Οι ΗΠΑ λέει δωρίζουν 500 εκατομμύρια δόσεις εμβολίων σε τρίτες χώρες. Να και κάτι ευχάριστο. Στο μεταξύ στη Πορτογαλία μπήκε «φρένο» στην άρση της καραντίνας λόγω αύξησης των κρουσμάτων. Πότε βγήκαμε και εμείς από την «καραντίνα» οριστικά αναρωτιέμαι και μια ακόμη απαισιόδοξη σκέψη γίνεται τρόπος ζωής. Ο δικός μου τρόπος ζωής. Τουλάχιστον στο τώρα. Κατά τα άλλα ελεύθεροι πλέον και μάλιστα με ελάχιστους περιορισμούς. Ο καθένας στον ρυθμό του φυσικά και στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει την έννοια της ελευθερίας και του περιορισμού.

Τι έμεινε; Όπως λέει και ο μπαμπάς μου ο καθένας πλέον αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του.

Μπορείς να βγεις για ποτό, για καφέ, για φαγητό. Μπορείς απλά να βγεις για να πεις ότι επιτέλους βγήκες. Μπορείς να μείνεις και στο σπίτι ή εκεί που νιώθεις σαν στο σπίτι σου. Οι φίλες μου σήμερα μου το δήλωσαν ξεκάθαρα: Πρέπει οπωσδήποτε να εμβολιαστούμε και εμείς. Άλλωστε η πλατφόρμα άνοιξε και για εμάς επίσημα. Εμάς τις επισήμως 20 plus. Το πόσο plus μάλλον ανούσιο αναφοράς. Αρκεί να πούμε πως αισθανόμαστε ακόμα μικρές ή τουλάχιστον έτσι δείχνουμε. Αρκεί να δεχτούμε τον ρόλο της γυναίκας που σφύζει από χαρά και δημιουργικότητα και ας διστάζουμε να πούμε σε έναν μεγαλύτερο ηλικιακά άνθρωπο, τον δικό μας καημό.

Ο δικός μου καημός

Εν συντομία, αυτός: Τα χρόνια περνάνε γρήγορα. Κυριολεκτικά αυτή τη φορά. Κυρίως ο χρόνος που τρέχει και εμείς μαζί του για να τον προλάβουμε. Γιατί δεν είναι πια δεδομένος. Γιατί καταλάβαμε πως σημασία δεν έχει η ηλικία μας, τα όσα δεν κάναμε σωστά όταν σκεφτήκαμε λάθος. Γιατί σημασία έχει πόσο σωστά αισθανόμαστε με τα δικά μας λάθη. Πόση αξία δίνουμε στο δικό μας αύριο και κυρίως στο παρόν μας.

And so it begins..

Κάπου εδώ ξεκινούν οι βλέψεις για το δικό μου φετινό καλοκαίρι. Όπου καλοκαίρι, σε διευκολύνω να καταλάβεις πως αναφέρομαι σε καλύτερες μέρες. Όπου καλύτερες μέρες εσύ συμπλήρωσε με αέρα ανανέωσης, με λιγότερη μάσκα, με πολύ ήλιο, με λιγότερη μαυρίλα, με περισσότερη μουσική και φυσικά με λιγότερα όρια. Όπου καλοκαίρι εγώ θυμάμαι τον 18 χρόνο εαυτό μου. Εκείνον που στο σήμερα ξέρει πως αξίζει να ζεις με την ψυχή σου, κι ας μην το έκανε όσο θα ήθελα στο τότε.

Σου χρωστάω 18 συγγνώμες

Γιατί στα 18 σου δεν ήξερες τι θα πει ανιδιοτέλεια και εσύ κολλούσες σαν μαγνήτης σε ότι σου έμοιαζε πιο οικείο. Τι κρίμα που δεν έβλεπες το περιεχόμενο. Πλέον ξέρεις πως το περιτύλιγμα μπορεί και να απουσιάζει. Στα 18 σου η λέξη ‘φιλία’ έμοιαζε δύσκολη κι όμως εύκολα προσεγγίσιμη. Πλέον ξέρεις πως δεν σπανίζει η φιλία αλλά οι άνθρωποι που τιμούν την έννοια αυτής. Στα 18 σου άκουσες πως στα Μαθηματικά 1 και 1 κάνουν 2, άρα και στην αγάπη. Σήμερα ξέρεις πως 1 και 1 κάνουν 1. Στην αγάπη όμως και μόνο.

Τι να σου θυμίσω; Την προδιαγεγραμμένη καμπύλη της ζωής ενός ‘σωστού’ κοριτσιού, τα ‘πρέπει’ που απαραιτήτως έπρεπε να μείνουν στα ‘πρέπει’, τους γονείς που αγωνιούσες να κάνεις κάθε φορά περήφανους κι ας μην σε έκαναν πάντα εκείνοι, τον επαγγελματισμό που κυνηγούσες με νύχια και με δόντια για να καταλήξεις στο σήμερα σε αυτό: Όλα γίνονται για την επιβράβευση.

Μπράβο

Όχι για τις επιβραβεύσεις που κυνήγησες, μα πιο πολύ για την αγάπη που δεν δείλιασες να δώσεις. Μπράβο για τις επιλογές που αναθεώρησες, για την ταυτότητα που δεν ήσουν σίγουρη αν ήταν η δική σου. Μπράβο και για την γόμα που αγόρασες σβήνοντας τις εξής φράσεις: «Εγώ έτσι είμαι», «Εγώ έτσι μεγάλωσα», «Ποιος είσαι εσύ για να με αλλάξεις;». Και τελικά άλλαξες, γιατί στο σήμερα δεν είσαι αυτή που κάποτε θα επέλεγες με κλειστά τα μάτια.

Μπράβο γιατί ελπίζεις σε αυτό που θέλεις να γίνεις κι ας φοβάσαι πως δεν θα καταλάβεις ποτέ τι ακριβώς θέλεις να γίνεις. Μπράβο γιατί φοβάσαι. Γιατί προσπαθείς να μην πας πια κόντρα στις φοβίες σου. Γιατί δεν ντρέπεσαι, δεν λυπάσαι, δεν λογοκρίνεις. Δεν συγχωρείς τους πάντες. Δεν αγαπάς χωρίς αιτία. Μπράβο σου γιατί σου αρέσουν οι επιβραβεύσεις και ο μόνος λόγος που συνεχίζω τις επιβραβεύσεις είναι για να σε παροτρύνω να ζήσεις από σήμερα όλα τα λάθη που δεν έζησες!

Ποια είμαι εγώ

Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να αναγνωρίσεις σε αυτό το κείμενο στοιχεία και του δικού σου εαυτού. Του τότε και του τώρα. Σε παροτρύνω να κάνεις το ίδιο. Να μεταφέρεις όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου σε εκείνον τον άνθρωπο που κάποτε σου έμοιαζε κι όμως στο σήμερα δεν έχει και τόσες ομοιότητες με τότε. Αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ. Αυτός ο άνθρωπος ακόμα αξίζει να προσπαθεί να πιστέψει στο ‘τώρα’. Για όλες εκείνες τις φορές που δεν το έκαναν κάποιοι άλλοι. Μαζί και εγώ. Και ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν είναι αργά. Αρκεί να γίνει στο τώρα.

Οι στιγμές δεν επιστρέφουν

Τις ζεις ή τις αφήνεις να φύγουν. Γι’ αυτό σου λέω, αυτό το καλοκαίρι ας προτιμήσεις να περιμένεις να ξυπνήσουν πρώτα τα τζιτζίκια και ύστερα εσύ. Και τον Σεπτέμβρη ας μπεις και πάλι στους γνωστούς ρυθμούς. Στους δικούς σου όμως. Και η μάσκα αν παραμείνει για καιρό ένα διαχρονικό trend, κάνε την τουλάχιστον να μοιάζει όμορφη. Κάνε τα βλέμματα να πέφτουν στα μάτια και όχι στη μάσκα. Και η προσωπική σου πορεία ως πότε; Ως πότε θα μπαίνει σε σύγκριση για να προβάλλει τα κόμπλεξ της όσο και οι άλλοι θα προβάλλουν τα δικά τους κόμπλεξ απέναντι στα δικά σου; Ως εδώ.

Όσο για εμάς; Αφού μετανιώσαμε για τα λάθη που κάναμε στα 18 μας, ας ευχηθούμε στο σήμερα να κάνουμε περισσότερα. Έτσι για την αλλαγή και την άποψη. Έτσι, γιατί σε δέκα χρόνια από τώρα δεν θα θυμόμαστε τις δυσκολίες του σήμερα, μα τις υπέροχες στιγμές που περιμέναμε και τελικά ζήσαμε στο χθες.

Και τελoσπάντων ας μου απαντήσει κάποιος, τι είμαστε; Mια στιγμή ή μια αιωνιότητα μέσα στον χρόνο;