Ξύπνησα με ανακατωμένες πεταλούδες στο στομάχι μου. Ο Χρήστος κοιμόταν του καλού καιρού. Θα ήθελα να μείνω κι άλλο να του φτιάξω πρωινό και μετά να τον ακούω να λέει στο τηλέφωνο πως το κορίτσι του τού έφτιαξε πρωινό. Ή να τον άφηνα να με πάει στο γραφείο και να χτυπούσε πάλι το τηλέφωνο και να έλεγε πως θ’ αργήσει γιατί πάει το κορίτσι του στη δουλειά. Γενικά θα ήθελα να τον ακούσω να λέει πως ήμουν το κορίτσι του. Γιατί πίστευα πως ήμουν.
Μήπως έκανα λάθος; Μήπως δεν είχαμε σχέση;
Όταν αυτός που κοιμάται δίπλα σου δεν ξέρεις αν είναι το αγόρι σου, ο φίλος σου ο άνθρωπος που θα κάνεις όνειρα μαζί του ή ένα φλερτ με ημερομηνία λήξης, τότε τα πράγματα είναι δύσκολα. Και όπως σε όλες τις δύσκολες περιπτώσεις τις περνάμε με τις φίλες μας. Με αυτούς τους ανθρώπους που αναλύεις δια τηλεφώνου και live από το πώς σε χαιρέτισε μέχρι ότι άργησε πενήντα δύο λεπτά να απαντήσει στο μήνυμά σου.
Too good to be true…
Δύο πράγματα φοβάσαι κάθε φορά που γνωρίζεις κάποιον. Να μη χαλάσει το παρόν σου κάποιος “Αόριστος”, δηλαδή παρελθοντικός χρόνος (και άνθρωπος μη σου πω), αλλά και να ξέρεις τι έχεις. Έχεις σχέση, έχεις κολλητό φίλο, έχεις πυρετό. Συγγνώμη αλλά πρέπει να ξέρεις, για να ξέρουν και οι φίλες σου δηλαδή να φέρουνε πίτσες το βράδυ ή κρασί και χαρτομάντιλα.
Διακωμωδούσα την κατάσταση και νόμιζα πως μπορούσα να κάνω αυτή τη συζήτηση, που κάθε γυναίκα τρέμει γιατί νομίζει πως θα πάρει απαντήσεις. Και πως αν τις πάρει θα πάρει και την τσάντα της και θα φύγει. Ο Χρήστος ωστόσο συνέχιζε να φέρεται όπως θα έλεγε ένα τρίτο μάτι «άκρως φυσιολογικά». Όπως φέρεται ένας άντρας που γνωρίζει μια γυναίκα και ξεκινάνε να βγαίνουν. Έμοιαζε να είναι από αυτούς που δεν εξαφανίζονται τύπου ghosting μετά από μια βδομάδα. Αλλά από τους άλλους. Που στέλνουν και μηνύματα για να δουν τι κάνεις και προτείνουν να κάνετε πράγματα μαζί.
Level up στο dating
Όσο περισσότερο τον γνώριζα τόσο πιο σίγουρη ήμουν πως είχε αρχίσει να ενδιαφέρεται για μένα. Στους δύο μήνες που βγαίναμε είχαμε ήδη βγάλει δικά μας παρατσούκλια ο ένας για τον άλλον και ξεκινήσαμε αυτά τα χαριτωμένα inside jokes. Μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο, αλλά και με μηνύματα. Έμοιαζε να γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Πλέον δε μ’ ένοιαζε αν σπάσω την αλυσίδα και στείλω πρώτη μήνυμα. Που υπό άλλες συνθήκες θα προτιμούσα να πετάξω το κινητό στο τζάκι ή να το δώσω στη κολλητή μου να το κρατάει μέχρι να στείλει εκείνος.
Παρόλα αυτά συνέχιζα να μένω άτιτλη. Κυκλοφορούσαμε κανονικά στο δρόμο, βγαίναμε με τους φίλους του αλλά και με τους δικούς μου φίλους. Ήμουν αυτή που καθόταν δίπλα του, αλλά δεν ήξερα τι θέση είχα στη ζωή του. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αναπολώ τη σχέση μου με το Θοδωρή. Έτος 1996 ήρθε στο διάλειμμα μου έδωσε να φάω από το κρουασάν του και μου ζήτησε να «τα φτιάξουμε». Έτσι ήταν οι σχέσεις στο σχολείο απλές αθώες κι εύκολες. Δεν καταλάβαινες πότε άρχιζαν και πότε τελείωναν. Ίσως με τη λήξη του διαλείμματος ή μιας σχολικής μέρας.
Η υπομονή είναι αρετή
Όπως σ’ όλα τα πράγματα έτσι και στις σχέσεις «ό,τι έρχεται εύκολα δε διαρκεί και ό,τι διαρκεί δεν έρχεται εύκολα». Η συνειδητοποίηση πως ζεις και κινείσαι μέσα σε μια σχέση δεν έρχεται για όλους τους ανθρώπους την ίδια χρονική στιγμή. Αλλά και αν έρθει δε σημαίνει πως θα το εκφράσουν με τον ίδιο τρόπο ή τουλάχιστον όχι απαραίτητα με τον τρόπο που περιμένεις εσύ.
Κάθε φορά που ήταν να συναντηθούμε αποφάσιζα πως ναι σήμερα θα του μιλήσω και θα ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Αλλά μόλις συναντιόμασταν και έβλεπα αυτό το χαμόγελο της αποδοχής και της προσμονής στο βλέμμα του οι όποιες αμφιβολίες και αναστολές πήγαιναν περίπατο. Ήταν σαν να πατούσε κάποιος το κουμπί της αισιοδοξίας και πίστευα πως όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Πίστευα πως ήταν θέμα χρόνου να τον ακούσω να παραδέχεται επίσημα τη σχέση μας.
Κάπως έτσι τρεις μήνες και κάτι μέρες σε μια εξόρμηση μας στο Πήλιο ο Χρήστος μου γνώρισε στο γυρισμό τη μαμά του και ένα τέλειο σουφλέ σοκολάτας. Και τότε συνέβη. Το άκουσα, απλά όχι από τα χείλη του Χρήστου. « Επιτέλους χαίρομαι που σε γνωρίζω. Ο Χρήστος δε μου έχει γνωρίσει καμία κοπέλα του». Αυτό μου είπε η μαμά του την ώρα που σκεφτόμουν αμήχανα πόσες θερμίδες να έχει αυτή η βόμβα σοκολάτας που προσγειώθηκε στο πιάτο μου. Αυτό που θέλεις διακαώς να συμβεί, συμβαίνει πάντα τη στιγμή που δεν το περιμένεις και εντελώς διαφορετικά απ’ ότι είχες φανταστεί.
Εννοείται πως ο Χρήστος δε με αποκάλεσε ποτέ το κορίτσι του, αλλά συνέχιζα να έχω μια δική μου θέση δίπλα του παντού, κι αυτό ήταν κάτι περισσότερο από μια παράθεση ή μια επεξήγηση. Δεν ήμουν συντακτικό φαινόμενο, αλλά ήμουν ευτυχισμένη…
Run away αν:
*Σου είπε πως δεν είναι σε φάση για σχέση και το εννοεί
*Συναντιέστε στο σπίτι του και μόνο αργά τη νύχτα.
*Στη διάρκεια της ημέρας δεν μιλάτε ποτέ.
*Όταν βγαίνετε έξω αποφεύγει τις πολλές διαχυτικότητες.
*Δεν σ έχει γνωρίσει στους φίλους του.
*Χώρισε πρόσφατα και θέλει να μείνει μόνος του.
