Αφορμή των ημερών όπου οι ευχές δίνουν και παίρνουν καθημερινά, ευχές για ένα όμορφο αύριο, για ένα πιο έντονο σήμερα, για αγάπη και ευημερία στον κόσμο μας, υπήρξε μια ευχή που μου κίνησε πολύ το ενδιαφέρον. «Σας εύχομαι να βρείτε φέτος το μισό σας πορτοκάλι», είπε ένας φίλος.

Μιλούσε για την κινέζικη παροιμία περί του άλλου μας μισού που στροβιλίζεται κάπου στο σύμπαν σαν ένα μισό, ζουμερό, φωτεινό πορτοκάλι, χυμώδες και ανέμελο, περιμένοντας να βρεθεί και να κουμπώσει με το υπόλοιπό του, που κι αυτό χαράζει τη δική του πορεία «χαμένο» ανάμεσα στα αστέρια.

Η δική μου εκδοχή της παροιμίας είναι πως το πορτοκάλι που κάποτε ήταν ένα, βρέθηκε στα χέρια ενός «βασανιστή» από το δωδεκάθεο ο οποίος έψαχνε να βρει κάτι να γελάσει και να περάσει την ώρα του κι έτσι αποφάσισε να μας τυραννήσει λίγο (ίσως για να καταλάβουμε και την ουσία του “μοιράζομαι” και του “δίνω”, άλλη μεγάλη κουβέντα), πήρε το πορτοκάλι και το «έκοψε» στα δύο, πετώντας τα κομμάτια στο σύμπαν σαν να αγωνίζεται στον ακοντισμό, εκσφενδονίζοντάς τα  με μοναδικό του στόχο να βγει νικητής στον αγώνα πετώντας τα όσο πιο μακριά μπορεί. Κι έτσι λοιπόν τα δύο αυτά κομμάτια πορτοκαλιού περιπλανιούνται, γυρνούν, γνωρίζουν άλλα πορτοκάλια και αγωνίζονται με όλο τους το είναι να βρουν το υπόλοιπό τους ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα μισά πορτοκάλια που υπάρχουν.

Με κάποια εφαρμόζουν αρκετά καλά, με κάποια άλλα σχεδόν εφάπτονται τόσο, που αργούν να ανακαλύψουν πως τελικά υπάρχει ένα μικρό κενό που αποδεικνύει πως αυτό δεν είναι το μισό τους ταίρι. Σε κάποια άλλα, η διαφορά μεγέθους είναι εμφανής αρκετά γρήγορα. Με άλλα πάλι, παρότι προσπαθούν να εφάπτονται νομίζοντας πως ταιριάζουν, καταλήγουν να πιέζονται και να τσαλαπατιούνται. Όσο κι αν προσπαθούν, δεν τέμνονται οι πλευρές τους. Δεν κολλάνε ρε παιδάκι μου. Υπάρχουν φορές που κουρασμένα θα ξαποστάσουν κι ας είναι ολοφάνερο πως το πορτοκάλι που συνάντησαν είναι μικρότερό τους και δεν γίνεται να κολλήσουν. Έχουν κι αυτά την ανάγκη να νιώσουν πως ανήκουν κάπου, πως το μοναχικό τους ταξίδι επιτέλους τελείωσε. Αργά ή γρήγορα όμως, συνειδητοποιούν τη διαφορετικότητά τους και ξεκινούν πάλι το ταξίδι τους προς το άλλο τους μισό. Ξέρουν πως δεν είναι εύκολο να συναντήσουν ανάμεσα σε τόσα πορτοκάλια το δικό τους συμπλήρωμα αλλά ευτυχώς η αγάπη έχει μια αστείρευτη δύναμη να σε κάνει να μένεις προσηλωμένος στον στόχο σου και να συνεχίζεις όσο κουρασμένος κι αν νιώθεις.

Το σύμπαν μας πετά σε πολλών λογιών πορτοκάλια. Ακόμη και τα πιο αταίριαστα έχουν κάτι να μας δώσουν. Χτίζουμε στιγμές, εικόνες και εμπειρίες ώστε να βγούμε ξανά στο σύμπαν πιο δυνατοί, πιο σίγουροι για το τι ζητάμε και πως είναι το πραγματικό άλλο μας μισό. Εκπαιδεύουμε μάτια και καρδιά να βλέπουν πιο καθαρά εκεί έξω στο πολύπλοκο χάος του σύμπαντος! Κάποιοι τυχεροί, τρακάρουν μαζί του γρήγορα. Άλλοι πάλι, «ταλαίπωροι», γυρνούν περιπλανώμενοι στην τρελή θαλπωρή του κόσμου ψάχνοντάς το.

Έχω καταλήξει πως αυτοί που αργούν και βασανίζονται λίγο μέχρι να το βρουν ( θέλω να πιστεύω πάνω στο ροζ μου σύννεφο πως όλοι το βρίσκουμε), είναι αυτοί που χρειάζονται παραπάνω εμπειρίες και τριβή και εξάσκηση ώστε μόλις δουν από μακριά αυτό το ζουμερό, όμορφο πορτοκάλι, να το αναγνωρίσουν και να τρέξουν να το αγκαλιάσουν και να «κολλήσουν» επάνω του πανηγυρίζοντας αυτή τους την μεγάλη στιγμή. Και να γίνουν επιτέλους ένα. Ένα χαρούμενο, γεμάτο, εύγευστο, λαχταριστό και πλέον ολόκληρο πορτοκάλι.