Είναι κάποιες στιγμές που καλείσαι να επιλέξεις ποιο μονοπάτι θα ακολουθήσεις: αυτό των ονείρων σου, ή εκείνο του ρεαλισμού; Μπορεί οι εποχές να άλλαξαν, τα πράγματα ίσως να δυσκόλεψαν αλλά το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Σίγουρα στα 18, όταν καλείσαι να κάνεις μια σημαντική επιλογή αφετηρίας, σε σχέση με τις σπουδές και το επαγγελματικό σου μέλλον, δεν είσαι έτοιμος. Όχι όμως ότι και μετά τελειώνοντας το αντικείμενο σπουδών σου, θα είσαι. Μπορεί να είσαι στις εξαιρέσεις αλλά η συντριπτική πλειοψηφία δεν απασχολείται στο αντικείμενο σπουδών της.

Συνήθως για αλλού ξεκινάς και αλλού βρίσκεσαι. Ένα συνονθύλευμα καταστάσεων παίζουν το ρόλο τους και βρίσκεσαι κάποια στιγμή σ’ ένα λαβύρινθο παγιδευμένος. Οι γονείς με τις παροτρύνσεις τους και την κοσμοθεωρία τους, τα στερεότυπα και οι κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, η οικονομική κατάσταση που κυριαρχεί και οι πιέσεις στην αγορά εργασίας είναι κάποιοι από τους λόγους που κάνουν τη ζωή μας πολύπλοκη.

Γιατί να μην ήταν όλα πιο απλά; Πού έχω κλίση, τι μου αρέσει; Το ακολουθώ. Δυστυχώς αυτό αποτελεί απατηλή φαντασίωση. Εδώ έρχεται να προστεθεί και το πρακτικό του θέματος. Ωραία όλα αυτά, αλλά πώς θα βιοποριστώ; Οι Έλληνες γονείς πάντα θα ‘ναι εκεί να στηρίξουν τα παιδιά τους, να βοηθήσουν σε κάθε τους επιλογή, αλλά όλα έχουν και ένα όριο. Όταν κληθείς να αυτοπροσδιοριστείς, να σηκώσεις το βάρος τον ευθυνών σου ως ενήλικος στην πλάτη σου και να ανεξαρτητοποιηθείς, θα πρέπει να αποφασίσεις ώριμα και συνετά πλέον για το μέλλον σου.

Το ερώτημα με το οποίο θα βρεθείς αντιμέτωπος λοιπόν είναι: «Να ακολουθήσω αυτό που μου λέει η καρδιά μου, το όνειρό μου ή έναν πιο σίγουρο και ασφαλή δρόμο που έχει επαγγελματική αποκατάσταση;»

Το πρώτο είναι συνήθως κάποιο χόμπι, ταλέντο, έμφυτο χάρισμα, μια κρυφή αγάπη που ιδεατά θα ήταν ό,τι καλύτερο να μπορούσε να γίνει και επάγγελμα. Ποιος δε θα ‘θελε κάτι τέτοιο;! Θα αποτελούσε πραγματική ευτυχία. Εμπεριέχει όμως μεγάλο ρίσκο, αβέβαιο και δύσβατο μονοπάτι.

Το δεύτερο είναι το safe path, κάτι πιο σίγουρο, πολύ πιθανόν πάνω στο αντικείμενο σπουδών σου ή κάποια οικογενειακή επιχείρηση, κάτι πίσω σου, κάτι στο οποίο είσαι καλός και έχει καλές πιθανότητες εξέλιξης αλλά για κάποιο λόγο δεν σου είναι αρκετό. Ίσως να μην σου αρέσει, να σου περιορίζει τη φαντασία, να μην είναι δημιουργικό. Να μη, μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου σ’ αυτό στο πέρασμα του χρόνου τελοσπάντων. Η λογική και ίσως και οι γονείς σου, τάσσονται υπέρ του πρώτου μονοπατιού.

Εσύ αμφιταλαντεύεσαι. Είσαι νέος ακόμη, έχεις πάθος, ένταση, καταπιεσμένες φιλοδοξίες, θες το κάτι παραπάνω. Αυτό που σκέφτεσαι όταν κλείνεις τα μάτια (και τρέχεις τη ζωή σου μπροστά fast forward και χαμογελάς). Ακολούθα λοιπόν την καρδιά σου χωρίς δεύτερη σκέψη. Ίσως δεν σου δοθεί ξανά η ευκαιρία. Κάν’ το όσο είσαι νέος. Δεν θα είσαι πάντα. Και δεν είμαι οπαδός του «ποτέ δεν είναι αργά». Μια ζωή την έχουμε, και κυλά σα νερό. Κάτι που θα σε κάνει ευτυχισμένο, θα ανθίζει και συ θα παίρνεις τους καρπούς του. Θα σε πάει ένα βήμα παραπέρα, θα σε εξελίξει (ως άνθρωπο). Καλά τα χρήματα, αλλά δεν είναι ο θεός μας. Δεν «χορταίνεις» με όνειρα αλλά ούτε γεμίζουν την ψυχή τα υλικά αγαθά. Σου παρέχουν επιλογές, κάποιες ανέσεις, αλλά αν δεν είναι γεμάτο το μέσα σου; Αν δεν γελά η ψυχή σου; Αν δεν κάνεις όνειρα και ανεβάζεις τον πήχη για σένα; Tότε θα σε κυνηγά ένα «ΑΝ»… Τι θα γινόταν αν ακολουθούσες το όνειρό σου;

Αυτό το ερώτημα θα σε βασανίζει, θα σε καταδιώκει. Θα επέλθει κορεσμός από τη βολεμένη ζωή σου και τότε θα ανατρέχεις σ’αυτό το αν… Αν ο καθένας μας έκανε αυτό που ήθελε, στο οποίο θα ήταν αυτό που είναι και πιο αποδοτικός, θα ήταν όντως και πιο παραγωγικός και πιο χαρούμενος και θα πηγαίναμε μπροστά και ως χώρα και ως άνθρωποι. Στάθμισε σωστά τους παράγοντες και όποια και αν είναι η τελική σου απόφαση, μη μετανιώνεις. Πρέπει να τολμάμε να παίρνουμε ρίσκα και να παλεύουμε μέχρι τέλους για τα θέλω μας. Όποιος κυνηγάει τα όνειρά του δεν χάνεται, πιστεύει σε αυτά μέχρι να συναντήσουν την πραγματικότητα και να τον συντροφεύουν.