Άκουσα κάτι σαν wata και είπα ναι θέλω! Και σκέφτηκα μου προσφέρει νερό μαζί με το σαντουιτς! Όχι… Απλά άνοιξε το σάντουιτς και έβαλε βούτυρο κι εγώ δεν ήθελα καθόλου, αλλά ας πρόσεχα, ας καταλάβαινα καλύτερα την προφορά. Έτσι κι αλλιώς εδώ θα έμενα… μέχρι να γυρίσω πίσω. Το e-mail το έγγραφε ξεκάθαρα “η καινούργια βάση σας θα είναι το Δουβλίνο” κι εγώ απόρησα, πού είναι το Δουβλίνο; Όλα από ψηλά ήταν πράσινα και γκριζομπλέ, θα γίνω νησιώτισσα, σκέφτηκα. Στο Δουβλίνο βρέχει πάντα έστω για 5 λεπτά, γι’ αυτό πάντα κρατώ ένα μπουφάν με κουκούλα.

Εκείνη τη μέρα πήγα με τη συγκάτοικό μου στο κέντρο της πόλης, είναι μικρό. Τράβηξα πολλές φωτογραφίες το πρώτο bar στην δεξιά γωνία πράσινο με τοίχους γεμάτους αποφθέγματα ποιητών και συγγραφέων. Εδώ είναι η πατρίδα του Oscar Wilde και του James Joyce, του Beckett και του Bernard, βλέπεις τα πρόσωπα και τα έργα τους παντού.

Την πόλη διασχίζει ο ποταμός Liffey, σε βοηθούν να περάσεις απέναντι 11 τοξωτές γεφυρούλες και θα έλεγα ότι από την άλλη πλευρά, την αριστερή, η πόλη έχει πιο πολύ ενδιαφέρον. Εκεί άλλωστε είναι και το Temple Βar και αν κάποιος δεν πάει εκεί να πιει έστω μια Guinness, είναι σαν να ήρθε στην Αθήνα και να μην είδε τον Παρθενώνα. Θυμάμαι όλοι φορούσαν Martens μποτάκια και είδα ένα μαγαζί και αγόρασα κι εγώ, ήταν από την αριστερή πλευρά της γεφυρούλας, με το που πέρασα απέναντι. Ήταν τα ιδανικά παπούτσια για το Δουβλίνο, όχι πολύ ζεστά, αλλά αδιάβροχα.

Και μετά πήγαμε στο μουσείο της Guinness. Πρώτα, είδαμε πως φτιάχνεται η περιβόητη Ιρλανδική μπύρα, και μετά απολαύσαμε ένα ποτήρι στο τελευταίο πάτωμα του μουσείου με θέα την πόλη.

H πόλη είναι γεμάτη πάρκα και κήπους οπότε δε χάσαμε την ευκαιρία να τα επισκεφθούμε. National Botanic Parks και ο ζωολογικός κήπος του Δουβλίνου ήταν μόνο η αρχή. Είδαμε το Dublin Castle και φυσικά τον καθεδρικό του Saint Patrick.

Οι δρόμοι γύρω από το κέντρο είναι γεμάτοι vintage ρούχα και παλιά βιβλία. Σταμάτησα για να αγοράσω τους Δουβλινέζους του James Joyce. Στο απέναντι μαγαζί χόρευαν παραδοσιακούς Ιρλανδικούς χορούς έως έξω στονδρόμο. Μου θύμισαν τον Τιτανικό στην σκηνή που γνωρίζονται οι πρωταγωνιστές και το φλάουτο συνέχισε να αντηχεί στα σοκάκια.

Μια μέρα έκατσα στο Malahide στην παραλία, αξίζει να το δεις. Είσαι στην παραλία, αλλά η άμμος είναι υγρή σαν χώμα και πάνω της φυτρώνουν περίεργα φυτά σαν σε λίμνη. Ο ουρανός είναι γκρι, όπως και η θάλασσα. Είναι μελαγχολικά, αλλά στο βάθος ακούγονται κέλτικοι χοροί και όλο σε συνεπαίρνουν και η άρπα ψιθυρίζει ακόμα κέλτικες ευχές.

featured photo: heleneinbetween.com