Οταν οι Simpsons και το South Park σατιριζαν ο,τι σημερα ειναι πραγματικοτητα

Είναι λίγες ώρες αφότου έχει εκλεγεί νέος “ένοικος στον λευκό οίκο” και πέραν των αμέτρητων δηλώσεων και στάτους που βλέπω με κέρδισε κάτι διαφορετικό. Κυκλοφόρησε σχεδόν παντού βιντεάκι από συγκεκριμένο επεισόδιο των Simpsons πριν από 16 χρόνια που σατίριζε μία πιθανή υποψηφιότητα του Trump για την προεδρία, όπου κατέβαινε τις κυλιόμενες σκάλες ενός εμπορικού κέντρου ανάμεσα σε πλήθος οπαδών του. Αντίστοιχα επίκαιρες κωμικές σκηνές εξελίχτηκαν τόσο στο Southpark πριν από περίπου έναν χρόνο όσο και σε ορισμένα άλλα cartoons και adult comics. Εδώ θέλω να ενημερώσω πως όπως είδα αργότερα, δεν είναι απόλυτα ακριβής η χρονική στιγμή και ο συσχετισμός μεταξύ των Simpsons και της πραγματικότητας, όπως επίσης και ότι όντως ο Trump είχε εκφράσει την επιθυμία του δημόσια να ηγηθεί των Ρεπουμπλικάνων στις εκλογές του 2000, χωρίς οι τελευταίοι να του κάνουν το χατήρι. Όπως και να χει όμως η ουσία δεν αλλάζει, και ειδικά για όποιον είδε εκ παραλλήλου την σκηνή στο εμπορικό και όσα σατιρίστηκαν εύστοχα μένει άφωνος από τις ομοιότητες με την πραγματικότητα.

Εδώ αξίζει να θυμηθούμε περί τίνος πρόκειται σχετικά με τις δύο σειρές κινουμένων σχεδίων που μας κάνουν να κλαίμε απ’ τα γέλια εδώ και χρόνια. Οι Simpsons (1989-) και το South Park (1997-) έχουν μεγάλη εμπειρία στην απομυθοποίηση του αμερικάνικου ονείρου και όχι μόνο, με τον Homer και την οικογένειά του ή τον Stan και το crew του να έχουν καταπιαστεί με τους πάντες και τα πάντα, από την Kardashian μέχρι τον Χριστό και από την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ μέχρι την κλωνοποίηση, στο διάβα της μικροαστικής ζωής τους. Και παρά το ότι σίγουρα κάποιοι θα σοκάρονται με κάποιους διαλόγους ή θα προσβάλλονται από αυτούς, οι σειρές αυτές πολλές φορές έχουν επιτυχημένα προβάλει στιγμές και γεγονότα από το μέλλον,  μέσα από τη συχνότητα ακόμα και του υπερσυντηρητικού FOX.

Πέραν από διασκεδαστική τηλεόραση και comics, φαίνεται έτσι και η πραγματική σημασία της αυτογνωσίας, του σαρκασμού και της σάτιρας. Η γνώση των πραγματικών στραβών μιας κοινωνίας, η απομυθοποίηση όλων εκείνων που την καθοδηγούν και προβάλλονται ως πρότυπα μέσα από την οπτική όσων αποτελούν αυτή την κοινωνία που τα δημιούργησε είναι που κάνουν τις ιστορίες των αντίστοιχων ηρώων τόσο κωμικοτραγικές, αλλά δεν σταματά εκεί. Μας βάζει όλους να κοιτάξουμε τον καθρέφτη, να αντιμετωπίσουμε το αποτέλεσμα όσων υποτίθεται ότι επιδιώκουμε να αποκτήσουμε ή να γίνουμε, πώς πραγματικά θα μοιάζαμε αν μπορούσαμε να δούμε τα πάντα από απόσταση.  Να αφήσουμε τις άμυνες και τις προκαταλήψεις, να δούμε την ουσία πίσω από μία φράση, μία εικόνα και να τη σκεφτούμε για μας, ανεξάρτητα του ποιος και γιατί το λέει, χωρίς να γινόμαστε πρόσκαιροι υποστηρικτές του καθοσπρεπισμού. Και όλο αυτό καταλήγει να επηρεάζει και εμάς τους ίδιους, μέσα μας. Γιατί αν το σκεφτείς καλύτερα για να πας ένα βήμα παραπέρα δεν φτάνει μόνο να ξέρεις τα στραβά σου, όλα εκείνα που συνειδητά ή μη σε κρατάνε πίσω, αλλά πρέπει και να τα αποδεχθείς για να πας παρακάτω. Να τολμήσεις να τα εκθέσεις στους οικείους σου, να σπάσετε πλάκα μ’αυτά, ώστε να πάψουν να σε τρομάζουν και να μπορέσεις να τα ξεπεράσεις. Ακόμα όμως και να μην φτάσει μέχρι τέλους αυτή η διαδρομή, θα έχεις πάλι μία καλύτερη εικόνα του ποιος είσαι, τι λάθη έκανες και θα ξανακάνεις. Αυτό είναι που πετυχαίνουν οι σειρές αυτές. Σατιρίζουν τα λάθη μιας κοινωνίας, που σχεδόν νομοτελιακά περιοδικά επαναλαμβάνει. Ας ελπίσουμε εσύ να τα πας λίγο καλύτερα.