Ο χρόνος είναι το μόνο αναλώσιμο, το μόνο πολύτιμο. Βιωμένο χρόνο, αυτό χρειάζομαι. Μαζί σου όμως, χωρίς εσένα θα ήταν αδύνατο. Τώρα πια τίποτα δεν είναι αδύνατο γιατί σε βρήκα. Εσύ είσαι. Μην κλαις. Ζήσε μαζί μου, μόνο μαζί μου. Και όταν έρθει η ώρα θα έρθω μαζί σου. Θα γυρίσουμε μαζί στα τρία αστέρια και εκεί ο χρόνος θα συνεχίσει από το τέλος έως την αιωνιότητα.

Ξέρεις γιατί είμαι χαρούμενος κάθε πρωί που ανοίγω τα μάτια μου; Γιατί ξέρω πως υπάρχεις εσύ. Αυτή η χαρά όμως δεν κρατά για πολύ. Η χαρά ξεριζώνεται και τη θέση της παίρνει ο πόνος. Δεν είσαι εγώ, ποτέ δε θα είσαι. Μία ύπαρξη τόσο διαφορετική από τη δική μου, βασανιστικά ξένη, μα και τόσο οικεία. Την ταύτιση, αυτό θέλω. Θέλω να είμαστε ένα. Όχι όπως το εννοούν εκείνοι, πραγματικά ένα. Θέλω να αναπνέω για εσένα, ο χτύπος της καρδιάς μου να σου εξασφαλίζει ζωή. Να είμαι σίγουρος πως ποτέ δε θα φύγεις από κοντά μου άθελά σου. Μα η ταύτιση είναι αδύνατη, το ξέρω. Τότε πως; Πως θα συνεχίσω να υπάρχω ξέροντας πως μπορεί κάτι να σου συμβεί και εγώ να μην είμαι εκεί;

Σε ακούω να λες πως δε θα πας πουθενά, να μην ανησυχώ. Κάποια βράδια που θυμώνεις, παίρνεις τα σκεπάσματα και χώνεσαι κάτω από το γραφείο μου. Εγώ ποτέ δε σε κρατάω να μη φύγεις, και τότε εσύ μου θυμώνεις ακόμα περισσότερο. Νομίζεις πως δε με νοιάζει, μα εγώ δε μπορώ να κοιμηθώ αν δεν είσαι δίπλα μου. Πάντοτε όμως γυρνάς πίσω και εγώ ποτέ δε μπορώ να σου θυμώσω. Τρυπώνεις στην αγκαλιά μου και ο χρόνος συνεχίζει να κυλάει. Κοιμάσαι σαν μικρό παιδί, αλλά εγώ δεν κοιμάμαι όταν είσαι εσύ εδώ. Σε κοιτάω και βλέπω εμένα, καθρέφτης. Και πόσο όμορφα ταιριάζεις εδώ, σαν να φτιάχτηκε η αγκαλιά μου για εσένα.

Και τώρα ξέρω πως εσύ είσαι. Περιμένω αυτή τη στιγμή για να επανέλθουν όλα και πάλι σε τάξη. Αυτό εννοούσα χθες λέγοντας σου πως όλα θέλω να είναι τακτοποιημένα. Αυτή την “τάξη”. “Ποσό βαρετός είσαι…” μου απάντησες και εγώ χαμογέλασα, όχι γιατί δεν ήξερα τι να σου πω αλλά γιατί ήξερα τι δεν πρέπει να σου πω. Πριν καιρό θα έκανα αλλιώς. Θα σε έδιωχνα από το σπίτι. Αποφάσισα να μην παίξω το παιχνίδι σου όμως αυτή τη φορά, και ελπίζω να έχω την ψυχραιμία να μην λέω λέξεις που δεν πιστεύω, σε στιγμές που δεν πρέπει. Όχι γιατί φοβάμαι πως δεν θα σε ξαναδώ. Μετά από τόσο καιρό ξέρω πως ότι είναι, θα είναι για λίγο. Αλλά δεν θέλω να ξοδέψω και άλλο χρόνο έτσι.

Είμαστε 6 χρόνια μαζί, μα εγώ θα μπορούσα να ζήσω και μόνο με εκείνες τις αναμνήσεις από τις πρώτες μέρες. Άλλωστε εκείνες ήταν η “αρχή” και όταν όλα τα κομμάτια ταιριάξουν στο παζλ, ο κύκλος κλείνει. Εσύ είσαι. Από τότε. Τώρα ποια είσαι; Έχεις λίγο χρόνο να γνωριστούμε ξανά;