Update: Το 2014 είχα δει την ταινία Perfect Sense (2011) και είχα γράψει:
Η ταινία του του David Mackenzie πραγματεύεται τον έρωτα του σεφ Michael (Ewan McGregor) για την επιστήμονα Susan (Eva Green) την εποχή που ο πλανήτης μαστίζεται από μια πανδημία.
Στη μεταδοτική αυτή νόσο οι άνθρωποι χάνουν σταδιακά τις αισθήσεις τους ενώ πριν από κάθε απώλεια βιώνουν έντονα κάποιο συναίσθημα ή κάποια ανάγκη. Στο σενάριο η όσφρηση χάνεται πρώτη ενώ έχει προηγηθεί βαθιά θλίψη. Ακολουθεί η έντονη πείνα και χάνεται η γεύση. Συνεχίζει με το αίσθημα του θυμού και η απώλεια της ακοής και τέλος έρχεται η χαρά και χάνεται η όραση. Στα πλάνα της ταινίας άνθρωποι από την Ινδία, την Μπαγκόνγκ ή τον Καναδά κάθε φορά που έχαναν μια αίσθηση προσπαθούσαν να ενδυναμώσουν τις υπόλοιπες.
Όταν έχασαν την όσφρηση τους απολάμβαναν τις μπάντες του δρόμου ή ανακάλυπταν την δύναμη της φαντασίας για να θυμηθούν μυρωδιές.
Όταν έχασαν την ακοή τους, τα μπαρ ήταν γεμάτα από ανθρώπους που προσπαθούσαν να νιώσουν τον ήχο ακουμπώντας και αγκαλιάζοντας τα ηχεία. Χάνοντας πια και την όραση τους η ανάγκη για αγκαλιά και χάδι ήταν πάνω απ’ ότι οτιδήποτε άλλο. Όλα αυτά λίγο πριν χαθεί η ανθρωπότητα.
Το μήνυμα της ταινίας είναι πολύ συγκεκριμένο:
ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς να φάει χαβιάρι, χωρίς να μπορεί να μυρίσει την βανίλια, μπορεί να ζήσει χωρίς να ακούει την φωνή των αγαπημένων του, ή ακόμα και να τους βλέπει. Αρκεί να τους αγγίζει. Αρκεί να μπορεί να έχει αγάπη και να μπορεί να φροντίζει όσους αγαπάει.
Με τους τίτλους τέλους επικεντρώθηκα στην όσφρηση. Την αγαπημένη μου όλων. Την πιο δημιουργική. Η κανέλα δεν σου θυμίζει Χριστούγεννα; Τα καθαρά ρούχα δεν σου θυμίζουν τακτοποιημένο συρτάρι; Η καραμέλα δεν σου θυμίζει βάφλα με κρέμα παγωτό; Το πράσινο μήλο δεν σου θυμίζει την εποχή που αποφάσισες να τρως ένα κάθε φορά που επιστρέφεις από το γυμναστήριο; Το πορτοκάλι δεν σου θυμίζει υγεία και φροντίδα; Δηλαδή και το μήλο πράσινο ή κόκκινο έχει και αυτό τις ευεργετικές του ικανότητες αν το σκεφτείς!
Τα ίδια σκεφτόμουν και το επόμενο πρωί. Αυθόρμητα άνοιξα το συρτάρι του γραφείου μου και άνοιξα τα μαντηλάκια που είχα αγοράσει πριν μέρες. Καλά θυμόμουν. Πορτοκάλι και πράσινο μήλο. Επιβεβαιώνω πως για μένα αυτές οι μυρωδιές θυμίζουν υγεία. Τη χρωματιστή όψη της υγείας. Όχι την απόλυτη, τη «σκληρή», τη λευκή. Την υγεία τη γνήσια. Αυτή που την εκτιμάς και κάθε φορά που την σκέφτεσαι σε κάνει να χαμογελάς που κανένας ιός δεν θα καταστρέψει την γη. Που δεν θα χάσουμε τις αισθήσεις μας. Που θα συνεχίσουμε να αγκαλιαζόμαστε και να βλεπόμαστε και να αγγιζόμαστε. Και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον. Φροντίδα στην πράξη. Όπως πρέπει.
Και πήρα ένα μαντιλάκι και σκούπισα καλά τα χέρια μου γιατί ποτέ δεν ξέρεις, (update: έγραφα το 2014.)
