Οι άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή μας, αφήνουν πάντα πίσω ένα σημάδι. Αφήνουν επάνω μας ένα σημάδι. Γιατί μας αλλάζουν με το πέρασμά τους. Σύντομο ή μη. Η απώλεια είναι σκληρή, όμως δίχως αυτήν δεν υπάρχει κίνηση. Βιώνοντας την απώλεια ερχόμαστε πιο κοντά στον εαυτό μας. Κερδίζοντας την επαφή με τον εαυτό μας, κερδίζουμε και κάτι παραπάνω από την επαφή με τους άλλους. Κερδίζουμε σιγά σιγά την ιδέα του αμετάκλητου.
Δεν είναι ωστόσο εύκολη καμία απώλεια και ποτέ δεν γίνεται εύκολη. Απλώς μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε καλύτερα τον εαυτό μας απέναντι σε αυτή. Μαθαίνουμε να την βιώνουμε και να την εκφράζουμε. Το πένθος μιας απώλειας μπορεί να γίνει πιο βαρύ φορτίο ακόμη και από την απώλεια αυτή καθ΄αυτή. Είναι σημαντικό να αφήνουμε χώρο σε αυτό το πένθος. Το πένθος που μας κυριεύει, στη σκέψη πως δεν θα είναι δίπλα μας ένα κομμάτι μας.
Το κομμάτι μας αυτό μπορεί να βρίσκεται πλέον με άλλον άνθρωπο. Μπορεί να είναι σε άλλη χώρα. Μπορεί να είναι ο καλύτερός μας φίλος που έχει αλλάξει (όσο και εμείς). Ή μπορεί και να μη ζει πλέον. Το πένθος για κάθε ένα από αυτά τα κομμάτια κουβαλά τη δική του σημασία και έχει και την ανάλογη βαρύτητα. Για όλα όμως αξίζει να αφεθούμε στην απώλεια. Να αφεθούμε για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας πιο δυνατό. Αλλά όχι για να τον χάσουμε.
Ο χρόνος έλεγαν οι παλιοί πως είναι μεγάλος γιατρός. Αλλά ο καλύτερος γιατρός του εαυτού μας είμαστε εμείς. Εμείς που θα αγκαλιάσουμε σφιχτά το μέσα μας και θα κατανοήσουμε το πόσο μπορεί να πονάει, και πόση ανάγκη έχει να πάρει το χρόνο του. Η απώλεια είναι ένα κομμάτι της ζωής μας που αξίζει να βιωθεί συνειδητά. Είναι ακόμη ένα από τα κομμάτια του εαυτού μας.Ο θάνατος είναι μάλλον η πιο δύσκολη από τις απώλειες που θα κληθεί ο καθένας μας να βιώσει. Γιατί δεν είναι αναστρέψιμη. Όσο και αν εμείς προσπαθήσουμε, όσο και αν θέλουμε, δεν έχουμε πλέον καμία δύναμη εναντίον της.
Ακόμη και σε αυτή την περίπτωση όμως, έχουμε την δυνατότητα να κρατήσουμε μέσα μας ζωντανό ότι αγαπήσαμε. Να συνεχίσουμε να το αγαπάμε. Η σχέση μας με έναν άνθρωπο δεν ορίζεται από τη φυσική του παρουσία. Η σχέση μένει ζωντανή μέσα μας, όπως και ο άνθρωπος.
Ασφαλώς και η φυσική του παρουσία είναι απαραίτητη για να αναπτυχθεί η σχέση. Ωστόσο, τα συναισθήματά μας, τα βιώματα και η αγάπη μας για αυτόν τον άνθρωπο δεν χάνονται μαζί του. Μπορούν να συνεχίσουν να ανθίζουν μέσα μας. Κάθε φορά που τον σκεφτόμαστε. Όποτε αναπολούμε όσα μας πρόσφερε. Όταν θυμόμαστε τον τρόπο που μας έκανε να αισθανόμαστε. Τον τρόπο που μας έβλεπε και μας έκανε να βλέπουμε και οι ίδιοι τον εαυτό μας. Τον τρόπο που χαμογελάμε όταν τον θυμόμαστε, και έτσι θα τον θυμόμαστε για πάντα.
