Είναι μάλλον η τελευταία ηλικία που αντέχεις να πας διακοπές με τους γονείς σου. Η τελευταία ηλικία πριν μπεις στην περίοδο «μετά το λύκειο τι;» και η τελευταία ηλικία που τα ερωτικά είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που απασχολούν το κεφάλι σου.

Όλα αυτά γιατί στα 17 πιθανόν να κανονίσετε με τα κορίτσια να κοιμηθείτε μόνες στο εξοχικό στο Σούνιο –ενώ οι γονείς θα κάνουν βάρδιες ανά τρίωρο στον χωματόδρομο πιο δίπλα-, όλοι θα σε ρωτάνε τι θα σπουδάσεις και θα περιμένουν κάποια λογική απάντηση για τα χρόνια τους, και όχι «project manager στην δισκογραφική εταιρεία που υποστηρίζει τους άστεγους μουσικούς που παίζουν γιουκαλίλι». Τέλος, επειδή κατά πάσα πιθανότητα τα ιδιαίτερα και τα φροντιστήρια θα σου παίρνουν καθημερινά το κεφάλι και την ενέργεια, το αν σου έκανε like ο Γιώργος θα το βλέπεις στις 11 το βράδυ και όχι με άμεση ενημέρωση όπως στα 16.

Κοιτάζω φωτογραφίες από την περίοδο εκείνη και αισθάνομαι το στομάχι μου να κάνει πεταλούδες. Γνώρισα έναν δυνατό έρωτα, που αποδείχτηκε ισχυρότερος και από τον χρόνο, έκανα ένα ταξίδι με τους γονείς μου που μου απέδειξε πως οι περισσότερες περιοχές που ονειρεύεσαι είναι όπως ακριβώς τις ονειρεύεσαι και πως τα νιάτα.. ναι τα νιάτα θα έπρεπε να είναι δύο φορές που λέει και το τραγούδι. Και τρεις μη σου πω.

Βλέποντας τα 16 μου χρόνια 16 χρόνια μετά, λέω με σιγουριά πως  οι σχέσεις με τους ανθρώπους ανακυκλώνονται, ισχυροποιούνται ή το αντίθετο, μεταλλάσονται, σβήνουν ή γράφουν μέσα μας για πάντα. Η προσωπικότητά μας διαμορφώνεται κάθε μέρα με τα μαθήματα της ζωής να είναι καλύτερα και ο χαρακτήρας μας δημιουργεί μια εικόνα που μας ακολουθεί μονίμως, ο τρόπος ζωής μας θα μας στοιχειώνει συνέχεια, γιατί οι επιλογές μας είναι αυτές που θα μας οδηγήσουν στις «κοινωνικές ομάδες» που μπορεί να μην έχουμε καν επιλέξει συνειδητά.

Τόσα πολλά συμβαίνουν σε έναν παράλληλο χρόνο και διαμορφώνονται για εμάς εν αγνοία μας στην ουσία, αφού εμείς, 16 γαρ, νοιαζόμαστε για το σήμερα, το τώρα, το βράδυ.

Για το βλέμμα και το φιλί , για το πάρτι , για την έξοδο και για το διαγώνισμα.

Κι όμως, εκεί, στο παράλληλο σύμπαν, όταν θα είσαι πια 32 το βλέμμα και το φιλί ,ανάλογα με το αν και πόσο σε έχουν πληγώσει, μπορεί να σε έχουν κάνει επιφυλακτικό εραστή, το πάρτι, ανάλογα με την εξέλιξή του και την δική σου υπευθυνότητα μπορεί να σε βρουν με ένα παιδί 16, η έξοδος μπορεί να σου γνωρίσει τον μέλλοντα σύζυγό σου και το διαγώνισμα να είναι η προσομοίωση του διαγωνίσματος που θα σε στείλει στην κορυφή.

Συμβαίνουν πολλά παράξενα όταν είσαι νέος. Χτίζεται το οικοδόμημα της υπόλοιπης ζωής σου. Χτίζεις ένα μέλλον που θα σε βρει πολύ γρήγορα να το αντιμετωπίζεις ως παρόν.

Πώς συμπεριφέρεσαι στο σώμα σου, στον εαυτό σου, ποιόν αγαπάς ή ποιος πιστεύεις ότι σ’ αγαπάει πραγματικά; Τι, στ’ αλήθεια θέλεις να γίνεις- χωρίς την πίεση των 17 ή του δικηγορικού γραφείου του μπαμπά σου; Ποιος κάνει καλό στη ζωή σου και ποιος σε πληγώνει; Για ποιόν «γίνεσαι χαλί» και  ποιος το αξίζει;

Πόσο αγαπάς εσένα;

Αν είσαι 16 και μπορείς να απαντήσεις σε κάποια από τα παραπάνω είσαι σε σωστό δρόμο. Αν βλέπεις τις ερωτήσεις και λες «ποιός νοιάζεται για όλα αυτά; Είμαι μόλις 16!» , τότε αν θες άκου κάποια που είναι 32 και λέει πως «Σαν τα 16 δεν έχει» και πως τώρα βγάζεις τις φωτογραφίες που θα σε κάνουν περήφανο, ευτυχισμένο, συγκινημένο –ή όχι- μετά από 16 χρόνια.

Κορίτσια και αγόρια , αλήθεια, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου σας εύχομαι συγκλινιστικά, δυνατά, συναισθηματικά, απίστευτα δεκάξι!

Θα εδίνα πολλά για να ξαναέκλαιγα μόνο για έρωτα ένα βράδυ!