Τα ρούχα στη ντουλάπα μου χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: Αυτά που χρησιμοποιώ, αυτά που με ψυχικό κόστος αποφάσισα να δώσω, αλλά δεν έχω δώσει ακόμη κι αυτά που δε μου κάνουν πια, αλλά ευελπιστώ μια μέρα να μπορώ να χωρέσω ξανά μέσα. Το αποτέλεσμα; Φορώ αυτά που χρησιμοποιώ και όλα τα υπόλοιπα πιάνουν απλώς χώρο.

Όλοι έχουμε τουλάχιστον ένα τέτοιο ρούχο στη ντουλάπα μας: Ένα «it» κομμάτι που λατρέψαμε από την πρώτη στιγμή, το φορέσαμε, το απολαύσαμε κι ύστερα…Ύστερα απλώς το σώμα μας άλλαξε και δεν ταιριάζει πια σε αυτό το ρούχο.

Εγώ, μάλιστα, έχω πάει αυτή τη συνήθεια σε άλλο επίπεδο. Όχι απλώς έχω κρατήσει ρούχα που δε μου κάνουν πια, με την ελπίδα μια μέρα να τα ξαναφορέσω, αλλά έχω αγοράσει κι ένα εξαρχής μικρό κομμάτι, με την προοπτική ότι θα με κάνει να πεισμώσω ακόμη περισσότερο και να προκαλέσω πιο γρήγορα μια αλλαγή στο σώμα μου.

Όλη αυτή η σκέψη τροφοδοτείται ασυνείδητα σε όλους μας από μια κουλτούρα δίαιτας και μια σειρά σύγχρονων προτύπων ομορφιάς, που διαιωνίζουν το μύθο ότι ένα πιο αδύνατο σώμα είναι καλύτερο. Το σώμα, όμως, είναι ένας ζωντανός οργανισμός και υπόκειται σε αναρίθμητες αλλαγές όσο περνά ο χρόνος. Δεν είναι προορισμένο να μείνει το ίδιο για πάντα. Και το μόνο που κάνουμε προσπαθώντας να το διατηρήσουμε ίδιο -ή γεμίζοντας το μυαλό μας με αυτή την εμμονική ιδέα- είναι να πηγαίνουμε κόντρα στη φύση του. Συνδέουμε την υγεία και την ευτυχία με το αδύνατο σώμα, ενώ στην πραγματικότητα οι υγιείς κι ευτυχισμένοι άνθρωποι έχουν όλα τα σχήματα και τα μεγέθη.

«Καθώς η ζωή σου προχωρά, θα μεγαλώνεις και θα αλλάζεις, επομένως είναι φυσικό το βάρος σου να αυξομειώνεται», λέει η ψυχολόγος Elizabeth Daniels με ειδίκευση στην εικόνα του σώματος. Το σώμα εξελίσσεται για διάφορους λόγους, από την εγκυμοσύνη και τις ορμονικές διαταραχές, μέχρι την εμμηνόπαυση και τη γήρανση.

Τώρα που το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ ότι τα περισσότερα από τα «κάποτε θα ξαναφορέσω» ρούχα μου τα έχω ήδη αρκετά χρόνια. Και ξέρεις κάτι; Ποτέ δε τα έχω ξαναφορέσει. Όχι γιατί ποτέ δεν έχασα κιλά, αλλά γιατί ουσιαστικά ανήκουν σ’ έναν άλλο, παρελθοντικό εαυτό. Έναν εαυτό που δεν υπάρχει πια.

Και συνειδητοποίησα και κάτι άλλο: Αυτή η στοίβα με τα ρούχα όχι απλώς δε με βοήθησε να επιτύχω έναν «στόχο σώματος», αλλά μάλλον με άγχωσε περισσότερο, χωρίς να αλλάζει κάτι, δημιουργώντας τελικά έναν φαύλο κύκλο δυσαρέσκειας. Το να χρησιμοποιείς αυτά τα ρούχα ως «κίνητρο» για να χάσεις βάρος ενισχύει στην αντίληψή σου την ιδέα ότι το σημερινό σου σώμα είναι «πρόβλημα» και ότι η ευτυχία θα έρθει με το αδυνάτισμα (κάτι που, μεταξύ μας, ξέρεις πως δεν ισχύει).

Φυσικά, ούτε εσύ, αλλά ούτε κι εγώ μπορούμε να αποτινάξουμε σε μια μέρα τα πρότυπα με τα οποία έχουμε μάθει να ζούμε. Μπορούμε, όμως, να αρχίσουμε να ξεφορτωνόμαστε ένα ένα τα πράγματα που διαιωνίζουν αυτά τα πρότυπα στο μυαλό μας.

Κοιτάω τη στοίβα και σκέφτομαι: Αυτά τα ρούχα θα μπορούσαν να κάνουν χαρούμενο ένα άλλο κορίτσι, γιατί σίγουρα εμένα δε με κάνουν χαρούμενη πια.

Εμένα μου αρέσει να δωρίζω ό,τι δεν χρησιμοποιώ πια. Υπάρχουν, όμως, κι άλλες επιλογές. Μπορείς για παράδειγμα να πουλήσεις τα παλιά σου ρούχα και με τα χρήματα που θα συγκεντρώσεις να αγοράσεις άλλα, που θα ταιριάζουν στο σημερινό σου σώμα και θα βοηθήσουν την αυτοπεποίθησή σου να πάρει και πάλι τα πάνω της.

Αν, πάλι, ένα κομμάτι έχει συναισθηματική αξία για σένα, τότε μπορείς να το φυλάξεις, όχι όμως μια ως «ρούχο – στόχο», αλλά ως αναμνηστικό. Μπορείς ακόμη και να το μεταποιήσεις, ώστε να το χρησιμοποιείς με έναν πιο ρεαλιστικό τρόπο: Για παράδειγμα, γιατί να μην μετατρέψεις το παλιό σου μπλουζάκι σε μια τσάντα με ρετρό διάθεση;

Να θυμάσαι, η γκαρνταρόμπα σου πρέπει να ταιριάζει στο σώμα σου, όχι το αντίθετο. Τα ρούχα του παρελθόντος λειτουργούν όπως και κάθε τι άλλο σχετίζεται με το χθες: Σε κρατούν πίσω. Δοκίμασε να τα αποχωριστείς και θα λατρέψεις την αίσθηση απελευθέρωσης που θα νιώσεις.