Στο Συμπόσιο, ο Πλάτωνας μέσω του Αριστοφάνη μας αφηγείται το μύθο των δύο ψυχών. Συνοπτικά αναφέρεται πως στην αρχική τους μορφή τα όντα ήταν ανδρόγυνα. Κράμα δηλαδή και θηλυκό και αρσενικό. Όταν οι άνθρωποι όμως, επιχείρησαν να εξεγερθούν εναντίον των θεών, ο Δίας τους διχοτόμησε. Από τότε, σύμφωνα με το μύθο, το ένα μισό τρέχει με πόθο να αγκαλιαστεί και να ενωθεί με το άλλο. Να ολοκληρωθεί.

Αυτή η ιδέα της ολοκλήρωσης μέσα από τον έρωτα απασχολεί το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων και μεταξύ μας, καλά κάνει. Πέραν του κατά πόσο είναι θεμιτό το να περιμένει κανείς ένα άλλο ον να τον «ολοκληρώσει», όλη η δομή της ανθρώπινης ζωής είναι βασισμένη στην ιδέα της ένωσης. Και βιολογικά ακόμη η ένωση αυτή – η ολοκλήρωση – οδηγεί ουσιαστικά και στην αναπαραγωγή. Την πεμπτουσία της ίδιας της ύπαρξης της ανθρωπότητας.

Ολόκληρα στάδια της ζωής μας βασίζονται, δηλαδή, στην ιδέα του έρωτα αλλά και της ανακάλυψης του άλλου μας μισού. Αυτού του ενός. Από το να δούμε μια ρομαντική ταινία στην τηλεόραση  μέχρι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι στο δρόμο να περπατάει χέρι – χέρι, οδηγούμαστε ασυναίσθητα στο ερώτημα «Για εμένα υπάρχει κάποιος;». Αυτό το «κάποιος», όμως, αργούμε πολύ να συνειδητοποιήσουμε ότι δηλητηριάζεται από στερεότυπα, σκέψεις, νουθετήσεις και κοινωνικές προσταγές. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε ότι το άλλο μας μισό δε θα είναι αυτό που φανταζόμαστε; Ότι αυτή η πλαστική ιδανικούρα με την οποία ταΐζουμε τους εαυτούς μας δεν είναι καν βιώσιμη; Αργά ή γρήγορα οφείλουμε να καταλάβουμε ότι το άλλο μας μισό κατά πάσα πιθανότητα θα μας πονέσει. Ναι. Και μάλιστα πολύ. Θα αλλάξει ριζικά τις σκέψεις και τη ζωή μας. Θα μας σοκάρει με την αλήθεια που βλέπει σε εμάς. Εκείνη που ίσως κανένας άλλος να μην είχε τα κότσια να μας πει πιο πριν. Αλλά γι’ αυτό και θα είναι το άλλο μας μισό. Μπορεί να μας αφήσει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και να γυρίσει σε εμάς αργότερα. Ή στα βαθιά γεράματα. Ή και ποτέ. Το άλλο μας μισό μπορεί να είναι το άλλο μισό κάποιου άλλου αυτή τη στιγμή. Ίσως να είναι και ένα άτομο που γνωρίζουμε από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας αλλά δε μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι ενδέχεται η ζωή να τα φέρει έτσι ώστε να το ερωτευθούμε. Βέβαια, δεν αποκλείεται το άλλο μας μισό να μας απορρίψει ή να μας απατήσει. Ή να βρίσκεται 10.000 χιλιόμετρα μακριά, αναγκάζοντας μας να τρακάρουμε πάνω στα όρια μας πεισματικά.

Όταν όμως το γνωρίσουμε και επέλθει αυτή η κοσμική ένωση, θα το καταλάβουμε. Από το εσωτερικό παιδί που θα αφυπνιστεί μέσα μας και την τάση να ενθουσιαζόμαστε με οτιδήποτε ανακαλύπτουμε. Από την ανάγκη μας να αγγίζουμε ότι μας χωρίζει με εκείνο, ακριβώς όπως κάναμε όταν ήμασταν παιδιά. Από την ικανότητα του να εντοπίζει τα κενά μας και να αρνείται πεισματικά να τα καλύψει, αναγκάζοντάς μας να ασχοληθούμε μαζί τους σοβαρά. Από τη δίψα του να μας ανακαλύψει μέχρι τον πυρήνα.

Το άλλο μας μισό θα μας ωθήσει στο να αντιληφθούμε πως αν δε συμφιλιωθούμε πρώτα με το δέρμα στο οποίο κατοικούμε, δε θα καταφέρουμε να είμαστε ουσιαστικά καλά με κανένα άλλο. Θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πως γνωρίζοντας το δε σημαίνει απαραίτητα και ότι φτάσαμε στην Ιθάκη μας. Θα μας μάθει με το σκληρό τρόπο πως η Ιθάκη είναι η αυτοπραγμάτωση. Το να ανακαλύπτει κανείς τον εαυτό του. Το να συμφιλιωθούμε τόσο ουσιαστικά με την ύπαρξη μας, ώστε να αδιαφορούμε για κοινωνικές προσταγές και να αποβάλουμε υποσυνείδητα μικροαστικά κατάλοιπα.

Το άλλο μας μισό θα μας οδηγήσει στο να ζούμε  τη δική μας ζωή. Όχι τις εναλλακτικές ζωές των άλλων. Θα μας κάνει βίαια ξεκάθαρο πως τα κινηματογραφικά κλισέ είναι μια καλοστημένη απάτη.