Κάνετε βόλτα με το παιδί σας όταν βλέπει κάποιον, σηκώνει το δάχτυλο και δείχνοντάς τον κάνει κάποιο σχόλιο ή ερώτηση σχετικά με το βάρος του. Καταλαβαίνω πως είναι μια άβολη στιγμή. Όπως καταλαβαίνω ότι μπορεί να έχει συμβεί και με κάτι άλλο εκτός από το βάρος. Κάτι που το παιδί θα είδε και θα του έκανε εντύπωση σε κάποιον άλλο.

Σίγουρα ένιωσες αμηχανία, δεν ήξερες τι να πεις και πως να αντιδράσεις, θα σκεφτόσουν πως να ένιωσε ο άλλος, τι να του πεις, πολλές σκέψεις μαζεμένες. Είναι απολύτως λογικό.

Το καλό νέο είναι πως μπορείς να κάνεις πράγματα για να το “προλάβεις” ή ακόμα και αν έχει ήδη συμβεί, να προλάβεις μια επόμενη φορά

Αρχικά πολύ σημαντικό είναι να μην φωνάξεις, ούτε να επιπλήξεις το παιδί εκείνη την ώρα και μάλιστα μπροστά σε κόσμο. Η λογική του να κάνεις το παιδί να νιώσει ντροπή “για να μάθει” δεν αποδίδει και μάλλον το κάνεις περισσότερο για να νιώσεις εσύ καλά απέναντι στον άλλον, να εξιλεωθείς παρά για το παιδί.

Έχε στο νου σου ότι είναι ένα παιδί. Μέσα στην αθωότητά του εκφράζει δυνατά απορίες, κάτι που του έκανε εντύπωση, κάτι που του κίνησε την περιέργεια. Το να του κάνεις παρατήρηση, ή να πεις “δεν έχουμε πει ότι δεν δείχνουμε;” ειδικά μπροστά στον άλλο δεν βοηθάει. Μπορείς να του θυμίσεις τι έχετε συζητήσει και να συνεχίσετε. Μόλις γυρίσετε σπίτι μπορείς να κάνεις ξανά μια συζήτηση μαζί του και να εξηγήσεις ξανά κάποια πράγματα. Σε καμία περίπτωση μην το αφήσεις να περάσει χωρίς να του μιλήσεις γιατί θα το ξανακάνει.

H συζήτηση

Ο κόσμος αποτελείται από πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Μια συζήτηση με το παιδί για τη διαφορετικότητα είναι ό,τι πιο όμορφο μπορείς να του προσφέρεις. Θα πρέπει να του πεις πως υπάρχουν κάθε λογής άνθρωποι γύρω του που δεν μοιάζουν μεταξύ τους, και αυτή είναι και ομορφιά τους και αυτό που τους κάνει μοναδικούς και ξεχωριστούς.

Πες του πως φυσικά και μπορεί να παρατηρεί τον κόσμο γύρω του και να του κάνουν εντύπωση πολλά πράγματα και άνθρωποι και πως είσαι εκεί για να του λύσεις οποιαδήποτε απορία έχει. Όμως θα ήταν πιο ευγενικό να σε ρωτήσει για κάτι χωρίς να δείξει με το χέρι του, ή να το φωνάξει δυνατά. Φυσικά εδώ έρχεται και η ερώτηση από μέρους του παιδιού: “Γιατί; ”

Τότε μπορείς να το ρωτήσεις πως θα ένιωθε το ίδιο αν άκουγε κάποιον να σχολιάζει κάτι για εκείνο και μάλιστα δυνατά ή αν το έδειχνε. Αφού έχεις κάνει μια τέτοια συζήτηση μαζί του λίγο πριν να είναι η στιγμή να βγείτε μπορείς να του υπενθυμίζεις -σύντομα- πως αν παρατηρήσει κάτι διαφορετικό και θέλει να μάθει περισσότερα για αυτό να σε ρωτήσει διακριτικά χωρίς να δείξει ή να φωνάξει ή να το συζητήσετε μόλις επιστρέψετε σπίτι.

Τέλος θα ήταν πολύ όμορφο αν απαντούσες στην ερώτηση με έναν τρόπο που θα μπορούσες να κάνεις το παιδί να δει πως ναι μεν υπάρχουν διαφορές από άνθρωπο σε άνθρωπο -για αυτό και είμαστε μοναδικοί- αλλά υπάρχουν και ομοιότητες.

Όπως είπε και ο ψυχολόγος Dr. Bethany Cook μπορείς να ανακατευθύνεις την ερώτηση λέγοντας στο παιδί: “ Βλέπω παρατήρησες πως κάποιος είναι λίγο διαφορετικός από εσένα. Τώρα μπορείς να παρατηρήσεις κάτι που έχετε και οι δύο κοινό;”

Έτσι το παιδί μαθαίνει σιγά σιγά για τη διαφορετικότητα, νιώθει ελεύθερο να έχει και να συζητάει τις απορίες του, όμως με ευγένεια και χωρίς να πληγώνει κάποιον άλλο.