Το Ραντεβού στο Ποζιτάνο, είναι ένα ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, που αντλεί στοιχεία από την περιπετειώδη, αντισυμβατική ζωή, της Ιταλής ηθοποιού και συγγραφέα Γκολιάρντα Σαπιέντσα, που μάς μεταφέρει στο ηλιόλουστο Ποζιτάνο μιας μαγευτικής εποχής.

Έπειτα, πώς βρίσκει κανείς τον αληθινό έρωτα; Πώς γίνεται να τρως ό,τι θέλεις και να μη βάζεις δέκα κιλά χωρίς να το καταλάβεις; Τα ερωτηματικά που θέτει ο Γάλλος Ζιλ Λεγκαρντινιέ στο Πάλι ψέματα είπα, δε βρίσκουν απαντήσεις ενώ Ο Ιταλός, του Ισπανού Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε, αφηγείται μια συναρπαστική ιστορία για τον έρωτα, τη θάλασσα και τον πόλεμο, μία ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα.

Στο Η τριλογία της Κοπεγχάγης, η Δανή Ditlevsen γράφει για τη γυναικεία εμπειρία και ταυτότητα με ζωντάνια και εξαιρετικά σύγχρονο τρόπο, που συνομιλεί με τις φεμινιστικές αναζητήσεις του 21ου αιώνα. Και τέλος, το Ποιος ξέρει;, το µυθιστόρηµα της γαλλίδας Πολίν Ντελαµπρουά-Αλλάρ όσο ξεφυλλίζεται θα εξελιχθεί σε µια ωδή στην παντοδυναµία της φαντασίας.

Ραντεβού στο Ποζιτάνο

Ποζιτάνο, δεκαετία του 1950. Μια δυνατή φιλία γεννιέται με φόντο το πανέμορφο χωριό της Ακτής του Αμάλφι. Σε μια απομονωμένη παραλία, η Γκολιάρντα, νεαρή ηθοποιός του κινηματογράφου, συναντά την Έρικα, μια όμορφη πλούσια χήρα, την «πριγκίπισσα» όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι, σαγηνευμένοι από την αινιγματική της παρουσία. Καθώς οι δύο γυναίκες με τις τόσο διαφορετικές προσωπικότητες έρχονται πιο κοντά, απολαμβάνοντας σε διάστημα είκοσι χρόνων τη θάλασσα και το ιταλικό καλοκαίρι σε μια γωνιά του κόσμου σχεδόν απείραχτη, αποκαλύπτονται σιγά σιγά οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους, αλλά και τα φαντάσματα από το παρελθόν που τις στοιχειώνουν.

Σ’ αυτό το βαθιά ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, που αντλεί στοιχεία από τη δική της περιπετειώδη, αντισυμβατική ζωή, η ηθοποιός και συγγραφέας Γκολιάρντα Σαπιέντσα μάς μεταφέρει στο ηλιόλουστο Ποζιτάνο μιας μαγευτικής εποχής. Ξεδιπλώνοντας την ιστορία μιας αναπάντεχης και καθοριστικής φιλίας ανάμεσα σε μια αριστερή ιδεαλίστρια και σε μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, η συγγραφέας φωτίζει τα παράδοξα και τις αντιθέσεις της ιταλικής κοινωνίας. «Με πρόζα διαυγή, περιγραφική και στοχαστική ταυτόχρονα, με τις λέξεις κεντημένες μία προς μία, το Ραντεβού στο Ποζιτάνο κατέχει εξέχουσα θέση στην ιταλική λογοτεχνία».

Η Γκολιάρντα Σαπιέντσα (1924–1996) γεννήθηκε στην Κατάνια σε μια επαναστατική σοσιαλιστική οικογένεια, απ’ όπου πήρε και το όνομά της. Ο πατέρας της Τζουζέππε, δικηγόρος συνδικαλιστής, υπήρξε ο εμψυχωτής του σικελικού σοσιαλισμού μέχρι την επιβολή του φασισμού. H μητέρα της, Μαρία Τζούντιτσε, ιστορική μορφή της ιταλικής αριστεράς, διευθύντρια του «Il grido del popolo» («Η κραυγή του λαού»), του οποίου συντάκτης ήταν ο Αντόνιο Γκράμσι, ήταν η πρώτη γυναίκα που διοίκησε ποτέ τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών του Τορίνο και μαζί με τον Τερατσίνι, ιδρυτική μορφή του Κομμουνιστικού Κόμματος, φυλακίστηκε για την εξέγερση του 1917 ενάντια στον πόλεμο. Η Σαπιέντσα είχε εντελώς ξεχωριστή παιδεία, πάντα μέσα στο σπίτι, ως αντίδραση στα καθεστωτικά σχολεία. Στα δεκαέξι της κέρδισε την υποτροφία που προοριζόταν για μαθητές-ηθοποιούς, κάτι που της επέτρεψε να γνωρίσει σε βάθος τη Ρώμη, να την αγαπήσει και να μείνει για πάντα εκεί. Για μερικά χρόνια υπήρξε δημοφιλέστατη ερμηνεύτρια πιραντελικών ρόλων και έγινε διάσημη για τον ρόλο της Ερσίλια Ντρέι στο Να ντύσουμε τους γυμνούς.

Βρες το εδώ

Πάλι ψέματα είπα

Πώς πετυχαίνεις στη ζωή; Πώς γίνεται να τρως ό,τι θέλεις και να μη βάζεις δέκα κιλά χωρίς να το καταλάβεις; Πώς βρίσκει κανείς τον αληθινό έρωτα; Ερωτηματικά που δε βρίσκουν απαντήσεις και επιθυμίες που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν ταλαιπωρούν τη Λορά που δεν μπορεί να ευτυχήσει. Μέχρι τη μέρα που ένα ατύχημα θα σβήσει τελείως τη μνήμη της. Και τότε θα ξαναμάθει τη ζωή από την αρχή, θα αναγκαστεί να ανακαλύψει ξανά τα πάντα: τις καραμέλες, τα σουτιέν, τα αγόρια, τον ηλεκτρισμό και τους νόμους που διέπουν το σύμπαν. Απαλλαγμένη από τις παλιές προκαταλήψεις, με οδηγό μια καρδιά που διψάει για αληθινή αγάπη κι ένα ανήσυχο μυαλό, η Λορά μπαίνει σε μια μεγάλη, συναρπαστική περιπέτεια: μη γνωρίζοντας τίποτα πια, έχει επιτέλους μια ευκαιρία να γίνει ο εαυτός της.

Ο Ζιλ Λεγκαρντινιέ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1965. Ξεκίνησε να εργάζεται σε αμερικανικά και βρετανικά κινηματογραφικά πλατό σε πολύ νεαρή ηλικία. Σκηνοθέτησε διαφημιστικά και εργάστηκε στο Tμήμα Mάρκετιγκ της Warner και στη συνέχεια στην Twentieth Century Fox στην Αμερική.

Βρες το εδώ

Ο Ιταλός

«Τίποτα δεν προδίδει, τόσο καιρό μετά, η γυναίκα που εδώ και δύο χρόνια ζει μόνη της δίπλα στη θάλασσα, με έναν σκύλο και μερικά βιβλία. Τίποτε άλλο, αποφασίζει, δεν μπορεί να είναι η παρόρμηση, ή η επιθυμία, να παραμείνει για πάντα στην αγκαλιά αυτού του άντρα. Δεν ξέρει τι θα σκέφτεται σε λίγες ώρες, όταν το φως της μέρας θα καθαρίσει εντελώς το μυαλό της και θα φωτίσει πιο έντονα τη συνείδησή της. Το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή, χωρίς καμία αμφιβολία, θα ήθελε να πεθάνει, αν πέθαινε εκείνος».

Ο Ιταλός αφηγείται μια συναρπαστική ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, στο περιθώριο της Ιστορίας. Μεταξύ 1942 και 1943, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, Ιταλοί μάχιμοι δύτες βύθισαν ή προκάλεσαν ζημιές σε δεκατέσσερα συμμαχικά πλοία στο Γιβραλτάρ και στον κόλπο του Αλχεθίρας. Η εικοσιεπτάχρονη Ελένα Αρμπουές, ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου στη μικρή πόλη Λα Λίνεα, βρίσκει ένα ξημέρωμα καθώς περπατάει στην παραλία έναν άνδρα αναίσθητο στην άμμο. Πρόκειται για έναν από αυτούς τους δύτες, τον Τεζέο Λομπάρντο. Σπεύδει να τον βοηθήσει, αγνοώντας ότι αυτή η αυθόρμητη απόφαση θα αλλάξει για πάντα τη ζωή της.

Ο Αρτούρο Πέρεθ-Ρεβέρτε γεννήθηκε στην ισπανική πόλη Καρθαγένη το 1951. ΄Έως σήµερα έχει συνδυάσει με ξεχωριστό τρόπο τη µάχιµη δηµοσιογραφία µε τη λογοτεχνία. Ως απεσταλµένος του γραπτού τύπου, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης έζησε από κοντά για 21 χρόνια (1973-1994) τις µεγαλύτερες διεθνείς συρράξεις. Τα µυθιστορήµατά του γνωρίζουν παγκόσµια επιτυχία και αρκετά έχουν µεταφερθεί στον κινηµατογράφο. Τα έργα του κυκλοφορούν στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Πατάκη και έως σήµερα έχουν εκδοθεί τα εξής: O δάσκαλος της ξιφασκίας, O πίνακας της Φλάνδρας, H λέσχη «Δουμάς» ή Η σκιά του Ρισελιέ, To αίνιγμα της Σεβίλλης, O ναυτικός χάρτης, Η βασίλισσα του Νότου, Ο λοχαγός Αλατρίστε, Η καθαρότητα του αίματος, O ήλιος της Μπρέντα, O ζωγράφος των μαχών, Το χρυσάφι του βασιλιά, Το κίτρινο γιλέκο, Κουρσάροι της Ανατολής, Το τανγκό της Παλιάς Φρουράς, H υπομονή του ελεύθερου σκοπευτή, Καλοί άνθρωποι σε σκοτεινούς καιρούς, Φαλκό, Ο Ουσάρος, Εύα, Σαμποτάζ, Ο Ιταλός. Από το 2003 είναι µέλος της Βασιλικής Ισπανικής Ακαδηµίας (Real Academia Espanola).

Η τριλογία της Κοπεγχάγης: Παιδική ηλικία / Νιάτα / Εξάρτηση

Η Τριλογία της Κοπεγχάγης αναγνωρίζεται σήμερα ως το αριστούργημα της Tove Ditlevsen, μιας από τις πλέον σημαντικές φωνές της δανέζικης λογοτεχνίας του 20ού αιώνα και πρωτοπόρου της εξομολογητικής γραφής. Η Παιδική ηλικία (1967) αφηγείται την ιστορία ενός «απροσάρμοστου» παιδιού που μεγαλώνει σε μια εργατική γειτονιά της Κοπεγχάγης και αποφασίζει, πάση θυσία, να γράψει ποιήματα· τα Νιάτα (1967) περιγράφουν τις πρώτες εμπειρίες μιας νεαρής γυναίκας στα άγνωστα εδάφη της σεξουαλικότητας, της εργασίας και της αυτονομίας. Στην Εξάρτηση (1971), η Ditlevsen συνεχίζει να αυτοβιογραφείται μιλώντας για τους τέσσερις γάμους της. Ο πρώτος της σύζυγος, γνωστός άνθρωπος των γραμμάτων, τη βοήθησε να εκδώσει τα ποιήματά της, ενώ ο τρίτος, ένας δόλιος και χειριστικός γιατρός, την ενθάρρυνε να βυθιστεί στον εφιάλτη της εξάρτησης από τα ναρκωτικά.

Η αφηγήτρια, με χιούμορ και μελαγχολία, παλεύει διαρκώς στην πολυτάραχη ζωή της να συμφιλιώσει τη συγγραφική της κλίση με ρόλους διαδοχικούς και αντιμαχόμενους: κόρη, σύζυγος, μητέρα, εξαρτημένη…

Η Ditlevsen γράφει για τη γυναικεία εμπειρία και ταυτότητα με ζωντάνια και εξαιρετικά σύγχρονο τρόπο, που συνομιλεί με τις φεμινιστικές αναζητήσεις του 21ου αιώνα. Παρουσιάζει καθηλωτικά την πορεία μιας γυναίκας προς την ενηλικίωση, σε έναν κόσμο με περίπλοκες φιλικές σχέσεις, παθιασμένους έρωτες και δύσκολους οικογενειακούς δεσμούς – και, μ’ αυτή την έννοια, είναι η απάντηση της Κοπεγχάγης στα ναπολιτάνικα μυθιστορήματα της Έλενα Φερράντε. Θεωρείται επίσης πρόδρομος αυτοβιογραφούμενων συγγραφέων όπως η Αννί Ερνό, η Ρέιτσελ Κασκ και η Ντέμπορα Λέβυ. Η τριλογία της αρδεύεται από τις δικές της εμπειρίες, αλλά διαβάζεται σαν το πιο συναρπαστικό είδος μυθοπλασίας.

«Ένα συγκινητικό βιβλίο για το πώς ένας άνθρωπος περιθωριοποιείται». Patti Smith «Ένας κόσμος οικείος, που είναι ταυτόχρονα τραγικός και αστείος, με λόγο τόσο άμεσο, που θα θέλετε να τον διαβάσετε δυνατά». NPR «Τόσο η Τριλογία της Κοπεγχάγης όσο και η Τετραλογία της Νάπολης της Έλενα Φερράντε περιγράφουν, με γενναιότητα, εμπνευσμένα κορίτσια που μεγαλώνουν σε συνοικίες της εργατικής τάξης, είτε στην Κοπεγχάγη του 1930 είτε στη Νάπολη του 1950. Και η Ditlevsen κάνει κάτι ακόμη περισσότερο: κοιτάζει κατάματα καθετί αποκρουστικό και ανυπόφορο». The Times Literary Supplement «Η εμπειρία της ανάγνωσης της Τριλογίας είναι σαρωτική – είναι λες και η Ditlevsen έχει μπει στο μυαλό μας και έχει αναδιατάξει όλα τα έπιπλα, κι όχι απαραιτήτως για να νιώσουμε άνετα. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, σαν καλογραμμένο θρίλερ: ακόμα κι όταν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου, αυτό κολλάει στα δάχτυλά σου». The New York Review of Books «Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς των οποίων οι προτάσεις μάς μουδιάζουν σαν να τρέχει πάνω μας επί ώρα παγωμένο νερό, και άλλοι των οποίων την πεζογραφία την αισθανόμαστε ευχάριστα ζεστή καθώς αυξάνουν σταδιακά τη θερμοκρασία. Η Tove Ditlevsen τα καταφέρνει και τα δυο…» The Boston Globe «Η Τριλογία της Κοπεγχάγης είναι ένα αριστούργημα που μιλά για την πάλη μιας γυναίκας της εργατικής τάξης με αφεντικά, φραγμούς και τους προσωπικούς της δαίμονες». The Guardian

Η Tove Ditlevsen γεννήθηκε το 1917 (αν και η ίδια, στην Παιδική ηλικία, αναφέρει ότι γεννήθηκε το 1918). Από τις σημαντικότερες μορφές της δανέζικης λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, εμφανίστηκε στα γράμματα το 1939 με μια ποιητική συλλογή-ορόσημο (Η ψυχή του κοριτσιού). Το 1976, σε ηλικία πενήντα οκτώ ετών, και μετά από μια δύσκολη ζωή με διαζύγια, ψυχολογικά προβλήματα και κλινικές αποτοξίνωσης, η Ditlevsen αυτοκτόνησε. Η παιδική της ηλικία στο Βέστερμπρο της Κοπεγχάγης, όπου μεγάλωσε, σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης, επηρέασε το έργο της· η μεγάλη λογοτεχνική παραγωγή της, που περιλαμβάνει ποιήματα, μυθιστορήματα, διηγήματα, δοκίμια και άρθρα σε εφημερίδες, συχνά επικεντρώνεται σ’ εκείνο τον κόσμο, μιλώντας για τον έρωτα, τον γάμο, τη γραφή, το αλκοόλ, την ψυχική ασθένεια και τον θάνατο με ίσες δόσεις χιούμορ και μελαγχολίας.

Βρες το εδώ

Ποιος ξέρει

«Γράφω επειδή το βλέµµα της µητέρας µου εξαφανίζεται, επειδή η σιωπή της µε τυλίγει. Γράφω για να γεµίσω τα κενά. Γράφω για να δω το µετά. Γράφω για ν’ αρέσω. Γράφω για να περάσει η νύχτα. Γράφω για να σκαλίσω µε την άκρη του δακτύλου µου τις πληγές της ύπαρξης. Γράφω για να γίνω δυσάρεστη. Γράφω για να πάψω πια να φοβάµαι. Γράφω για να σώσω ό,τι µπορεί να σωθεί. Γράφω για να µάθω ποια είµαι. Αν δεν πάρω απαντήσεις, τότε θα τις επινοήσω». Μέχρι να µείνει έγκυος, η Πολίν δεν είχε αναρωτηθεί ποτέ για τις ρίζες της. Τώρα, όµως, η καταγωγή της γίνεται θέµα ζωτικής σηµασίας για εκείνη, αρχής γενοµένης από την προσπάθεια να εξιχνιάσει για ποιον ακριβώς λόγο η οικογένειά της της έχει δώσει τρία επιπλέον ονόµατα: Ζαν, Ζερόµ, Υζέ. Η µητέρα της εµφανίζεται απρόθυµη να τη διαφωτίσει, αλλά η Πολίν είναι αποφασισµένη να µάθει ποια είναι στην πραγµατικότητα και, αν δε βρει απαντήσεις, να τις επινοήσει. Καθώς το φανταστικό και η πραγµατικότητα µπερδεύονται, η αναζήτησή της θα την οδηγήσει σε µια µακρινή πρόγονο, έναν εξαφανισµένο οικογενειακό φίλο και στην ηρωίδα ενός θεατρικού έργου.

Η Πολίν Ντελαµπρουά-Αλλάρ γεννήθηκε το 1988. Σπούδασε Φιλολογία κι έπειτα εργάστηκε ως πωλήτρια σε βιβλιοπωλείο, ως ταξιθέτρια σε κινηµατογράφο και στα είκοσι τρία της ως βιβλιοθηκάριος σε λύκειο. Το 2013 συνεργάστηκε µε την Κιµ Ουλό-Γκιό στη συγγραφή του βιβλίου La litterature expliquee aux matheux. Γράφει στο ηλεκτρονικό περιοδικό En attendant Nadeau. Το Ποιος ξέρει; (Εκδόσεις Πατάκη, 2024, μτφρ. Σταύρος Παπασταύρου), το δεύτερο µυθιστόρηµά της, έχει τιµηθεί µε το Prix Jesus Paradis 2023. Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί επίσης το πρώτο της µυθιστόρηµα, Αυτά λοιπόν µε τη Σάρα (2020, µτφρ. Σταύρος Παπασταύρου), που είχε ευρεία αποδοχή από την κριτική και βραβεύτηκε στη Γαλλία µε το βραβείο France-Culture Telerama, καθώς και στη Ρουµανία και στην Πολωνία από επιτροπές φοιτητών της γαλλικής φιλολογίας, ενώ επίσης µεταφράστηκε σε δέκα γλώσσες.

Βρες το εδώ