Δεν είμαι ο Will από το “about a boy” για να συμφωνήσω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι νησιά και δεν χρειάζονται κανέναν. Δεν είμαι βέβαια και ο John Donne για να πιστεύω ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, ακέραιο και ξεχωριστό, παρά είναι κομμάτι της ενδοχώρας.

Εγώ νομίζω οτι όλοι οι άνθρωποι είναι νησιά απέναντι από την ενδοχώρα που είτε αποκόπηκαν από αυτή και τους αρέσει αυτό, είτε περιμένουν εναγωνίως να ξαναενωθούν με την ενδοχώρα.

Νησιά είμαστε όλοι. Κοσμοπολίτικα, ερημικά, της άγονης γραμμής, χαρτογραφημένα, αχαρτογράφητα. Περιτριγυρισμένα από νερά γαλάζια, πράσινα, σκοτεινά. Περιτριγυρισμένα από θάλασσα ήρεμη, από βαθιά άγρια θάλασσα.

Νησιά. Που τα θαυμάζουν, που τα αγαπάνε, που τα απαξιώνουν, που δεν βρίσκουν λόγο να τα επισκεφτούν .Νησιά. Που τα λούζει ο ήλιος ή τα χτυπάει ο αέρας. Νησιά γεμάτα με κόσμο, με λιγοστούς κατοίκους.

Νησιά που περιμένουν τουρίστες, που περιμένουν να κατοικηθούν μόνιμα. Που περιμένουν να ανακαλυφθούν, που τους αρέσει να μένουν άγνωστα ασφαλή στην ανωνυμία τους.

Νησιά που έχουν γέφυρες, που έχουν λιμάνια, που περιμένουν κάποιον να έρθει, νησιά δύσκολα να τα προσεγγίσει κανείς και να τα γνωρίσει.

Νησιά καταπράσινα, νησιά άγονα και ξερά. Νησιά που περιμένουν επισκέπτες ή κάποιον να τα αγοράσει, νησιά που δεν θέλουν επισκέπτες και αγοραστές παρά μένουν άγνωστα και τους αρέσει που δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στον κόσμο.

Νησιά με φανερές ομορφιές, νησιά που θεωρούν οτι δεν έχουν κάτι όμορφο για να προσεγγίσουν επισκέπτες.

Νησίδα που θέλουν επισκέπτες να έρχονται και να φεύγουν, νησίδα που δεν θέλουν επισκέπτες να έρχονται και να φεύγουν. Να έρχονται. Ή να φεύγουν.

Νησιά διάσπαρτα σε θάλασσες, ωκεανούς, κρυμμένα σε κόλπους, μεγάλα ή μικρά. Διάσημα, ή άγνωστα. Νησιά που περιμένουν. Είτε να παραμείνουν μόνα τους αλλο ασφαλή είτε να ενωθούν ξανά με την ενδοχώρα.

Νησιά… Που κάποιοι τα επισκέπτονται μόνο για διακοπές, που κάποιοι θέλουν να μείνουν μόνιμα.

Νησιά… Που δεν έχουν αποφασίσει ακόμα τι θέλουν, και τι μπορούν…