Ένα κριτήριο το οποίο χρησιμοποιώ για να κατατάξω τους ανθρώπους σε άξιους εμπιστοσύνης ή μη, είναι η σχέση τους με τη μουσική. Δεν χρειάζεται ο άλλος να είναι μουσικός φυσικά για να παθιάζεται με αυτή. Αλλά αν γνωρίσεις άνθρωπο που δεν ακούει ιδιαίτερα μουσική, μην τον κάνεις φίλο σου.

 Αλήθεια απορώ με τέτοια άτομα. Είχα πάντα την αίσθηση ότι όλα γίνονται τουλάχιστον κινηματογραφικά αν τα ντύνεις με μουσική. Ότι η ζωή αποκτά ένα χρώμα που δεν είχε πριν. Και σίγουρα, υπάρχουν στιγμές οι οποίες θα ήταν κενές και άχρωμες χωρίς την κατάλληλη μουσική επένδυση. Γιατί η μαγική της ιδιότητα είναι να απογειώνει τις στιγμές, να εντείνει τα πάσης φύσης συναισθήματα, να εντυπώνει αναμνήσεις και να δημιουργεί συσχετίσεις που ακόμα και χρόνια μετά, σου έρχονται στο μυαλό με την ίδια οικεία αίσθηση.

Για παράδειγμα, δες πώς σου στέκεται, πιστή συντροφιά…

Όταν θες να απομονωθείς, να χαθείς στο δικό σου σύμπαν και να αποκλείσεις κάθε πιθανό εξωτερικό περισπασμό γιατί χρειάζεσαι απλώς μια σίγαση των φωνών στο κεφάλι σου. Όταν απλά θες κάποιον να σε πάει κάπου όμορφα, και σε πάει αυτή.

Όταν θες να φωνάξεις από ευχαρίστηση και ενθουσιασμό, γιατί πέρασες εκεί που ήλπιζες, γιατί κάτι καλό έτυχε σε κάποιον αγαπημένο σου, απλώς γιατί ξύπνησες μες στην τρελή χαρά και με την ανάγκη να τραγουδήσεις γι’ αυτή τη χαρά.

Στις στιγμές της απίστευτης καφρίλας και εφηβικής νοσταλγίας που σε πιάνει με τους κολλητούς σου, όπου ανεβαίνεις πάνω στα κρεβάτια και ερμηνεύεις Σάκη σαν να ήσουν χτες 5 χρονών.

Όταν η καρδιά σου έχει σπάσει σε κομμάτια για εκείνο τον έρωτα που πίστευες ότι ήταν ο Ένας. Και δεν ήταν. Και προσπαθείς να το χωνέψεις.

 Κι όταν μετά από καιρό ερωτευτείς ξανά σαν να είναι η πρώτη φορά, και παραδοθείς μέχρι το τέλος –τώρα πια ξέρεις ότι το τέλος κάποιες φορές είναι αναπόφευκτο.

Όταν συνειδητοποιήσεις τη μοναδικότητά σου και τη δυναμική που κρύβεται μέσα σου. Το σημαντικότερο, όταν καταλάβεις ότι στο χέρι σου είναι η ζωή σου και την χτίζεις κάθε μέρα. Οπότε την αδράττεις τραγουδώντας κάτι τέτοιο:

Όταν από το πουθενά σε πιάσει νοσταλγία, και αυτό είναι το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό, από τη στιγμή που καταλάβεις τι νιώθεις.

Όταν ξαφνικά θυμηθείς γιατί ήθελες πάντα να μάθεις ηλεκτρική, επειδή άκουσες αυτό στο ραδιόφωνο μετά από χρόνια:

Για τον καθένα οι στιγμές που στιγματίστηκαν από τη μουσική σίγουρα είναι πολλές και διαφορετικές. Είναι όμως η παρέα που θα υπάρχει δίπλα σου τότε που κάθε κουβέντα θα περιττεύει. Δεν απαιτεί, δεν προϋποθέτει, απλώς σε συνοδεύει όσο εσύ το επιθυμείς, και σου πυροδοτεί όλα όσα είχες ξεχάσει ή φοβόσουν να θυμηθείς. Σε κάθε περίπτωση, πόσο άδεια θα ήταν η ζωή μας αν δεν μας έκανε παρέα η μουσική;