Απρίλιος 2007. Μεσημέρι. Έφευγα για το Φροντιστήριο αφήνοντας τον μεγαλύτερο αδερφό μου σπίτι να παρακολουθεί με τεράστιο ενδιαφέρον μια σειρά με κάτι επιζώντες ενός αεροπορικού δυστυχήματος που προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα μυστήριο νησί. Επέστρεψα το βράδυ και τον βρήκα καθηλωμένο στην ίδια θέση να βλέπει ακόμη την ίδια σειρά και να με ρωτάει με πρησμένα μάτια τι ώρα είχε πάει. Η αλήθεια είναι πως παραξενεύτηκα και αναρωτήθηκα τι στο καλό είχε αυτή η σειρά, μιας και δεν τον είχα τόσο «τηλεορασάκια», αλλά ο χρόνος μου ένεκα των πανελληνίων ήταν περιορισμένος κι έτσι δεν μπήκα καν στη διαδικασία να σκεφτώ να ξεκινήσω να την παρακολουθώ. Ένα χρόνο περίπου αργότερα κι έχοντας άπλετο χρόνο, ως σωστός πρωτοετής φοιτητής, ξεκίνησα να βλέπω το Lost. Ο πιλότος της σειράς αποτέλεσε για μένα τη μύηση μου στον κόσμο των αμερικανικών σειρών, που μέχρι τότε αρνιόμουν πεισματικά να δεχτώ ως κάτι αντάξιο των αμερικανικών ταινιών. Τελικά, υπάρχουν σειρές που αποδεικνύουν πως το Χόλιγουντ σε πολλά πράγματα είναι ξεπερασμένο. Ε, το Lost ήταν μια από αυτές.

Η σειρά ξεκίνησε το 2004 και κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια. 6 χρόνια αγωνίας, ανατροπών, απερίγραπτων καταστάσεων και θεωριών συνομωσίας, οι οποίες έδιναν κι έπαιρναν στο διαδίκτυο, σε μια σειρά σταθμό στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης.

Οι τίτλοι τέλους έπεσαν 5 χρόνια πριν (πότε πέρασαν κιόλας σαν χθες το θυμάμαι). Ήταν περίπου τέτοια εποχή, μέσα Μαΐου, η σειρά μπορεί να είχε χάσει κάτι από την αλλοτινή της αίγλη, ο τελευταίος κύκλος είχε ξεφύγει από το κλίμα των προηγούμενων, ενώ το μυστήριο είχε μείνει στις πέντε πρώτες σεζόν (με την 5^η  κατά την ταπεινή μου άποψη να είναι η καλύτερη και η πιο ανατρεπτική όλων). Οι τίτλοι τέλους μας άφησαν με απορίες, με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα, με ένα γιατί, αλλά και με ένα και τώρα τι; Σίγουροι πως δεν θα κολλήσουμε με άλλη σειρά ξανά τόσο πολύ. Τι θυμόμαστε πιο πολύ όμως από το Lost;

Βασικά, και καταρχάς ότι είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες σειρές μυστηρίου όλων των εποχών. Και το παραδέχομαι εγώ αυτό, που τα X-Files τα έχω πάνω από όλα. Όλο το κλίμα της σειράς ήταν μυστήριο. Από το νησί και τους παράξενους ιθαγενείς κατοίκους του (τους Άλλους) μέχρι το παρελθόν των επιζώντων.

Το νησί ήταν το πρώτο πράγμα που μας έκανε να εκπλαγούμε. Όχι, μόνο όσα διαδραματίζονταν σε αυτό (και ήταν πολλά), αλλά το ίδιο το νησί, σαν τόπος. Ένας περίεργος συναγερμός μέσα στη νύχτα, μια γαλλίδα που εξέπεμπε ένα επαναλαμβανόμενο σήμα κινδύνου για 16 ολόκληρα χρόνια, το θαύμα του Τζον Λοκ κι ένα υπόγειο κρησφύγετο που έπρεπε να πατάς συγκεκριμένους αριθμούς κάθε 108 λεπτά για να μην έρθει ο κόσμος τα πάνω κάτω. Κάτι πολικές αρκούδες (δηλαδή για όνομα του Θεού) και το αποκορύφωμα; Το νησί είναι αχαρτογράφητο και μπορεί να εξαφανίζεται!

48 οι επιζώντες του αεροπορικού δυστυχήματος. Ανάμεσά τους ο Γιατρός Τζακ, η κατάδικος Κέιτ, ο πάμπλουτος παχύσαρκος Χέρλι, ο Σόγιερ, ο Σαίντ, ο Τζον και οι Κορεάτες ήταν μόνο από τους αρχικούς πρωταγωνιστές. Οι ιστορίες του ξεδιπλώνονται σταδιακά και παράλληλα με τις εξελίξεις στο νησί. Ενώ σταδιακά αποκαλύπτεται πως όλοι έχουν κάποια σχέση μεταξύ τους ή τουλάχιστον έχουν βρεθεί κάπου τυχαία στο παρελθόν. Όλα αυτά τα στοιχεία μας έκαναν αφενός να λατρέψουμε τους χαρακτήρες και αφετέρου εκτίναξαν την περιέργειά μας στα ύψη.

Όλοι όσοι ήταν πωρωμένοι με το Lost σίγουρα δεν έχουν ξεχάσει και τους 6 αριθμούς που εμφανίζονταν σε πολλά σημεία της σειράς και σαν σύνολο, αλλά και ξεχωριστά 4, 8, 15, 16, 23, 42. Αυτή η ακολουθία αριθμών μεταδιδόταν από τον πομπό του νησιού και ήταν που τράβηξε την ερευνητική ομάδα της γαλλίδας Rousseau στο νησί. Τη μετάδοση είχε ακούσει και ο Χερλι ο οποίος του χρησιμοποίησε για να κερδίσει το λαχείο. Οι αριθμοί παίζουν σημαντικό ρόλο και στην πρωτοβουλία Dharma, καθώς εμφανίζεται σε έναν τοίχο του σταθμού το άθροισμα των αριθμών 108 και πρέπει ο κωδικός να εισάγεται σε έναν υπολογιστή. Τελικά αποδείχτηκε ότι ο κάθε αριθμός αντιστοιχούσε σε έναν πρωταγωνιστή, οι οποίοι θα αναλάμβαναν την προστασία του νησιού. Ερμηνεία που δεν ικανοποίησε σχεδόν κανέναν.

Κι ενώ με τα χρόνια πολλά ερωτήματα είχαν απαντηθεί και δημιουργούνταν και νέα, το βασικό ερώτημα μας παρέμενε. Τι στο καλό ήταν αυτό το νησί; Τελικά αποδείχτηκε πως η απάντηση στο μεγαλύτερό μας ερώτημα ήταν αυτή που τελικά μας απογοήτευσε περισσότερο. Στο διαδίκτυο αμέσως μετά τις πρώτες σεζόν προβολής είχαν ειπωθεί διάφορες και διαφορετικές θεωρίες για τη φύση του νησιού με κυρίαρχη εκείνη του Καθαρτηρίου. Ένας τόπος δηλαδή, μεταξύ επίγειας και μεταθανάτιας ζωής. Οι δημιουργοί είχαν αρνηθεί αυτή την θεωρία εξαρχής, προσπαθώντας μάλιστα να μας πείσουν να μη δίνουμε τόση σημασία σε αυτά μιας και δεν έχουν δημιουργήσει μια σειρά μυστηρίου, όπως έλεγαν, αλλά μια σειρά χαρακτήρων. Η αλήθεια είναι πως είχαν φτιάξει μια σειρά με εξαιρετικά δομημένους χαρακτήρες, οι οποίοι είχαν σαφώς τον πρώτο ρόλο στην ιστορία. Αλλά κανείς δεν λάτρεψε το Lost για τους χαρακτήρες του μη γελιόμαστε. Το μυστήριο ήταν αυτό για το οποίο μείναμε κολλημένοι τόσα χρόνια. Η ύπαρξη υπερφυσικών φαινομένων σε ένα παράξενο νησί (που τελικά αποδείχτηκε πως ήταν όντως κάτι σαν το καθαρτήριο, δηλαδή πόσο πιο fault;)  Η έξυπνη και γρήγορη πλοκή με τα flash back και τα flash forwards (ακόμα πως είχα πεταχτεί όρθιος φωνάζοντας όταν αντιλήφθηκα στα 2 τελευταία επεισόδια του 3^ου κύκλου πως έβλεπα πράγματα από το μέλλον των πρωταγωνιστών, μετά τη φυγή τους από το νησί, με τη μάνα μου να φωνάζει έντρομη από την κουζίνα: πας καλά παιδί μου;). Οι δυνατές ιστορίες των πρωταγωνιστών, το πρόβλημα με το χωροχρόνο, η πρωτοβουλία Dharma όλα ήταν μέρος του μυστηριακού κλίματος. Αλλά μετά από τόσα χρόνια ας παραδεχτούμε, πως η υπόθεση είχε φτάσει σε ένα τόσο προχωρημένο σημείο στο οποίο σαφώς ήταν δύσκολο (έως και ακατόρθωτο, όπως αποδείχτηκε) να δοθούν ολοκληρωμένες και ικανοποιητικές απαντήσεις στα τόσα ερωτήματα που είχε δημιουργήσει η σειρά σε αυτά τα 120 επεισόδια. Δηλαδή τι ακριβώς ήταν το νησί, ο Jacob, ο μαύρος καπνός; Ήταν όλοι νεκροί εξαρχής; Ο Ντέσμοντ τους έφερε στο νησί με το λάθος του να μην πατήσει τους κωδικούς ή ο Jacob γιατί τους είχε επιλέξει ως υποψήφιους αντικαταστάτες του; Και πως έγινε αυτή η επιλογή; Ερωτήματα αναπάντητα ακόμη και σήμερα. Το αποτέλεσμα λοιπόν ήταν μια συμβατική καθαρά κατάληξη με ένα φινάλε διφορούμενο. Εντάξει, εντάξει ανασκευάζω: ένα φινάλε λίγο τραγικό και διφορούμενο, το οποίο σαφέστατα και δεν ικανοποίησε το κοινό της σειράς και σίγουρα δεν ήταν και ότι καλύτερο για την υστεροφημία της.

Θα ήταν ψέματα αν πούμε ότι δεν μας λείπει. Και δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα, που σκέφτηκα να την ξεκινήσω ξανά από την αρχή (τους 5 πρώτους κύκλους τους έχω δει 2-3 φορές τον καθένα), αλλά δεν θέλω να με κυριεύσει πάλι εκείνο το άσχημο συναίσθημα στο τέλος του ‘τι; Δηλαδή αυτό ήταν;” Ναι, καλώς ή κακώς αυτό ήταν το Lost. Τραβηγμένο από τα μαλλιά, μπερδεμένα ταξίδια στο χρόνο και ερωτήματα αναπάντητα. Αλλά δεν μας άξιζε αυτό το τέλος, ρε γαμώτο. Θέλαμε ένα φινάλε που να σέβεται το χρόνο που περάσαμε με τη σειρά. Τα έξι χρόνια αγωνίας, τις ατέλειωτες συζητήσεις με τους φίλους μας, τα βράδια που ξενυχτήσαμε περιμένοντας να ανεβεί νέο επεισόδιο. Στην τελική κάτι που να δικαιολογεί το τεράστιο κόλλημά μας βρε αδερφέ. Γιατί η αλήθεια είναι πως είναι πραγματικά αδύνατο να αρχίσεις το Lost και να μην κολλήσεις. Αδύνατο όμως!