Λένε πως η τέχνη αντιγράφει τη ζωή και το αντίθετο. Αν κάτι μου έμαθε το φετινό καλοκαίρι είναι πως τελικά οι εμπειρίες μας δεν είναι παρά διάφορες σκηνές σκηνοθετημένες από εμάς, σε συνεργασία με την τύχη και το στοιχείο του απροόπτου. Όλες μαζί φτιάχνουν την δική μας ταινία, μια ταινία που είναι στο χέρι μας αν θα είναι δράμα, κωμωδία ή μια μεγάλη ρομαντική κομεντί.

Καμιά φορά σημασία δεν έχουν τα γεγονότα από μόνα τους, αλλά το πώς αντιδρούμε σε αυτά. Ο Ρος Γκέλλερ από τα «Φιλαράκια» δεν θα μπορούσε παρά να αντιμετωπίζει τα άπειρα διαζύγιά του με πολύ χιούμορ, κάτι που δεν θα βλέπαμε ποτέ σε μια δραματική ταινία. Τι γίνεται λοιπόν όταν δύο άνθρωποι με διαφορετική σκηνοθετική ματιά συναντιούνται για να φτιάξουν εμπειρίες από κοινού;

Κάτι ανάμεσα σε καταστροφή και δημιουργία θα έλεγα. Όταν φέτος το καλοκαίρι συνάντησα ξανά ένα άτομο από το παρελθόν με το οποίο είχαμε ζήσει τις ωραιότερες και τις χειρότερες εμπειρίες, διαπίστωσα πως πάντοτε ήμασταν πρωταγωνιστές σε διαφορετικές ταινίες. Ένα γέλιο στη λάθος στιγμή, μια βαρυσήμαντη κουβέντα στο λάθος χρόνο. Φανταστείτε τον Βασιλάκη Καΐλα να συναντά τον Charlie Harper από το “2 and a Half Men”. Πολύ γέλιο, πολύ κλάμα και ακόμα περισσότερες παρεξηγήσεις.

Για μια στιγμή σκέφτηκα πως αν θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να συναντούμε άτομα που βλέπουν τη ζωή όπως εμείς. Έπειτα όμως θυμήθηκα πως η ζωή ναι μεν μοιάζει με ταινία, όμως δεν είναι. Υπάρχει κλάμα, γέλιο, ρομάντζο, φόβος. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι κλόουν φίλοι μας να μας ξεσηκώνουν στα δύσκολα, αλλά και οι λίγο πιο σοβαροί για να μας προσγειώνουν. Και να ξέρετε πως δεν υπάρχει καμιά ντροπή για το πώς σκηνοθετείτε την ζωή σας. Μην αφήσετε τους σοβαρούς να σας θεωρήσουν ρηχούς επειδή βλέπετε τη ζωή πιο ανάλαφρα, κι εσείς οι drama queens, σαν εμένα, μην επιτρέψετε σε κανένα να σας μειώσει για την ευαισθησία σας. Σε αυτό τον κόσμο ο ένας συμπληρώνει τον άλλο και θα ήταν πολύ βαρετό εάν υπήρχε ένα genre στο Netflix της ζωής.