Ίσως φταίει που πλησιάζω τα τριάντα και ζω τη ζωή μου στα όρια! (κάτι που μάλλον λέμε για αστείο με την Μυρτώ, όταν περνάμε καμιά διάβαση, με το φανάρι των πεζών να δείχνει κόκκινο) Άλλη εξήγηση δεν μπορώ να βρω όμως όταν σκέφτομαι γιατί ΕΓΩ, το μεγαλύτερο ‘τζάνκι’ του καφέ, που δεν επικοινωνώ χωρίς καφέ, που ένας από τους σκοπούς της ζωής μου είναι να δημιουργήσω καφέ σε φέτες (όχι κέικ με άρωμα καφέ, καφέ, σε φέτες) δέχτηκα να περάσω μια εβδομάδα χωρίς να πιω ούτε σταγόνα. Βάρβαρο. Πολύ! Ήξερα βέβαια ότι αναλάμβανα αποστολή αυτοκτονίας αλλά αφού την δέχτηκα έπρεπε να την φέρω εις πέρας. Καμικάζι για 5 μέρες λοιπόν και ό,τι γίνει!

Ημέρα 0. «Η αποστολή/ανάθεση» 

Δευτέρα 30 Μαρτίου, απογευματάκι, έχω μόλις τελειώσει τον δεύτερο καφέ της ημέρας όταν μου έρχεται ειδοποίηση για το νέο – ας το πούμε – πρότζεκτ του SavoirVille. Το διαβάζω. Γελάω. Έλεγε κάτι για ”1 εβδομάδα χωρίς καφέ” και άλλα τέτοια που ομολογώ δεν τα συγκράτησα γιατί είχα σκαλώσει σε αυτό το ”χωρίς” δίπλα στην λέξη καφές. Πώς γίνεται να γίνει αυτό, αναρωτήθηκα. Δεν γίνεται, μου απάντησα! Συνέχισα να γελάω και δεν μου έφτανε μόνο αυτό, θεώρησα σωστό να απαντήσω σε αυτήν την ειδοποίηση. Μια απάντηση που μου έσκασε μπούμερανγκ στη μούρη αφού η Γεωργία (the boss) θεώρησε και εκείνη με τη σειρά της σωστό να μου πει αυτή την λέξη, που, μην μου την πεις καλύτερα γιατί δεν υπάρχει γυρισμός. Με ρώτησε αν “τολμάω” να δοκιμάσω. Συνέχισα να γελάω ( κλασικά, η ηρεμία πριν την καταιγίδα) σκεπτόμενη ΠΟΙΟΣ ο λόγος να τολμήσει κάποιος κάτι τέτοιο. Και πραγματικά δεν έβρισκα ούτε έναν! Και αφού απάντησα μια “χαριτωμενιά” στην οποία μπλέχτηκε και ο Φράνκο ο Τζεφιρέλι μέρες που είναι, με βαθύτερο νόημα “ευχαριστώ δεν θα πάρω” μου σκάει και άλλο μπούμερανγκ στη μούρη! ”Ξεκινάς από σήμερα” , έλεγε. Εντάξει, έπαψαν τα γέλια, έσβησε το χαμόγελο, κρύφτηκε ο ήλιος, κάπου πίσω μουσικό χαλί ακουγόταν το «Το τελευταίο βράδυ μου» , σε ρεμίξ ενώ η πρώτη πρώτη σκέψη μου ήταν να πάω να φτιάξω και άλλον καφέ! Δεν έφτιαξα. Μιλούσα με φίλο μου εκείνη τη στιγμή, του το λέω, “τι λες, θα τα καταφέρεις;” με ρωτάει. Δεν με ξέρουν ΟΥΤΕ οι φίλοι μου, σκέφτομαι και έψαχνα τοίχο να χτυπήσω το κεφάλι μου. Μέσα σε ένα κατεβατό-μονόλογο του απαριθμούσα με τη σειρά τι θα μου συμβεί μόλις την πρώτη μέρα χωρίς καφέ (έπεσα μέσα σχεδόν σε όλα! μόνο φόνο δεν έκανα), ενώ ταυτόχρονα σκεφτόμουν ότι θα είναι το πιο σύντομο κείμενο που θα γράψω ποτέ στη ζωή μου. Απλό, λιτό. απέριττο, μεστό νοήματος σε δυο γραμμές σε χαρτάκι post it “Ήταν οι βασανιστικότερες 3 ώρες της ζωής μου, do not try this at home!” Το “τι με βρήκε παναγιούλα μου” πρέπει να το είπα εκατοντάδες φορές από μέσα μου και χιλιάδες φορές απ’ έξω μου ενώ σκέψεις ότι δεν με αγαπάνε και πολύ σε αυτό το σάιτ ήταν από τις βασικές. Θα μπορούσα να αρνηθώ, ναι. Αλλά όχι, υπήρχε ένα ”τολμάς” εκεί που με προκαλούσε. Είπαμε, let’s blame thirties for that too! Και κάπως έτσι, ξεκίνησε!

Ημέρα 1η. «Όλα σε slow motion» 

Ξύπνησα. Σηκώθηκα. Πλύθηκα. Πήγα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ. Εννοείται το είχα αποβάλλει από το μυαλό μου και εννοείται έβαλα το μπρίκι για να φτιάξω καφέ (ο πρώτος καφές της ημέρας είναι πάντα ελληνικός!) Το θυμήθηκα την στιγμή που άνοιγα το βάζο του καφέ. Πίκρα, βάρυνε το κεφάλι μου, η φάτσα μου ήταν σαν του Κογιότ κάθε φορά που έφτανε κοντά στο να πιάσει το Μπι Μπιπ. Έφτιαξα τσάι. ΤΣΑΙ. Ωραιότατο, δεν έχω κάτι με το τσάι αλήθεια, αλλά να, δεν είναι καφές.

Εκεί γύρω στο μεσημέρι που ετοιμαζόμουν για την δουλειά οι κινήσεις μου ήταν αργές, σε slow motion τα πάντα ενώ μια εσάνς πονοκεφάλου ήταν κάτι παραπάνω από υπαρκτή. Κάθισα και έγραψα σε χαρτί τις εντυπώσεις μου από τις πρώτες ώρες χωρίς καφέ “Πώς αντέχετε άνθρωποι χωρίς καφέ; Δεν θα βγει…” έγραψα. Εν τω μεταξύ παντού μύριζε καφές εκείνη την μέρα ή ήταν ιδέα μου; Σας μύριζε και εσάς; Όχι;  Αφού έφτασα σώα στη δουλειά, ζήτησα από όλους εκεί να είναι συνεργάσιμοι και να δείξουν κατανόηση αλλιώς θα αναγκαστώ να τους ΣΚΟΤΩΣΩ. Πήρα και χάπι για τον πονοκέφαλο ο οποίος δεν παλευόταν άλλο.

Έφυγα από την δουλειά γύρω στις 8μιση χωρίς να έχω κάνει φόνο και χωρίς να πλακωθώ με κανέναν, ήταν μεγάλο επίτευγμα όπως και να το κάνουμε! Στην επιστροφή προς το σπίτι εφοδιάστηκα με κόκα κόλα. Οι αδερφές μου με ρωτούσαν πως πέρασε η μέρα, δύσκολα, ήταν η απάντησή μου. Πήρα και άλλο χάπι γιατί ο πονοκέφαλος δεν είχε σταματήσει και έπεσα για ύπνο. Ονειρεύτηκα ότι οι Καταρράκτες του Νιαγάρα βρίσκονται στην Βραζιλία και αντί για νερό έχουν καφέ και εγώ κολυμπούσα εκεί μέσα.

Ημέρα 2η.  Κέντα χωρίς δέκα δεν γίνεται»

Ξύπνησα. Θυμήθηκα ότι πάλι δεν θα πιω καφέ. Γιατί ξύπνησα χριστούλη μου;;; Και άλλο τσάι. Και κόκα κόλα. Ο πονοκέφαλος είχε υποχωρήσει αλλά κάτι μου έλειπε, κάτι έψαχνα, σαν να είχα να κάνω κάτι και το ξεχνούσα. Την διαδρομή κουζίνα – σαλόνι πρέπει να την έκανα 23 φορές (46 πηγαινέλα) μέσα σε 2 ώρες. Και σίγουρα τα δύσκολα δεν είχαν περάσει. ‘Έπρεπε να πω στην μητέρα μου ότι δεν θα πιώ καφέ για μια εβδομάδα. Μην το ακούτε έτσι απλό. Η μητέρα έχει την ίδια “αδυναμία” με μένα στον καφέ (το μόνο σημείο σε μένα που δηλώνει ότι είμαι κόρη της γιατί κατά τα άλλα “ίδια ο πατέρας της”) πώς θα το έπαιρνε; Την παίρνω τηλέφωνο της το λέω, ” ωω, τι σε βρήκε παιδάκι μου;;; καλύτερα να σε χτενίζανε μια βδομάδα, παρά αυτό” η απάντησή της. Μέσα σε όλα (το είχε πάρει βαριά) μου είπε το απόγευμα να φτιάξω τον καφέ μου και να πιω και να μην το πω σε κανέναν, ούτε αυτή θα το έλεγε, είπε. Δεν ήπια. Και άλλο τσάι. Και άλλη κόκα κόλα. Και ώρα για δουλειά. Δουλειά χωρίς καφέ. Τι να πω, σαν παστίτσιο χωρίς μπεσαμέλ, σαν κέντα χωρίς δεκάρι, σαν την Ρόμα χωρίς τον Τόττι. Δηλαδή απλά δεν γίνεται!

Αργά το απόγευμα – έχοντας μαζί μου τσάι – πήγα για μάθημα χορού. Ευτυχώς που υπάρχει ο χορός. Κάτι που πρέπει να σκέφτηκα γύρω στις 18 φορές κατά τη διάρκεια του μαθήματος.

Επιστροφή στο σπίτι, υπερένταση και ”κάτι έχω να κάνω αλλά δεν το κάνω” και ύπνος γύρω στις 5 το πρωί.

Ημέρα 3η. « Τι ζούμε;;;»

Και ξημέρωσε η πιο σουρεάλ ημέρα της ζωής μου. Από τη μία η μητέρα να παίρνει τηλέφωνο την αδερφή μου και να την ρωτάει τι κάνω και αν αντέχω και ότι με συμπονεί και από την άλλη εγώ που κανόνισα να πάω για καφέ. Για να … μην παραγγείλω καφέ. Μέχρι να φτάσω στο σημείο συνάντησης σκεφτόμουν την στιγμή της παραγγελίας, την σερβιτόρα να με κοιτάει με μισό μάτι, σκεφτόμουν ότι θα αρνιόταν μέχρι και να με σερβίρει. Όταν – με κατεβασμένο το κεφάλι – ζήτησα μια κόκα κόλα λάιτ νομίζω ένιωσα δυνατό πόνο στην καρδιά και τη σερβιτόρα να κρατιέται για να μην γελάσει. Στον “καφέ” έμαθα δύσκολα νέα που μόνο με καφέ τα αντιμετωπίζεις. Και εγώ έπινα κόκα κόλα.

Η συνέχεια είχε δουλειά. Είχα μαζί μου τσάι. Μάθημα χορού. Είχα μαζί μου τσάι, και τα σχετικά πειράγματα από φίλους (ντροπή σου Παναγιώτη!) Για άλλη μια φορά, ευτυχώς που υπάρχει ο χορός! Στον γυρισμό έμαθα ωραία νέα που μόνο με καφέ τα αντιμετωπίζεις. Μου είχε τελειώσει και το τσάι. Πίσω στο σπίτι, παρακολούθηση αγώνα μπάσκετ και νεύρα, λόγω αγώνα (μάλλον!) και η αίσθηση ότι κάτι έχω να κάνω, σε μικρότερο αλλά αρκετά κουρασμένο βαθμό. Λίγο πριν κοιμηθώ “δεν το πιστεύω ότι αντέχω 3 μέρες χωρίς καφέ, τι ζούμε;” η σκέψη μου.

Ημέρα 4η. «Το μπαμ»

Δεν θυμάμαι πώς ξύπνησα. Εννοείται έφτιαξα τσάι. Δεν είχα δουλειά (εκτός σπιτιού) αυτή τη μέρα και κάθισα να γράψω για το σάιτ. Ναι οκ. Θα ήθελα! Το μεγάλο μπαμ έγινε. ΔΕΝ γίνεται να γράψεις χωρίς καφέ στο πλάι. ΔΕΝ γίνεται να συγκεντρωθείς χωρίς καφέ. ΔΕΝ γίνεται. Μιλούσα με την Κατερίνα (τι ζει και αυτή…) και έτσι από το πουθενά κατεβατό – παράκρουση και συνεχόμενα ”θέλω καφέ” Ευτυχώς είναι ακόμη φίλη μου. ΗΘΕΛΑ ΚΑΦΕ ΑΛΗΘΕΙΑ. Μετά την πρώτη μέρα ήταν η δεύτερη φορά που ένιωσα τόσο έντονα την έλλειψη του καφέ. Σηκώθηκα και πήγα στην κουζίνα και έβαλα το μπρίκι στο μάτι της κουζίνας. Το κοιτούσα κάνα 5λεπτο και τελικά…έφτιαξα τσάι. Αφού πέρασε αυτή η στιγμή και κρατήθηκα νομίζω μπορώ να αντέξω τα πάντα πια. “96 ώρες χωρίς καφέ” το post μου στο twitter και δυσκολευόμουν και εγώ να το πιστέψω. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με εμένα να κάνω δουλειές στο σπίτι και να τραγουδάω συνθήματα…του Άρη! “Πιες καφέ, δεν είσαι καλά” Η αντίδραση της αδερφής μου. Το βράδυ πέρασε με παρέα, να βλέπουμε μπάλα και εγώ να σκέφτομαι ότι αύριο στις 5 το απόγευμα που έληγε ο ”συναγερμός” θα έπινα επιτέλους καφέ.  Κοιμήθηκα.

Ημέρα 5η. « Έβαλα τα καλά μου, χτενίστηκα, βάφτηκα…»

Ξύπνησα. Την στιγμή που έφτιαχνα το εκατοστό, μέσα σε 5 τις μέρες, τσάι, σκεφτόμουν τη στιγμή που θα έφτιαχνα τον καφέ μου. Δεν περνούσαν οι ώρες. Δεν περνούσαν. Είχα ήδη δει δυο αγώνες ποδοσφαίρου (Ρόμα – Νάπολι και Άρσεναλ – Λίβερπουλ) και ήταν ακόμα 4. Από την αγωνία μου δεν μπορούσα να φάω. Αστειευόμενη είχα πει σε φίλο πως όταν έρθει η στιγμή να (ξανά)πιώ καφέ θα έχω το άγχος του πρώτου ραντεβού. Τελικά δεν ήταν αστείο, ήταν η πραγματικότητα. Είχα άγχος!

Και ήρθε η ώρα. 5 παρά. Έκανα μπάνιο. Έφτιαξα τα μαλλιά μου (χτενίστηκα εγώ, καταλαβαίνεις) μέχρι που βάφτηκα κιόλας! Σουρεάλ. Αλλά το έκανα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ΠΟΤΕ όμως την στιγμή που άνοιξα το βάζο με τον ελληνικό καφέ. Αυτή η μυρωδιά. Παιδιά, έχετε μυρίσει ελληνικό καφέ; Δεν μυρίζει τέλεια;;; Δέος. Κλασσική μηχανική κίνηση όταν φτιάχνω καφέ είναι αφού τον ανακατέψω αρκετά στο μπρίκι να δοκιμάσω μια κουταλιά. Το έκανα και τώρα. Τα συγκλονιστικότερα 4” της ζωής μου. Δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση. Δεν μου επιτρέπεται. Θυμάμαι, μέχρι να ετοιμαστεί ο καφές έλεγα συνέχεια ”γιατί μου το έκανα αυτό;;” η αδερφή μου από το σαλόνι γελούσε.

Κάθισα στο δωμάτιό μου μόνη μου. Αυτό ήταν. Έπινα καφέ. Όλα ήταν όμορφα και πάλι!

Θα μπορούσα να κάτσω τώρα και να γράψω τα οφέλη και τα αρνητικά του καφέ (όπως είχα σχεδιάσει). Έχει απ’ όλα. Αλλά δεν θα το κάνω. Τώρα που ξανά έζησα γραπτώς αυτές τις μέρες χωρίς καφέ, ένα έχω να πω. Να ζήσουν τα καφεόδεντρα και ο άνθρωπος που τον έφερε στην Ελλάδα! Δεν υπάρχει λόγος να μην πίνεις καφέ. Δεν υπάρχει! Δεν υπάρχει λόγος να κόψεις τον καφέ. (εξαιρώ μόνο όσους έχουν πρόβλημα με το στομάχι τους) Βαθιά μέσα μου πίστευα ότι θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα και ότι δεν θα άντεχα πάνω από μέρα. Ο καφές δεν είναι απλά ένα ρόφημα. Δεν σε ξυπνάει απλά το πρωί. Ο καφές είναι παρέα, είναι διαδικασία από τις ωραίες μέσα στη μέρα. Είναι ζεστασιά. Ζω με καφέ, μια φράση που μου αρέσει να λέω και που ίσως ακούγεται υπερβολή. Αλλά δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αυτές τις 5 μέρες δεν είχα την ίδια ενέργεια, την ίδια διαύγεια, την ίδια όρεξη. Μου έλειπε κάτι. Και όχι μόνο η γεύση του, αλλά και η αίσθηση του ”πίνω καφέ”, τα πάντα. Ήμουν έξω από τα νερά μου.

Οι συνήθειες δεν κόβονται εύκολα λένε. Συμφωνώ αλλά πραγματικά δεν βρίσκω λόγο να αλλάξω αυτή μου την συνήθεια.

Δεν μετανιώνω για αυτές τις 120 ώρες χωρίς καφέ, αν και θα αναρωτιέμαι πάντα πώς άντεξα, μπορεί και να το ξαναέκανα να σας πω την αλήθεια. Απλά και μόνο για να επιβεβαιώσω την τελειότητά του!