Η σκέψη και μόνο του ψυχρού σεξ, χωρίς συναισθήματα και τις περαιτέρω προσδοκίες που αυτά γεννούν, ήταν από μόνη της ένα κατάλληλο διεγερτικό ούτως ώστε να εξαπλωθεί σαν πύρινη λαίλαπα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 και να συνεχιστεί μέχρι και τις μέρες μας.

Η δεκαετία το ‘90, είναι η δεκαετία της ολοκλήρωσης μιας σεξουαλικής απελευθέρωσης που σιγοέβραζε χρόνια, και που σαν άλλο ηφαίστειο εξερράγη εκεί λίγο πριν το κατώφλι της νέας χιλιετίας. Το χωρίς συναίσθημα σεξ πέρασε από διάφορες φάσεις και διαδικασίες. Από τους σκουλαρικοφόρους διαβόλους του σεξ του Γουντ στοκ και την ποπ κουλτούρα του ’80, έφτασε τελικά να γίνει το σήμα κατατεθέν των ‘90s. Οι συνεχείς εναλλαγές συντρόφων έγιναν χαρακτηριστικό παράδειγμα εκείνης της,  μαζί με τα ρειβ πάρτι και τα ναρκωτικά. Κι όλα αυτά στο όνομα μιας δήθεν απελευθέρωσης της μέχρι πρότινος συντηρητικής ελληνικής κοινωνίας. Κι αν ακούγονται μακρινά και βγαλμένα από μια άλλη εποχή, τότε δεν είναι. Μιλάμε για διαφορά μόλις μιας δεκαετίας. Αλλά τότε είχαμε άλλες συνήθειες, άλλα ήθη, μέχρι και διαφορετικό νόμισμα. Όμως το σεξ της μιας βραδιάς καλά κρατεί από τότε…

Στα ‘90s λοιπόν, και με τα one night stand να φουντώνουν γεννήθηκε ο φόβος –κυρίως από πλευράς των γυναικών που έψαχναν κάτι πιο σταθερό- της εκμετάλλευσης. Η υποψία και μόνο πως ο τύπος με το γοητευτικό χαμόγελο και τις έξυπνες ατάκες επιθυμούσε να συνδεθεί μαζί τους μονάχα ερωτικά κι όχι συναισθηματικά αρκούσε για να δώσει τέλος στην ιστορία πριν καν ξεκινήσει. Γι’ αυτό και έπρεπε εξαρχής να ξεκαθαρίζονται τα πράγματα.

Στους άνδρες πάλι, γεννήθηκε ο φόβος της δέσμευσης. Το χαρακτηριστικό σύνδρομο του τυλίγματος, αυτό που για το οποίο χρόνια ολόκληρα μας προειδοποιούσε η μαμά μας, ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα μας και μόλις βρήκε αφορμή βγήκε στην επιφάνεια αφανίζοντας κάθε άλλο συναίσθημα. Και κάπως έτσι επήλθε και η εξαφάνιση. Από το φόβο πως οι γυναίκες θα προσκολληθούν επάνω μας και θα μας  στερήσουν τα καλύτερά μας χρόνια, μετά από μια νύχτα τρελού πάθους αρχίζαμε να εξαφανιζόμαστε χωρίς ούτε μια, ούτε μια τόση δα δικαιολογία, χωρίς να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα.

Κι έπειτα οι ρόλοι άρχισαν να αντιστρέφονται. Οι γυναίκες έγιναν πιο δυναμικές κι εξίσου σεξουαλικά απελευθερωμένες με εμάς. Προσπάθησαν όλες να μιμηθούν τη Σαμάνθα Τζόουνς. Όχι, εδώ θα διαφωνήσω. Δεν φταίνε οι τέσσερις του sex and the city, για την σεξουαλική απελευθέρωση των γυναικών, όπως πολλάκις τις έχουμε κατηγορήσει. Η σειρά ήταν απλώς η συνέπεια της όλης κατάστασης, όχι η αιτία. Και η αέναη μάχη συνεχίστηκε. Και κανείς δεν μπορεί από τότε να απαντήσει με σιγουριά στο ερώτημα. Οι γυναίκες μας εκμεταλλεύονται για σεξ ή εμείς τις γυναίκες;

Κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα, όπου καθημερινά ολοένα και περισσότερο ακούω για άνδρες που δεν έχουν θέματα με τη δέσμευση ή που ήδη έχουν κάποια μακροχρόνια σχέση. Κι διερωτώμαι πραγματικά, πότε επήλθε αυτή η αλλαγή; Πότε γίναμε soft και συναισθηματικοί τύποι; Η απάντηση είναι ήδη γνωστή. Πάντα ήμασταν, απλώς το κρύβαμε καλά, πίσω από τη μάσκα της καλοπέρασης μπροστά σε μια βραδιά τρελού πάθους ή καλύτερα σε πολλές τέτοιες βραδιές.

Οι κατηγορίες επομένως που για χρόνια μας βάραιναν πως δεν μπορούμε να ερωτευτούμε είναι αβάσιμες. Μας αρέσει το σεξ, αλλά τα ‘90s το κατάντησαν τόσο εύκολο, που δεν μας ιντριγκάρει όσο παλιά. Γιατί να ψάξεις κάτι που το έχεις τόσο εύκολο; Όταν κάτι το αποκτάς χωρίς κόπο, σου παραδίνεται αμαχητί, γιατί απλώς δεν περιμένει να το διεκδικήσεις, τότε δεν το εκτιμάς κιόλας… Κι ότι δεν εκτιμάς συνήθως δεν αγαπάς, και κατά κανόνα το πηδάς… για ένα βράδυ και μετά μην τον είδατε μην τον απαντήσατε. Ονόματα, τηλέφωνα. Και μετά θυμάσαι μόνο μυρωδιές, αν πέρασες καλά κι εκείνη το μικρό κενό που μεγαλώνει μέσα σου καθώς γεμίζει η λίστα σου με απλούς αριθμούς. Τα one night stand είναι απλώς μια προσπάθεια συναισθηματικής εκτόνωσης. Μα τέτοιες βραδιές συνήθως εντείνουν το συναισθηματικό κενό αντί να το μειώνουν. Ναι, ρε μάγκες έχουμε κι από αυτό! Γι’ αυτό πολλοί πια άρχισαν να ψάχνουν κάποια που θα τους προσφέρει και κάτι ακόμα μαζί με το σεξ.

Στο φινάλε πάντως, οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν έναν σύντροφο. Οπότε ή σχέση θα κάνουν ή θα μπουν στο ΚΚΕ. Αλλά και για εκείνους που τα one night stand είναι τρόπος ζωής εποχής –πρόκειται για τις κατηγορίες, όπως οι πολύ γυμνασμένοι μπάρμαν (νυχτόβιοι τύποι εν γένει) και οι ωραίοι τύποι που είναι υπερβολικά ωραίοι για να αφιερωθούν ψυχή και σώμα μόνο σε μια, θεωρώντας τον εαυτό τους κάτι σαν κοινωνική προσφορά- έρχεται μια στιγμή ή το κατάλληλο άτομο και τότε αλλάζουν γνώμη. Γεγονός αποτελεί πάντως πως η μόδα του σήμερα μας θέλει σε δυάδες. Αλλά οι μόδες ως γνωστόν έρχονται και παρέρχονται.

Κι επειδή ξέφυγα λίγο ας καταλήξω σε αυτό που θέλω να πω. Δεν είναι κακό. Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Κάποιοι από εμάς έχουμε περάσει κάποτε φάσεις με σεξ της μιας βραδιάς. Για να είμαστε και ειλικρινείς, οι περισσότερες σχέσεις αρχίζουν με ωμό σεξ, συνεχίζουν με πολύ καλό σεξ και τελειώνουν μόλις τελειώσει το καλό σεξ… Οπότε σημασία έχει τι ζητάει ο καθένας, τι ψάχνει, τι του λείπει. Είτε απλό σεξ, είτε ελεύθερη σχέση, είτε αποκλειστική. Αλλά αυτό πρέπει να ξεκαθαρίζεται όταν έχει να κάνει με δύο. Ναι, αλλά αν ξεκαθαριστεί δεν γυρνάμε στα ‘90s και στο φόβο της εκμετάλλευσης; Ελλοχεύει ακόμα αυτός ο φόβος; Μάλλον, ναι!

Οι σχέσεις του σήμερα σε καμία περίπτωση δεν είναι τα one night stand των ‘90s. Απλώς τώρα γίναμε άνθρωποι που συνήθως ξεκαθαρίζουν τα πράγματα εξαρχής και που απλώς περνάνε καλά στο κρεβάτι. Κι αν προκύψει κάτι περαιτέρω προέκυψε… Ε, κι αν ποτέ βρεθεί κάποια και σε κατηγορήσει πως είσαι πολύ ‘90s, μην το πάρεις για κακό…