Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα που έγιναν στη χώρα μας και συγκεκριμένα σε μέρη που απείχαν λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα σπίτια μας, μπήκα σε σκέψεις. Πέραν της θλίψης που επικρατούσε, παρατήρησα πως όλοι, μικροί και μεγάλοι, γίναμε ένα σε αυτό το αναπάντεχο μακελειό.
Πώς να μη γίνεις όμως;
Όταν σκέφτεσαι πως θα μπορούσες ίσως να είσαι εσύ στη θέση εκείνων των ανθρώπων πώς μπορείς να απέχεις; Και το να αφήσεις κάτι τέτοιο να περάσει έτσι απλά από μπροστά σου, σίγουρα θα σου κόστιζε μέσα σου.
Η αλήθεια είναι πως ξεχνάμε ή δεν έχουμε το χρόνο να είμαστε οι άνθρωποι που πραγματικά θέλουμε να είμαστε στην καθημερινή μας ζωή. Η αλήθεια είναι πως άλλες φορές αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει δίπλα μας εστιάζοντας στα δικά μας προβλήματα. Ή μπορεί και όχι. Μπορεί να μην έχεις τον τρόπο να βοηθήσεις, να προσφέρεις κάτι όταν ο άλλος υποφέρει. Είναι όμως αυτό δυνατόν εν έτη 2018; Είναι δυνατόν να μην μπορείς να γίνεις ο συνδετικός κρίκος με όλα αυτά τα μέσα που υπάρχουν γύρω σου;
Είναι δυνατό και το είδες στην πράξη. Πυροσβέστες, γιατροί, εθελοντές, άνθρωποι που μετέφεραν τρόφιμα, ρούχα και φάρμακα, οχήματα, σκηνές, συνέπραξαν, αν όχι για ένα καλύτερο αύριο, τουλάχιστον για ένα καλύτερο βράδυ. Και πράγματι, η βοήθεια αυτή ήταν κάτι παραπάνω από πολύτιμη χωρίς να ξέρω, χωρίς να ήμουν θύμα όσων έλαβαν χώρα. Είδα όμως, μέσα σε όλη αυτή την πύρινη δίνη, ανθρώπους να τρέχουν, να βοηθούν, να συμπαραστέκονται. Είδα επιτέλους τα social media να χρησιμοποιούνται εποικοδομητικά.
Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα μεταδίδεται η πληροφορία τελικά. Το πόσο αστραπιαία μαθαίνεις σε μία γωνιά τη γης τι συμβαίνει, ώστε να μπορέσεις κι εσύ με τον τρόπο σου να βοηθήσεις. Οι κοινοποιήσεις που έγιναν σχετικά με τις ανάγκες των ανθρώπων εκεί ήταν εξίσου κάτι παραπάνω από πολύτιμες. Έτσι το έμαθαν οι εθελοντές. Έτσι κινητοποιήθηκες και έστειλες κι εσύ μια κούτα στην περιοχή εκείνη. Πλέον, μετράει πολύ το τι θα δεις στην οθόνη σου. Κι αν αυτό που δεις σε συγκινήσει, είναι δύσκολο να κρατήσεις απόσταση. Θες να μιλήσεις, να εκφραστείς κι εσύ, να μοιραστείς με κάθε τρόπο αυτό που βλέπεις. Να που καμιά φορά, υπάρχει και υγιής μαζικοποίηση, λοιπόν. Όλοι ενώθηκαν με το διπλανό τους, το φίλο, το γείτονα, τον άγνωστο κύριο που είδαν να δακρύζει μπροστά στις στάχτες του σπιτιού του. Όλοι γίναμε μία χούφτα ανθρώπων, με το πιο σύγχρονο μέσο. Καμιά φορά, αυτό το απλό μέσο συνταράσσει, ενώνει και δημιουργεί «στρατούς» ανθρώπων και όχι ανταγωνιστές για μια καλύτερη τοποθεσία, φωτογραφία, ζωή.
Αρκεί πράγματι, μία εικόνα, μία είδηση, μία μόνο στιγμή για να μας φέρει όλους κοντά.
