Όλους τους περασμένους μήνες έχουμε δει τον χώρο της μόδας να παλεύει να προσαρμοστεί όσο καλύτερα μπορεί στη νέα παγκόσμια συνθήκη της πανδημίας. Πολλοί οίκοι απομακρύνθηκαν από το εξαιρετικά φορτωμένο ημερολόγιο μόδας που απαιτούσε από αυτούς να παρουσιάζουν ανά πολύ τακτά διαστήματα νέες συλλογές. Οι εβδομάδες μόδας και τα shows μεταδίδονται πλέον διαδικτυακά και πολλοί σχεδιαστές βρήκαν την ευκαιρία να διευρύνουν τον όρο του fashion show, παρουσιάζοντας τα ρούχα τους μέσω ταινιών μικρού μήκους και ουσιαστικά αγγίζοντας ένα ευρύτερο κοινό.
Γρήγορα όμως οι μεγάλοι οίκοι που αποτελούν την ελίτ αυτού του χώρου, οι σχεδιαστές και τα brands βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα πρακτικής φύσης. Με τα περισσότερα εργαστήρια παραγωγής να βρίσκονται στη βόρεια Ιταλία όπου όλα παρέμειναν κλειστά, η Covid-19 κατέστησε αδύνατη την προμήθεια των απαραίτητων πρώτων υλών την ίδια στιγμή που τα deadlines για τη δημιουργία των νέων συλλογών έτρεχαν.
Σε τέτοιες στιγμές που μια κατάσταση φαίνεται εκ πρώτης ματιάς αδιέξοδη, αντιλαμβανόμαστε πως όντως κάτι καλό μπορεί να προκύψει από κάτι κακό, από μια δυσκολία. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση το θετικό είναι πως οι σχεδιαστές ψάχνοντας για έναν τρόπο να μην τους σταθεί εμπόδιο η πανδημία, στράφηκαν προς τη λύση της ανακύκλωσης και επαναχρησιμοποίησης παλαιότερων υφασμάτων και άλλων υλικών.
Και κάπως έτσι ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στη μόδα βάζοντας στο επίκεντρο το θέμα της βιωσιμότητας που ευελπιστούμε να μην είναι μόνο μια τάση της στιγμής.
Ενδεικτικά να σημειώσουμε, πως μέχρι πρότινος λιγότερο από το 1% από τα υφάσματα που παρήγε η βιομηχανία της μόδας ανακυκλωνόταν, συνεισφέροντας αρνητικά σε μια χασούρα υλικών ύψους 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων σύμφωνα με έκθεση της Ellen MacArthur Foundation, ενός think tank οικονομίας.
Αν αυτά τα νούμερα σου φαίνονται απίστευτα, σκέψου πως πρόκειται για μια βιομηχανία που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη συνεχή δημιουργία νέων τάσεων και στις αμέτρητες επιλογές που προσφέρει είτε πρόκειται για υφές είτε για σχέδια και χρώματα.
Οι Dolce & Gabbana δημιούργησαν με τα περισσευούμενα υφάσματα ένα πολύχρωμο patchwork, η Balenciaga έφτιαξε ένα faux fur παλτό από κορδόνια, ένα φόρεμα από επαναχρησιμοποιημένα φιλέ καλαθιών μπάσκετ κι ένα biker jacket από μπότες.
CHARLIE ENGMAN
Την ίδια στιγμή η Prada κυκλοφόρησε μια ολόκληρη συλλογή με τη signature nylon τσάντα της φτιαγμένη από nylon προερχόμενο από ανακυκλωμένα υφάσματα και πλαστικά του ωκεανού. Κι αυτά είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα μιας μακράς λίστας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός πως τέτοιου είδους πρακτικές μικρότερα brand τις ακολουθούν εδώ και καιρό με τους μεγάλους οίκους να βρίσκονται πιο πίσω στην κούρσα της βιωσιμότητας. Αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις καλύτερος.
Κι αν το ζήτημα της βιωσιμότητας είναι κάπως mainstream, οι πρακτικές ανακύκλωσης έχουν επιφέρει exclusive αποτελέσματα. Επιλέγοντας να χρησιμοποιήσουν υλικά που είχαν περισσέψει από προηγούμενες συλλογές ή μετατρέποντας ένα υλικό για μια νέα χρήση, οι σχεδιαστές αποδέχτηκαν πως θα έπρεπε να μειώσουν την παραγωγή τους και κάθε κομμάτι να βγαίνει σε πιο περιορισμένο αριθμό. Οι μικρότερες παραγωγές διασφαλίζουν πως δεν θα υπάρξει σημαντικό περίσσευμα και συνάμα προσδίδουν μια μοναδικότητα σε κάθε κομμάτι δίνοντας ακόμα μεγαλύτερο νόημα στην απόκτηση του.
Την περίοδο της πρώτης καραντίνας που όλοι ανυπομονούσαμε να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα» ορθά αναδείχτηκε το ερώτημα ποια κανονικότητα είναι αυτή. Οδεύοντας λοιπόν προς μια νέα κανονικότητα ελπίζουμε να αφήσουμε πίσω μας πέρα από την πανδημία και τις επιπτώσεις της και τις μη βιώσιμες fashion πρακτικές.
