Καθώς η παρουσίαση μιας συλλογής ολοκληρώνεται και ο φωτισμός της πασαρέλας σταδιακά σβήνει, έχει ήδη ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη. Ο σχεδιαστής έπειτα από το πλήθος των παρασκηνιακών αγκαλιών και των συγχαρητήριων ευχών που απορρόφησε, σταδιακά επανατοποθετεί τον εαυτό του στο σημείο όπου όλα άρχισαν και τελείωσαν, τις σκέψεις του. Εκεί όπου ολομόναχος, απομονωμένος από κάθε είδους επιρροή και “θόρυβο”, επαναπροσεγγίζει τη δημιουργικότητά του μέσα από την επιλογή ενός νέου “μονοπατιού”, έχοντας ωστόσο ως συνταξιδιώτη την εμπειρία της προηγούμενης απόπειρας.

Ο καθένας από εμάς παρουσιάζει πλήθος “συλλογών” κατά τη διάρκεια ολόκληρου του χρόνου, μέσα από το αντικείμενο της δουλειάς του, την επικοινωνία του, τη διαχείριση του ελεύθερου χρόνου του και σαφέστατα από τους στόχους του. Κάθε μέρα που περνά, ο καθένας από εμάς καλείται να επιλέξει αν θα αποδυναμώσει ή αν θα ενισχύσει τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των συνηθειών του, επηρεάζοντας άμεσα την κάθε στιγμή.

Αν σε θεωρητικό τουλάχιστον επίπεδο, κάθε χρόνος που περνά μας προμηθεύει με νέα ερεθίσματα και καταστάσεις, τότε εμείς οι ίδιοι, όπως και οι αντίστοιχες σκέψεις μας, παύουμε να αναζητούμε ό,τι “παλαιότερα” μας ικανοποιούσε. Καθώς η προσωπική συλλογή του καθενός μας για το 2015 ολοκληρώνεται σε λίγα εικοσιτετράωρα, και έχουμε ήδη δεχτεί τις παρασκηνιακές ευχές και τις αγκαλιές, έφτασε η ώρα μιας σύντομης αλλά τρομερά ουσιαστικής απόσυρσης στον εαυτό μας. Περισσότερο ως ταξίδι και καθόλου ως απολογισμός, έχουμε τη δυνατότητα να σταθούμε απέναντι στον καθρέφτη, και να παρατηρήσουμε τις πολύτιμες “γνώσεις” που αποκομίσαμε από τη συλλογή που ολοκληρώθηκε.

Αδιαφορώντας για οτιδήποτε “έξω” από εμάς, η εννοιολογικότητα της ουσίας αρχίζει να ορίζεται από διαφορετικά πλέον στοιχεία, στρεφόμενη σε μια κατεύθυνση που πέρα από την ανακάλυψη, αποσκοπεί περισσότερο στην ίδια μας την “αποστολή”. Εκεί όπου κάθε μας σκέψη και κάθε μας ενέργεια αντανακλούν κάτι ανώτερο από “απλή” ικανοποίηση… ένα όραμα. Μια ευρύτερη “εικόνα” απαλλαγμένη από τα δεσμά της συμβατικότητας, που περικλείει εντός της όχι μόνο τη φιλοδοξία και την αναγνώριση, αλλά το συλλογικό καλό. Ένα δείγμα σκέψης που τροφοδοτείται από την πρόθεση όλων μας να γίνουμε καλύτεροι… όχι από τους άλλους, αλλά από τον ίδιο μας τον εαυτό. Μια νέα αντίληψη όπου κάθε ανθρώπινη επίκριση θα αντικατασταθεί από επικρότηση και κατανόηση.

Μια πασαρέλα των έσω και όχι των έξω εκδοχών της ανθρωπότητας. Εκεί όπου ανεξάρτητα από το χρώμα της επιφάνειας και τις περαιτέρω διαφοροποιήσεις, όλοι είμαστε ένα. Εκεί όπου η συλλογικότητα είναι ισχυρότερη από την ατομικότητα, αναβαθμίζοντας με αυτό το τρόπο ό,τι μέχρι τώρα θεωρούσαμε ως εμπειρία…

Ίσως να μην έχει ιδιαίτερη σημασία τι θα έρθει με τη νέα χρονιά ή τι θα αφήσει πίσω της αυτή που φεύγει, αν εμείς οι ίδιοι δεν τολμήσουμε έστω και στιγμιαία να θυμηθούμε πόσο σημαντικό είναι το να ονειρευόμαστε. Ίσως τότε μόνο μπορέσεις να αντιληφθείς, πως όλα αυτά που μέχρι πρότινος θεωρούσες ότι σε χαρακτηρίζουν ως προσωπικότητα, δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας χρόνος που πέρασε…