Λοιπόν όλες χαιρόμαστε τα μάλα όταν μπορούμε να αποκτήσουμε ένα designer item φθηνότερο. Μάλλον αυτό είχε σαν οδηγό και το H&M όταν ξεκίνησε τις συνεργασίες του με οίκους haute couture ή και ready-wear όπως οι Comme des Garcons, Lanvin, Versace, Margiela και άλλους.
Και έτσι όλοι θέλουν το πολυπόθητο “χαρτάκι” πρόσκληση που θα τους βάλει μέσα στο preview event όπου θα δούνε και θα αγοράσουν την συλλογή. Αλλιώς, -ομολογώ- έχουμε ξεροσταλιάσει από τις 7 το πρωί στην Ερμού για ένα ζακετάκι Comme des Garcons.
Ναι όλες αγαπάμε τη μόδα. Ναι όλες παθαίνουμε μια παράκρουση όταν είναι να πάρουμε κάτι που είναι φθηνότερο/σπάνιο/limited edition και όλα αυτά τα φανταστικά που σκαρφίζονται οι απανταχού managers.
Και πως να το κάνουμε άλλωστε η μόδα είναι τέχνη, είναι μια έκφραση της προσωπικότητας σου, είναι πολλά. Παρ’ όλα αυτά όμως που είναι τα όρια;
Τα γράφω όλα αυτά μετά την προχθεσινή παρουσίαση της Isabel Marant για το H&M. Όπως αναμένεται η προσέλευση των απανταχού bloggers, fashion editors ήταν ίδια όπως και τις προηγούμενες χρονιές. Με άλλα λόγια πανικός. Πατείς με πατώ σε. Μπήκαμε, απολαύσαμε ωραιότατα κοκτέιλ από βότκα Belvedere, και περιμέναμε να “ανοίξει” το κομμάτι του καταστήματος που είχε σε display τα ρούχα. Και είχε και security σε περίπτωση που κάποια αφηνιασμένη fashionista μπούκαρε πριν ανοίξει.
Θα ομολογήσω πως έχω δώσει χρήματα που δεν μου περισσεύουν πολλές φορές για να αποκτήσω ρούχα, κοσμήματα, παπούτσια, τσάντες και αξεσουάρ. Επίσης θα ομολογήσω ότι λατρεύω τη μόδα και θαυμάζω τους ανθρώπους με στυλ. Μου συμβαίνει κάτι όμως που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ενώ λοιπόν μπήκα μέσα στο κατάστημα που ήταν γκλαμουράτο και φωτεινό, με mini-cupcakes και άφθονο αλκόολ, ξεχώρισα ένα εξαιρετικό σακάκι et c’est ca που θα έλεγε και η Γαλλίδα σχεδιάστρια, δεν μπορούσα να περιμένω να ανοίξουνε οι ιμάντες (ναι ιμάντες είχε όπως στις τράπεζες) και ένιωσα λίγο βλάκας να περιμένω μαζί με όλες τις κοπελίτσες των 20και κάτι για να αρπάξω ένα ρούχο.
Ανέβηκα επάνω, πήρα ωραιότατα εσώρουχα και ένα skinny jean μαύρο με 9,95 και καθώς πλήρωνα άνοιξαν οι ιμάντες. Και άρχισα να ακούω εκτός από ποδοβολητά και βογγητά από τα σπρωξίματα και καυγάδες. Τίποτα καινούργιο δεν σας περιγράφω, κάθε χρόνο αυτό συμβαίνει. Απλώς αυτή τη φορά εγώ δεν ήμουν μια από τις αποτρελαμένες που έπρεπε πάσει θυσία να πάρω ένα κομμάτι της Marant.
Παρ’ όλα αυτά η περιέργεια μου με έβαλε στο τριπάκι να “ακουμπήσω” τα ρούχα, να δω τα υφάσματα. Και μπήκα μέσα στην λαοθάλασσα που σπρωχνόταν και αφέθηκα να με πηγαίνουν μια εδώ, μια εκεί. Έπιασα και ένα κολάν από παγιέτα -στο νούμερο μου παρακαλώ- μου άρεσε. Μια blogger μου λέει θα το πάρετε; Όχι της απάντησα, η παγιέτα παχαίνει αλλά είναι όντως όμορφο. Α τότε το κρατάτε λίγο να το φωτογραφήσω; μου απαντάει. Βεβαίως της λέω. Το φωτογραφίζει, πάω να το αφήσω και ένα χέρι μου το αρπάζει -γρατζουνώντας με κιόλας.
Δεν θύμωσα, δεν σχολίασα, δεν αντέδρασα, απλά είπα στον εαυτό μου οκ ώρα να την κάνω. Είχε ήδη ξεκινήσει καυγάς μεταξύ των δύο κοριτσιών που διεκδικούσαν το κολάν. Βγαίνοντας από την λαοθάλασσα και αφήνοντας πίσω το κολάν από παγιέτα, αντίκρυσα μια μαμά. Μια νέα μαμά, με ένα παιδάκι περίπου τριών μηνών κολλημένο επάνω της με μάρσιππο, έτοιμη να εισχωρήσει στην λαοθάλασσα των fashionistas. Και εκεί απλά έγινε ένα τεράστιο κλικ μέσα στο κεφάλι μου. Οτι ώρες ώρες εμείς οι γυναίκες είμαστε εντελώς τρελές. Είναι οκ για μια εικοσάχρονη να μαλώνει για ένα κομμάτι ύφασμα. Είναι οκ για μια άνεργη τριαντάχρονη να αγοράζει ένα φανελάκι που στοιχίζει 45 ευρώ επειδή είναι Isabel Marant και επιλογή της στην τελική. Δεν ξέρω όμως πόσο οκ είναι για μια μαμά να φέρνει ένα τόσο δα μωράκι σε ένα περιβάλλον που το σπρωξίδι επιβάλλεται. Και όλα αυτά για ένα μπλουζάκι;
Ηλιάνα Φωκιανάκη
