Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που ενώ καθώς περνούν τα χρόνια, τα πάντα αλλάζουν, κρατώ  δίπλα μου τέσσερις ανθρώπους πολύ γερά, χρόνια τώρα. Μιλώ για αυτούς τους ανθρώπους που έχουμε μαζί περάσει καταστροφές  που άλλοτε μας βρήκαν προετοιμασμένους να τις αντιμετωπίσουμε αλλά και άλλες που στο πέρασμά τους κόντεψαν να μας διαλύσουν. Μας βρήκαν όμως ενωμένους και δεν τα κατάφεραν.

Με θυμάμαι μικρή να έχω 10 «κολλητούς» και να νομίζω πως θα μείνουμε μαζί για πάντα. Πες το αγαθοσύνη, παιδικότητα ή αφέλεια, το είχα πιστέψει με όλο μου το είναι. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια, απογοητεύσεις και τσακωμοί για να φτάσω στο σημείο να παραδεχτώ ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό πόσο δύσκολο είναι να ονομάσεις κάποιον φίλο και να το εννοείς. Α! Και να το εννοεί κι ο άλλος! Η φιλία όπως κι ο έρωτας θέλουν πολλά χαρακτηριστικά και ένα απο τα πιο σημαντικά είναι ο συγχρονισμός.

Βλέπεις, γνωστούς και παρέες μπορείς εύκολα να κάνεις. Εγώ, εννοώ φίλο αυτόν που δεν θα του κρύψεις τίποτα από τύψεις για αυτά που έκανες ή είπες γιατί απλά δεν μπορείς να συνεχίσεις αν δεν έχεις δίπλα σου σύμμαχο στην κάθε «αηδία» που έχεις δημιουργήσει στη ζωή σου.  Η φιλία στα μάτια  μου είναι αυτό το συναίσθημα που σε πιάνει, αυτή η φωνούλα στο μυαλό όταν σου συμβαίνει είτε κάτι πολύ καλό είτε όταν έχεις προκαλέσει μια τεράστια πανωλεθρία, που σου φωνάζει μέσα σου «αυτό τώρα πρέπει να το πω στον φίλο μου να με βοηθήσει» ή αντίστοιχα «πόσο θέλω να δω τη φάτσα του φίλου μου όταν θα του λέω πως το τόλμησα και ήρθα να συναντήσω τον μεγάλο μου έρωτα που μήνες τώρα κολλούσα». Είναι διπλή η ευχαρίστηση της όποιας πράξης σου όταν την μοιράζεσαι με αυτό το άλλο σου μισό. Γιατί όταν κάποιος είναι φίλος με την ολοκληρωτική έννοια της λέξης, είναι όντως ένα άλλο μισό σου κομμάτι.

Γι’ αυτό κι όταν τσακώνεστε, γκρεμίζεται ο κόσμος σου, γι’ αυτό όταν σε απογοητεύει νιώθεις ο πιο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη αυτόν. Γιατί ξαφνικά για τις λίγες ώρες που κρατά ο τσακωμός (σε τόσο γερές φιλίες δεν δύναται να κρατήσει μέρες μια διαμάχη!), βρίσκεσαι μόνος με τις σκέψεις σου δίχως να μπορείς να τις μοιραστείς με τον άλλο μισό σου εαυτό και νιώθεις άδειος. Χωρίς να γίνω γραφική, δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη μιζέρια και δυστυχία απο μια ζωή χωρίς να μοιράζεσαι, να χαρίζεις και να ζεις στιγμές με τους ανθρώπους που ο ίδιος έχεις επιλέξει και έχουν παραμείνει στη ζωή σου μετά από πολλές δοκιμασίες και κακουχίες ( πέντε το πρωί να ψάχνετε το σπίτι του πρώην στην Αργυρούπολη που ποτέ δεν έχετε ξαναπάει, μέσα στη βροχή, θεωρείται σίγουρα κακουχία).

Η διαφορά με το τότε που νόμιζα πως έχω δέκα φίλους κολλητούς όπως τους λέγαμε στο σχολείο, είναι πως τώρα που μεγάλωσα και αντιμετωπίζω τα σοβαρά προβλήματα της καθημερινότητας και αντίστοιχα μπορώ να αναγνωρίζω και να απολαμβάνω τις στιγμές που μου χαρίζονται, τώρα πια μπορώ να καταλάβω την δύναμη της ουσιαστικής φιλίας. Και μπορώ να πω πως όταν θα διαπληκτιστώ με τις φίλες μου, θα με πονέσει τόσο που θα μου κοπεί η ανάσα και θα νιώσω να καίγεται το στήθος μου. Δεν θα μπορέσει να με πάρει ο ύπνος και το πρωί θα ξυπνήσω γκρίζα. Κακόκεφη και γκρινιάρα για την ακρίβεια. Γιατί πάντα η απογοήτευση όταν έρχεται απο ανθρώπους που έχεις επιλέξει να κρατάς γερά στη ζωή σου έρχεται καταπάνω σου σαν τυφώνας και τα ανακατεύει όλα. Ευτυχώς όμως όταν κάποιος έχει τόσο ουσιαστικό χώρο και θέση στη ζωή σου και έχετε πορευτεί σε καλοκαίρι και σε ήλιο αλλά και σε καταιγίδες και «χειμώνες»  τόσο δυνατούς που νόμιζες πως θα καταστραφούν  όλα, κι όμως η «άνοιξη» επέστρεψε  ακόμη πιο φωτεινή, μετά απο αυτό μπορείς να αναγνωρίσεις και να παραδεχτείς πως αυτοί οι άνθρωποι, οι φίλοι σου που είναι πια οικογένεια για εσένα, δεν θα πάνε πουθενά, όσες μπόρες κι αν έρθουν. Γιατί αξίζουν να είναι δίπλα σου, και έχεις κερδίσει με το σπαθί σου μια θέση στη δική τους ζωή για πάντα. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που έπρεπε να έρθουν στη ζωή σου να τη φωτίσουν και να πορευθείτε μαζί. Αυτοί οι άνθρωποι που οι στιγμές σου θα ήταν λιγότερο φωτεινές αν τις είχες ζήσει μόνος. Είναι αυτοί που θα σε σηκώσουν ή θα σε ρίξουν όταν πραγματικά θα το χρειαστείς.

Είναι τα κομμάτια του δικού σου παζλ που δεν γίνεται να λείψουν αν θες να ολοκληρωθεί ο προσωπικός σου πίνακας. Και αυτή την πληρότητα του να νιώθεις ολοκληρωμένος και γεμάτος άνθρωπος, προσωπικά, δεν θα την άλλαζα με τίποτα.

Είμαι ένας τυχερός, ευλογημένος άνθρωπος. Εσύ;

 «Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει

Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ»

Οδυσσέας Ελύτης, Μονόγραμμα