Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα δεν έρχονται και δεν εξελίσσονται πάντα όπως θέλουμε ή όπως περιμέναμε. Αν συγκατοικήσατε και καταλήξατε τσακωμένοι, ας πούμε πως δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Αν πάλι βγήκατε σώοι και αβλαβείς από αυτή την κατάσταση, τότε μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις το άρθρο.

Μέσα από μια συγκατοίκηση ανακαλύπτεις πολλές πτυχές της προσωπικότητας του άλλου που δεν τις καταλαβαίνεις όταν απλώς πάτε για καφέ. Γι’ αυτό και το τέλος μπορεί μερικές φορές να σε εκπλήξει. Είτε θετικά είτε αρνητικά.

Ανακαλύπτεις πως ο καφές, όχι απλώς “καλό θα ήταν” αλλά “πρέπει” να μην έχει ζάχαρη. Πως κάποιοι άνθρωποι απλώς δεν τρώνε φέτα. Πως επίσης δεν μπορούν να ζήσουν αν δεν δουν σειρές. Πως λατρεύουν την πορτοκαλάδα Λουξ. Ειδικά αυτό το τελευταίο. Παράλληλα, μέσα από τη συμβίωση με κάποιο άλλο άτομο, καταλαβαίνεις εξίσου πολλά πράγματα για τον εαυτό σου. Το πόσο μπορείς να μοιραστείς την πετσέτα σου. Το αν θα κάνεις αρκετό χώρο στη ντουλάπα σου. Ακόμα, το αν θα ανάψεις το θερμοσίφωνα επειδή σου το ζήτησε. Το αν, στο κάτω κάτω, μπορείς να συνυπάρξεις με κάποιο άλλο άτομο στο ίδιο σπίτι. Με λίγα λόγια, μπαίνεις σε μια διαδικασία που όχι μόνο μοιράζεσαι τα έξοδα με κάποιον άλλο άνθρωπο, αλλά και τη ζωή σου. Ωραία όλα αυτά.

Τι γίνεται όμως όταν τελειώσει όλο αυτό; Τι γίνεται όταν πια οι βαλίτσες γεμίζουν και οι ντουλάπες στο σπίτι αδειάζουν;

Όταν φεύγουν και οι δύο δεν είναι και τόσο άσχημα. Όταν ο ένας μένει πίσω, τότε ναι, είναι λίγο άσχημα. Εντάξει το ξεπερνάς, αλλά ο πρώτος καιρός είναι λίγο περίεργος. Και λέω περίεργος επειδή δεν σε παίρνει πια τηλέφωνο για να ανάψεις το θερμοσίφωνα. Δεν σου φωνάζει από την άλλη άκρη του δωματίου να πιάσεις το ποτήρι με το νερό που είναι ακριβώς μπροστά του/της. Και φυσικά μαγειρεύεις πλέον για ένα άτομο γιατί δεν φέρνει πια εκείνα τα ταπερ γεμάτα φαγητό, που συνήθιζε να φέρνει. Ναι αυτά θα μου λείψουν λίγο παραπάνω. Κατά κάποιο τρόπο φεύγει ένα σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας σου. Ένα κομμάτι που ξόδευε ατελείωτες ώρες για να συζητάτε. Το οτιδήποτε. Ό,τι πιο μικρό και ασήμαντο μπορεί να ήταν τόσο αστείο και εσείς να γελούσατε με τις ώρες. Και οι υπόλοιποι να απορούσαν. Τώρα που το σκέφτομαι, ναι κι εγώ στη θέση τους αυτό θα έκανα. Όπως και να έχει, αυτό που σου μένει είναι οι καλές στιγμές. Ακόμα και αν υπήρξαν κακές, διαγράφονται τη στιγμή που κάτι θα θυμηθείτε να πείτε για εκείνη την περίοδο. Και θα το καταλάβετε μόνο εσείς οι δύο. Αυτό είναι και που κάνει τη συγκατοίκηση κάτι μοναδικό.

Ανδριάνα Αργυροπούλου