Καμιά φορά οι συμβουλές και οι αλήθειες του κόσμου δεν είναι αρκετές για να σε κρατήσουν μακριά από τα λάθη και τα άγνωστα μονοπάτια. Έχεις πάρει απόφαση να κάνεις αλλαγές στη ζωή σου και στον εαυτό σου, μέχρι που η καταστροφή εμφανίζεται μπροστά σου και σου γνέφει με το χέρι. Εσύ τι κάνεις; Μεταβολή κι όπου φύγει, φύγει θα μου πεις, είναι το πιο λογικό. Πότε, όμως, ο άνθρωπος έβαλε πρώτα τη λογική και μετά το συναίσθημα; Γι’αυτό, αντί για τη μεταβολή, πατάς τέρμα το γκάζι και φεύγεις κατευθείαν στο γκρεμό.

Το άγνωστο και μυστήριο, πάντα σε ιντριγκάρει κι ας σε σκοτώνει στο τέλος. Το είπε κι ο Ελύτης, πολύ πριν από εμένα «…το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο, δεν το αντέχουν οι άνθρωποι…», αλλά ποτέ δεν είναι νωρίς για ένα ακόμα λάθος. Σου δίνουν, όμως, τόσο θάρρος και τόλμη, σε στέλνουν στον ουρανό, χωρίς να υπολογίζουν την απότομη προσγείωση. Θα πέσεις με τα μούτρα στο χώμα, αυτό το ξέρεις ήδη, όμως δε σε νοιάζει.

Δεν είναι αυτή η αλλαγή που ήθελες να δεις πάνω σου, ούτε εσύ, ούτε οι δικοί σου άνθρωποι. Θα απογοητεύσεις πολλούς από αυτούς, μα πάνω απ’όλους τον εαυτό σου. Τελικά, είναι κάποιες αποφάσεις που κρύβουν μεγάλο ρίσκο. Ξέρεις ότι αυτοί που θα τις μοιραστείς μαζί τους, όχι μόνο δε θα πάρεις την έγκρισή τους, αλλά θα σε κατακρίνουν κιόλας. Όχι κι άδικα, αφού κι εσύ ο ίδιος ξέρεις οτί οι αποφάσεις αυτές, μόνο για το κακό σου είναι.

Φτάνεις τότε στο σημείο που αρχίζεις κι αναρωτιέσαι: Να πράξω σύμφωνα με αυτό που αισθάνομαι και θέλω κι ας ξέρω πως θα φάω τα μούτρα μου και μάλιστα σύντομα; ή να ακούσω τις φωνές τις λογικής που βοούν, αδιάκοπα, εν τη ερήμω και να κάνω πίσω; Και, τελικά, πως ξέρω ότι και να γλυτώσω από τον γκρεμό, δε θα βρω πίσω μου ένα ρέμα;