήσεις και μοναδικές στιγμές, είτε τον παρακολουθείς από την τηλεόραση είτε ως φίλαθλος, στις εξέδρες. Συνήθως τα πράγματα στο σπίτι είναι πιο ήρεμα, καναπές, άνεση, έχεις να κάνεις με την δική σου εσωτερική ή εξωτερική ένταση και μόνο. Στο γήπεδο είναι αλλιώς. Θα είναι πάντα αλλιώς! Νιώθεις τον παλμό του διπλανού σου, η ένταση σου μοιράζεται και η φωνή σου ενώνεται με χιλιάδες φωνές. Η παρακολούθηση ενός αγώνα από τις εξέδρες είναι από μόνη της μεγάλη ιστορία καθώς και το πως τη βιώνει ο καθένας. Η ομάδα, οι παίκτες, το άθλημα το ίδιο, φέρνουν τον κόσμο στα γήπεδα. Ο κόσμος στηρίζει με τον τρόπο του την ”ιδέα” που πιστεύει. Τα ρούχα του, τα πανό, οι σημαίες, οι φωνές, τα συνθήματα είναι ο τρόπος και τα μέσα των φιλάθλων να δείξουν τα συναισθήματά τους και να βοηθήσουν την ομάδα τους την ώρα του αγώνα. Ο φίλαθλος, η συμπεριφορά της κερκίδας γενικότερα, καλώς ή κακώς, είναι δείγμα πολιτισμού. Και όταν στο γήπεδο υπάρχει κόσμος με “ανοιχτό μυαλό” (και όχι κεφάλι!), αποστασιοποιημένος από τον οπαδισμό του, τότε συνήθως το δείγμα είναι θετικό! Όταν η κερκίδα ξεφεύγει από την καφρίλα, το οπαδιλίκι και τα κόμπλεξ της τότε αυτό που προκύπτει το λες και δημιουργικό. Το γήπεδο… αλλά και η μουσική είναι πηγή έμπνευσης!

Είναι πάρα πολλά τα ελληνικά και ξένα άσματα που έχουν εμπνεύσει τους οπαδούς όλων των ομάδων να δημιουργήσουν τα δικά τους τραγούδια. Τα συνθήματα και τα τραγούδια είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός αγώνα. Και δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις βρεθεί έστω και μισή φορά στο γήπεδο και να μην μπήκες στον πειρασμό να τραγουδήσεις κάποιο από αυτά. Μερικά σε κάνουν να ανατριχιάζεις, άλλα να νοσταλγείς, να δακρύζεις, να θυμάσαι, να σέβεσαι, να τιμάς. Άλλα είναι χιουμοριστικά, αστεία, πειρακτικά. Και άλλα είναι υβριστικά, αηδιαστικά, ένας χαρακτηρισμός μάλλον επιεικής για το μέγεθος της αηδίας που σου προκαλούν αλλά και για το μέγεθος της βλακείας των οπαδών που τα τραγουδούν. Και αν υπάρχει ένας λόγος που γίνεται έστω και αυτή η αναφορά σε αυτά σε αυτό εδώ το κείμενο είναι για να φανεί το πόσο ασχημαίνουν και ”βρωμίζουν” κάτι τόσο όμορφο όσο είναι ο αθλητισμός.

Ας δούμε μερικά από τα πιο γνωστά τραγούδια – συνθήματα των φιλάθλων, βασισμένα σε μελωδίες κανονικών τραγουδιών, τα οποία κάνουν εντύπωση, έχουν μείνει στην ιστορία και που πραγματικά ομορφαίνουν την ατμόσφαιρα στα γήπεδα!

– You’ll never walk alone.

Πρόκειται ίσως για τον πιο γνωστό ύμνο ομάδας. Μπορεί να μην αποτελεί σύνθημα που εμπνεύστηκαν φίλαθλοι, αλλά είναι από τα ακούσματα εκείνα που σε κάνουν να ανατριχιάζεις. You’ll never walk alone τραγουδούν όλοι οι φίλαθλοι της Λίβερπουλ, με τα κασκόλ της ομάδας τους να ανοίγουν, δημιουργώντας ένα απίστευτο σκηνικό που σε συγκινεί και σε καθηλώνει τόσο ως εικόνα όσο και ως ήχος. Το You’ll ever walk alone είναι το soundtrack του γνωστού μιούζικαλ «Καρουσέλ» των Rodgers και Hammerstein (1958)

– Οι Beatles του… Wembley!

Έχω φίλους που έμαθαν τους Beatles εξαιτίας αυτού του συνθήματος/τραγουδιού (ok, ντρέπομαι για σας φίλοι μου) που τραγουδούσαν οι φίλαθλοι του ΠΑΟ μετά την ανεπανάληπτη πορεία της ομάδας τη σεζόν 1970-1971 που έφτασε μέχρι και τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Wembley.

“O-bla-di o-bla-da life goes on bra…” τραγουδούσαν οι Beatles το 1968 (White Album), “Ένα γκολ, δύο γκολ στον αέρα…” τραγουδούσαν οι φίλαθλοι στο γήπεδο. Από τις πιο δημιουργικές εμπνεύσεις οπαδών, με ‘μεταφρασμένους’ κατάλληλα, όλους τους στίχους του τραγουδιού.

– Seven Nation Army.

Κάθε οπαδός που σέβεται τον εαυτό του και το κασκόλ που κρεμάει στον λαιμό του δεν μπορεί να πηγαίνει γήπεδο και να δηλώνει οπαδός της αντίστοιχης ομάδας αν δεν έχει τραγουδήσει έστω μια φορά στη ζωή του κάτι σε ρυθμούς Seven Nation Army των White Strιpes. Επίσης κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της και τους φιλάθλους της (!) δεν γίνεται να μην έχει στις τάξεις της έναν παίκτη ή έναν προπονητή με εξασύλλαβο ονοματεπώνυμο. Ας ακούσουμε το γιατί.

Από το κομμάτι αυτό δεν έχει μεταφραστεί ούτε ένας στίχος στα ελληνικά. Οι οπαδοί δανείστηκαν απλά την μουσική, τον ρυθμό. Που, λες και δημιουργήθηκε για να εξυμνεί παίκτες με τα ονόματα που προανέφερα. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού το έχουν τραγουδήσει κατά καιρούς για παίκτες όπως ο Λουτσιάνο Γκαλέτι, ο Φερνάντο Μπελούτσι αλλά και για τον πρώην προπονητή τους, Ερνέστο Βαλβέρδε. Για την ακρίβεια, Εεεεεεεεερνέστο Βαλβέεεεεεεερδε! Ενώ οι οπαδοί του Παναθηναϊκού το τραγουδούσαν, ελαφρώς παραλλαγμένο, για τον Σεμπάστιαν Λέτο, μιας και λείπει μια συλλαβή από το επίθετο του.

– Οι Αρειανοί έπιασαν δουλειά!

Οι οπαδοί του Άρη δεν θα μπορούσαν να λείπουν από ένα τέτοιο κείμενο. Είναι από τους οπαδούς που χαίρεσαι(!) να τους ακούς και να βλέπεις τις χορογραφίες τους καθώς δημιουργούν πάντα από τις καλύτερες γηπεδικές ατμόσφαιρες.

Η έμπνευσή τους να δανειστούν το Why don’t you get a job των Offspring που κυκλοφόρησε το 1998 μας έδωσε ένα από τα καλύτερα συνθήματα που ακούγονται σε γήπεδο. Άρης και δεν είμαι καλά, λοιπόν! Οι Offspring τραγουδούσαν “I won’t pay, i won’t pay ya, no way / Now why don’t you get a job…” Οι οπαδοί του Άρη ” Ταξιδεύω για σένα σε όλη την Γη / Όπου και να πας θα’μαι εκεί.

– West… is the best!

Παναθηναϊκός και Pet Shop Boys! Μια πρόταση που δεν θα περίμενες να ακούσεις. Μια ιστορία που κρατάει χρόνια. Από το 1993 και μετά που κυκλοφόρησε το Go West. Πώς; “Go West, life is peaceful there / Go West, in the open air / Go West, where the skies are blue / Go West, this is what we are gonna do” τραγουδούσαν οι Pet Shop Boys, “Οέ, Τριφυλλάρα μου, οέ ομαδάρα μου, οέ σ” αγαπώ πολύ, οέ, μια ζωή μαζί” η έμπνευση των οπαδών του τριφυλλιού.

– Moonlight shadow στον Πειραιά.

Από τα πιο ήσυχα και αέρινα και soft και που ”θυμίζουν λίγο καλοκαίρι” τραγούδια αυτό του Mike Oldfield. Και έτσι ήσυχο και αέρινο βρέθηκε στα γήπεδα, να τραγουδιέται από τους οπαδούς του Ολυμπιακού! Από “The trees that whisper in the evening / Carried away by a moonlight shadow / Sing a song of sorrow and grieving / Carried away by a moonlight shadow” οι οπαδοί του Ολυμπιακού, μας το έμαθαν κάπως έτσι, “Θρυλέ ολέ, Θρύλε ολέ ολέ ολέο, το μυαλό μου έχω χάσει και μια ζωή μαζί σου έχω περάσει / Έχω αρρωστήσει και δεν είμαι καλά, σαν εσένα ομαδάρα καμιά”

– Μαλαματένια λόγια…στο Γεντί Κουλέ!

“Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι / τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές / τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι / σου μάθαινε το αύριο και το χθες / μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη / με του καιρού δεμένος τις κλωστές” Πρόκειται για αυτό το πασίγνωστο έπος του Χαράλαμπου Γαργανουράκη. Ευτυχώς οι φίλαθλοι του ΟΦΗ το μεταχειρίστηκαν με αρκετό σεβασμό και έδωσαν αυτό το σύνθημα, “Ανάψαμε φωτιά και μεγαλώνει και απ” άκρη σ” άκρη καίει το νησί / Γενίτσαροι κανένας δε γλιτώνει, οι ομιλίτες είμαστε μαζί / Λατρεύουμε τον ΟΦΗ και την Κρήτη και το καμίνι τώρα ξαναζεί”

– Σαν τον ΠΑΟΚ…κανείς!

Ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε με την χαρακτηριστική του φωνή ” Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώσει / είναι που ονειρεύομαι σαν τον Καραγκιόζη.” Η μελωδία και ο ρυθμός εκτιμήθηκε αρκετά από τους φιλάθλους αρκετών ομάδων στα ελληνικά γήπεδα με αυτούς του ΠΑΟΚ να το απογειώνουν κάνοντας μαζί και το αντίστοιχο ”κόρεο”. Αγκαλιασμένοι και με γυρισμένες τις πλάτες στον αγωνιστικό χώρο τραγουδούν, ” ΠΑΟΚ σ’ αγαπώ και όταν θα πεθάνω / θέλω τον δικέφαλο στον τάφο μου απάνω.”

Το 1993 οι Magic De Spell κυκλοφόρησαν ένα αντιπολεμικό τραγούδι το οποίο αναφερόταν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, με το οποίο έγινε και το ελληνόφωνο πλασάρισμά τους στα μουσικά δρώμενα. Ένα τραγούδι αν μη τι άλλο διαχρονικό. Οι στίχοι του “Φώναξε, η ζωή μας χάνεται, πάει / διάλυσε τη σκόνη που σκεπάζει το φως / ο θάνατος διακοπές στο Sarajevo πάει / ξύπνησε στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως” Λίγα χρόνια αργότερα οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δημιούργησαν ένα από τα καλύτερα συνθήματα της πράσινης εξέδρας (κατ’ εμέ ). “Κόλλησα και τα φάρμακα δεν κάνουν τίποτα / αρρώστησα, μόνο εσένα έχω μες στο μυαλό / ΠΑΟ ολέ ΠΑΟ ολέο μαζί σου τρελαίνομαι / ΠΑΟ ολέ τριφυλλάρα μου σε αγαπώ.”

– Και ο Τσιτσάνης στην ”σκεπαστή”.

Χαρά και κέφι και ξεσήκωμα και Βασίλης Τσιτσάνης! Όλοι έχουμε χορέψει ή έστω ξεσηκωθεί ακούγοντας το ”Απόψε στις ακρογιαλιές…”. Οι φίλαθλοι της ΑΕΚ ίσως λίγο περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους. Μια μικρή αλλαγή σε μία λέξη και το τραγούδι έγινε δικό τους! “Έλα να νιώσεις πως είν’ η ζωή, κι όλα τα ωραία μέχρι το πρωί.” λέει ο αυθεντικός στίχος. “Έλα να νιώσεις πως είν’ η ζωή κι όλα τα ωραία μες στη σκεπαστή!” τραγουδούν οι φίλοι της ομάδας. Να υπενθυμίσω απλά πως αυτή την version την έχει τραγουδήσει και η Δέσποινα Βανδή.

– Και το βράδυ, το βραδάκι…!

Το λαϊκό άσμα που τραγούδησε πρώτος ο Λεωνίδας Βελλής μετατράπηκε από τους φιλάθλους σε πραγματικό ύμνο για τον μπασκετικό Άρη, μια ωδή στα αστέρια εκείνης της ομάδας που έχτισαν την αυτοκρατορία του Άρη την δεκαετία του ’80 και που θαύμασε και η Ευρώπη. “Και το βράδυ, το βραδάκι, είσαι σπίρτο που ανάβει φωτιά / και με καίει σαν κλαδάκι, ως το χάραμα μες στην νυχτιά.” είναι οι αυθεντικοί στίχοι του τραγουδιού αλλά νομίζω ότι πολύ λίγοι τους θυμούνται. “Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου και τ’ άλλα παιδιά / προχωράμε και νικάμε τις ομάδες που είναι μπροστά.” είναι οι στίχοι που ”έντυσαν” την πορεία του Άρη αλλά και το πρώτο Ευρωπαϊκό κύπελλο της Εθνικής Ελλάδος στο μπάσκετ το 1987.

Ήταν μερικά από τα πολλά! Ο αθλητισμός και η μουσική δίνουν πάντα την πάσα, οι φίλαθλοι απλά δημιουργούν μικρά, μουσικά έπη!