Αν δεν έχεις φαντασία, μη διαβάσεις αυτό το κείμενο. Αν δεν αγαπάς την μπάλα, είτε αυτή είναι η ασπρόμαυρη του ποδοσφαίρου είτε η πορτοκαλί του μπάσκετ, μη διαβάσεις αυτό το κείμενο. Αν δεν έχεις διαβάσει αυτό [ Ομιλείτε… αθλητικά! ] κάνε μία παρένθεση, διάβασέ το και συνεχίζουμε!
Αν λοιπόν διαθέτεις έστω και ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, σου κάνω το πιο δυνατό high5 για εμψύχωση -μετά από χαμένη βολή- και προχωράμε.
“Η Γη είναι στρογγυλή (σχεδόν), σαν μπάλα.”, μας έλεγαν στο Δημοτικό και μας αρκούσε. Ήταν ίσως η μοναδική ομοιότητα που μπορούσες να βρεις μεταξύ του κόσμου στον οποίο ζούμε και της μπάλας. Είναι όμως έτσι; Κι αν ο κόσμος δεν ήταν έτσι όπως τον ξέρουμε; Αν όλα ήταν αθλητικά; Αν όλοι μιλούσαν αθλητικά; Και αν όλα τα πράγματα είχαν μια εξήγηση αθλητική; Και τελικά, αν όλα ήταν μπάλα; Στο δικό μου το μυαλό και μέσα από τα δικά μου μάτια, τα πράγματα (είναι) θα ήταν κάπως έτσι :
– Όταν θα συναντούσες κάποιον γνωστό σου στον δρόμο δεν θα έλεγες γεια, έτσι απλά. Θα έκανες high5, chest bump ή ‘σαλαμάκι” ανάλογα με την οικειότητα που θα είχες με το πρόσωπο που συνάντησες.
– Όταν κάποιος θα ερχόταν επίσκεψη στο σπίτι σου, δεν θα έφερνε γλυκά. Αντίστοιχα δεν θα τον κερνούσες κάτι. Θα ανταλλάζατε σημαιάκια και θα κάνατε σέντρα.
– Όταν αγκάλιαζες κάποιον, θα το έκανες με τον τρόπο που ένας αμυντικός μαρκάρει έναν επιθετικό στο κόρνερ. #αγαπη_μονο
– Όλες οι διαφωνίες θα έληγαν με μία κίτρινη κάρτα και θα συνεχίζαμε. Η κόκκινη κάρτα θα ήταν για αυτούς που θα σου έκαναν κάτι εξαιρετικά χοντρό.
– Δεν θα υπήρχαν τα επίθετα ωραίος και άσχημος για να περιγράψουν την εξωτερική μας ομορφιά. Θα υπήρχαν οι εκφράσεις ‘αυτός παίζει τσάμπιονς λιγκ’ , ‘αυτή παίζει τοπικό’ .
– Στο σχολείο τα διαλείμματα θα λέγονταν τάιμ άουτ. Και το πρωί αντί για το Πάτερ Ημών θα λέγαμε τον Ύμνο του Τσάμπιονς Λιγκ.
– Οι άνθρωποι δεν θα χώριζαν παίρνοντας διαζύγιο. Θα έληγε απλά η συνεργασία τους και δεν θα ανανεωνόταν το συμβόλαιό τους.
– Στις εκθέσεις αντί για πρόλογο θα κάναμε σέντρα (ή τζάμπολ), τα ημίχρονα (και οι περίοδοι) θα ήταν το κυρίως θέμα και οι καθυστερήσεις θα ήταν ο επίλογος.
– Σε όλες τις σχολές χορού θα δίδασκε ο Ζινεντίν Ζιντάν!
– Όταν θα μας συνέβαινε κάτι που θα μας έδινε μεγάλη χαρά, θα υπήρχαν παντού χλοοτάπητες ώστε να μπορούμε να συρθούμε με τα γόνατα και να το χαρούμε!
– Τα σκουπίδια στους κάδους θα τα πετούσαμε από την απόσταση των 6.75 μ.
– Το δεύτερο βήμα στον Καλαματιανό (τον χορό) θα ήταν μία πρώιμη μορφή ραμπόνας.
– Στα παιδιά μας (και στα κατοικίδιά μας) θα δίναμε ονόματα ποδοσφαιριστών. (Τον γιο μου θα τον έλεγαν σίγουρα Φραντσέσκο Τόττι και τον σκύλο μου Μπάστιαν Σβαινστάιγκερ).
– Το αγαπημένο παιχνίδι των αγοριών θα ήταν μόνο η μπάλα. Το αγαπημένο παιχνίδι των κοριτσιών θα ήταν η Μπάρμπι η ποδοσφαιρίστρια, με αληθινό τέρμα και δίκτυ από το τέρμα του Γουέμπλεϊ και προπονητή τον Πεπ Γουαρδιόλα.
– Καμία μάνα ποτέ δεν θα φώναζε για τα σκισμένα παπούτσια του παιδιού της επειδή κλωτσούσε χαλίκια στον δρόμο, γιατί τα χαλίκια στον δρόμο ΕΙΝΑΙ για να τα κλωτσάμε και να παίζουμε πασούλες με τους φίλους μας!
– Τα έτη θα χωρίζονταν π.Μ και μ.Μ. (προ ντεμπούτο Μέσσι, μετά ντεμπούτο Μέσσι)
– Η ιστορία θα χωριζόταν σε Μουντιαλική, Ποδοσφαιρική, Μπασκετική κ.α
– Οι πιο τυχεροί από εμάς θα είχαν ζήσει στον Χρυσό αιώνα του Ροναλντίνιο.
– Οι εποχές δεν θα ήταν τέσσερις, θα ήταν δύο. Η Αγώνων και η Μεταγραφών.
– Οι μέρες της εβδομάδας θα είχαν άλλα ονόματα, περιφραστικά. Δευτέρα = ‘Η μέρα πριν το διήμερο του τσουλού’ , Τρίτη = ‘Πρώτη μέρα τσουλού’ , Τετάρτη = ‘Δεύτερη μέρα τσουλού’, Πέμπτη = ‘Ημέρα γιουρόπα λιγκ και ευρωλίγκας’ , Παρασκευή = ‘Ημέρα αναμονής’ , Σάββατο – Κυριακή = ‘Μόνο μπάλα’. Δηλαδή… επίσημη αργία!
– Στους δρόμους δεν θα υπήρχαν τροχονόμοι. Θα υπήρχαν άνθρωποι με σορτσάκια, κάλτσες και σφυρίχτρες που ‘θα άφηναν το πλεονέκτημα’ σε αυτούς που έχουν φανάρι πράσινο.
– Στους Dj’s δεν θα κάναμε παραγγελιές το «I hate myself for loving you» (και λίγο κλαρίνο από Πετρολούκα Χαλκιά, που δεν μας το παίζουν κιόλας), θα ζητούσαμε τον ύμνο της ομάδας μας.
– Το You ‘ll Never Walk Alone θα ήταν για 156 συνεχόμενες εβδομάδες Νο1 στα τσαρτς.
– Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού δεν θα είχαν κάνει σύνθημα το Seven Nation Army των White Stripes. Οι White Stripes θα έκαναν τραγούδι τους το σύνθημα των οπαδών του ΠΑΟ για τον Λέτο.
– Στις επίσημες εξόδους μας θα ντυνόμασταν ‘καλά’ φορώντας το κασκόλ της ομάδας μας.
– Το «Ποσειδώνιο» θα ήταν το «Γ. Καραϊσκάκης» και θα έκαναν εμφανίσεις ο Τσόρι, ο Μποτία και ο Φορτούνης. Τα ‘Λαδάδικα’ θα ήταν στο γήπεδο της Τούμπας, στην Θύρα 4.
– Αυτή η εικόνα θα ήταν πίνακας και θα άξιζε κάτι παραπάνω από την Γκουέρνικα του Πικάσο.
– Τα μοντέλα θα είχαν τα πόδια του Ριβάλντο!
– Θα ήμασταν ακριβείς στα ραντεβού μας μόνο αν φτάναμε όπως φτάνει η μπάλα στα δίχτυα από φάουλ του Ζουνίνιο.
– Οι διαβήτες και όλα τα γεωμετρικά όργανα θα λέγονταν Μπέκαμ!
– Η ταινία «Μονομάχος» θα είχε πρωταγωνιστή τον Τόττι και «Ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών» θα αφορούσε το πώς κατέκτησε όλους τους ευρωπαϊκούς του τίτλους ο Ομπράντοβιτς.
– Ο λόγος που χαμογελάει η Μόνα Λίζα θα ήταν επειδή έπιασε ένα στοίχημα με γκολ στο 90′ ή επειδή ήταν στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004 όταν η Εθνική Ελλάδος κατέκτησε το Γιούρο.
– Στις ‘τρικλοποδιές’ της ζωής… απλά θα σηκωνόμασταν και θα συνεχίζαμε όπως ο Καραγκούνης!
Και αν ήταν έτσι;
Έγραψα κάποτε για τους 9+1 λόγους που αγαπάμε την μπάλα. Μέσα σε αυτούς έλεγα ότι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι ό,τι πιο κοντινό στην ζωή!
Το ποδόσφαιρο είναι όλα αυτά που νιώθουμε και όλα αυτά που μαθαίνουμε από αυτό. Η ζωή είναι σαν το ποδόσφαιρο!
Τελικά…η ζωή είναι όλα αυτά που λέει ο κυριούλης στο παρακάτω βίντεο.
