Καθόμουν ανενόχλητη μέσα σε ένα καφέ στο κέντρο, ώσπου βλέπω απ’ έξω από το τζάμι να περνάει μια συμμαθήτριά μου. Βαθιά μέσα μου ήθελα να κάτσει να μου πει τα νέα της, αλλά για κάποιο λόγο εκείνη την στιγμή έκρυψα το πρόσωπό μου πίσω από ένα βιβλίο. Έτσι, δεν με είδε ποτέ.

Δεν ήθελα να κρυφτώ, αλλά δεν ήθελα κιόλας να την δω έτσι τυχαία. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για την εξιστόρηση των 4 χρόνων που είχα να την συναντήσω. Δεν είχα αποφασίσει καν τι από τα νέα μου θα της πω και τι είναι καλύτερο να καταπιώ μια για πάντα. Σίγουρα το έχεις πάθει και εσύ έστω μια φορά στην ζωή σου. Η παλιά συμμαθήτρια, η κολλητή σου πριν παντρευτείς, ο πρώην γκόμενος σου μετά έγινε φίλος σου αλλά τελικά χαθήκατε με το πέρασμα των χρόνων, ο φίλος σου που ποτέ δεν έγινε γκόμενος αλλά πάντα ήθελες. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που είτε μπαινοβγαίνουν στην ζωή σου, είτε φεύγουν μια και καλή. Αυτοί είναι επίσης, οι ίδιοι οι οποίοι μπορεί να έχουν κάνει ριζικές αλλαγές ή να μην έχουν αλλάξει καθόλου.

Πολλές φορές, αυτοί οι άνθρωποι σου λείπουν. Μερικές μέρες τους σκέφτεσαι συνέχεια, άλλες δεν προλαβαίνεις καν να τους θυμηθείς. Είναι τόσοι πολλοί. Και θέλεις να τους δεις και να μιλήσετε, όπως τότε. Να δεις τι ήταν ακριβώς αυτό που τους πήρε μακριά ή που τους έφερε κοντά σου ξανά. Γιατί όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ότι δεν τους αγαπάς κιόλας. Αν δεν τους αγαπούσες δεν θα τους σκεφτόσουν μετά από μερικούς μήνες ή χρόνια.

Σηκώνεις το τηλέφωνο και κανονίζεις να πάτε για καφέ, να τα πείτε. Όχι σαν τους καφέδες που κανονίζεις με τους γνωστούς που συναντάς στο μέτρο για να τους ξεφορτωθείς. Από τους άλλους, τους κανονικούς. Εντάξει, στην περίπτωση του πρώην γκόμενου που ήταν και φίλος πιο πριν, μπορείς να παραλείψεις τον καφέ, ή και το τηλεφώνημα. Οι υπόλοιποι όμως ίσως να αξίζουν μια κουβέντα παραπάνω. Γιατί είναι ωραίο όταν θες να δεις κάποιον να σηκώνεις το τηλέφωνο με μια οικειότητα που δείχνει ότι η σχέση που είχατε δεν ήταν από εκείνες που περνούν και δεν ακουμπάνε αλλά από εκείνες που θα σηκώσει το ακουστικό λέγοντάς σου “Εσένα σκεφτόμουν προχτές”. Είτε είναι η καλύτερη σου φίλη από το σχολείο, είτε ο φίλος σου που δεν κατάλαβες πότε γίνατε φίλοι και πότε χάθηκε κιόλας.

Το πιο ωραίο στην επανασύνδεση με έναν φίλο σου είναι το πρώτο γεια. Η πρώτη “χαιρετούρα” που μερικές φορές είναι αμήχανη και άλλες συνοδεύεται με μια τόσο σφιχτή αγκαλιά. Και ύστερα, αυτό που ακολουθεί. Αυτές οι δύο με τρεις ώρες που κυλάνε σαν νερό γιατί έχετε τόσα να πείτε και το ένα χαμόγελο πέφτει μετά το άλλο. Το δωμάτιο γεμίζει με θετική ενέργεια και απορείς για το πού μπορεί να έλειπε τόσο καιρό. Για κάτι τέτοιες μικρές χαρές της ζωής, οι χαμένοι φίλοι σε κάνουν να νιώσεις πως μερικές φορές εκτιμάς τον άλλον περισσότερο αν μπεις στην διαδικασία και τον χάσεις πρώτα. Και άλλες φορές, αυτή η μία συνάντηση αρκεί για να πάρει ο καθένας τον δρόμο του με το τέλος που ήθελε. Όποια όμως και να είναι η κατάληξη, η στιγμή επανασύνδεσης σας είναι μαγική.

Τηλεφώνησε και εσύ σήμερα σε κάποιον χαμένο φίλο σου. Κάποιον που έπιασες τον εαυτό σου να σκέφτεται πολύ συχνά την περασμένη βδομάδα και κάποιον που αγαπάς. Θα χαρεί πολύ περισσότερο απ’ όσο φαντάζεσαι, και που ξέρεις, ίσως αυτό είναι ένας καινούριος κύκλος μέσα σε αυτόν που έχετε ήδη δημιουργήσει.