Tο σημάδι του έρωτα θα μένει πάντα ανεξίτηλο επάνω μας… Ο έρωτας είναι αγύριστο κεφάλι. Ένα κακομαθημένο παιδί. Εάν ο έρωτας βάλει κάτι στο κεφάλι του, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το κατακτήσει. Ικανός να θολώσει τα νερά και να μολύνει κάθε λογική σκέψη που έχουμε. Ξέρεις τι εννοώ. Όταν δεν υπακούει το μυαλό και κάνεις μόνο ό,τι προστάζει η καρδιά, όταν παίρνεις φόρα και χτυπάς με δύναμη στον τοίχο και σκουπίζοντας τα αίματα σου γελάς, όταν αντέχεις ακόμη έναν γύρο, με ό,τι κι αν περιλαμβάνει αυτό, τότε έχεις μολυνθεί κι εσύ από τον ιό του έρωτα. Εμμονικός με όσα θέλεις. Κτητικός με όσα δεν έχεις. Κλασική αντίδραση θολωμένου μυαλού. Πώς εξηγείται αυτή η αλλόκοτη συμπεριφορά μας όταν ερωτευόμαστε όμως; Πολλοί παραλληλίζουν τον έρωτα με εθιστικό ναρκωτικό. Σαν μάθημα βιολογίας Οι πιο λογικοί επιστρατεύουν την επιστήμη για να τον εξηγήσουν, και πιο συγκεκριμένα την ντοπαμίνη, τα οιστρογόνα, τη σεροτονίνη και την τεστοστερόνη. Λένε πως η ντοπαμίνη είναι ένα φυσικό διεγερτικό που σχετίζεται με τις επιθυμίες, τα κίνητρα και τον πόθο. Συμμετέχει ενεργά στα συστήματα του εγκέφαλου που σχετίζονται με πράξεις που γίνονται για ένα σκοπό, καθώς και στη συμπεριφορά αναζήτησης ευχαρίστησης και ανταμοιβής. Είναι ο λόγος που οι ναρκομανείς εθίζονται στα ναρκωτικά. Να σημειωθεί πως τα ναρκωτικά που αυξάνουν πολύ τα επίπεδα ντοπαμίνης, όπως είναι οι αμφεταμίνες, μπορεί να προκαλέσουν ψύχωση, κάτι που λίγο πολύ συμβαίνει και στον έρωτα. Τα οιστρογόνα και η τεστοστερόνη είναι οι ορμόνες που μας προκαλούν έντονη σεξουαλική επιθυμία. Τέλος, η σεροτονίνη βοηθά στη ρύθμιση της διάθεσής μας, μιας και είναι ο νευροδιαβιβαστής που ευθύνεται για την -έμμονη- σκέψη και συμπεριφορά. Ο έρωτας δεν είναι κάτι περισσότερο από μια έμμονη ιδέα, μια εξάρτηση, μια ανάγκη, μια παρόρμηση, μια ομοιοστατική ανισορροπία. Σε καταλαμβάνει, σε αιχμαλωτίζει και σε υποτάσσει άηχα με αποτέλεσμα να χάσεις την αίσθηση του εαυτού σου. Μάστερ στη φιλοσοφία Οι πιο ρομαντικοί, οι λίγο θεωρητικοί, έτσι τους αποκαλώ, ανατρέχουν στους φιλόσοφους και στα βιβλία. Ρεαλιστικά δεν νομίζω πως εξηγείται κάπως αυτό το «θαύμα» που συμβαίνει πού και πού και μας κάνει να πιστεύουμε στην μαγεία. Ο Σωκράτης είχε δώσει τον εξής ορισμό: Έρωτα αποκαλούν την ισχυρή επιθυμία. Ο έρωτας είναι μια αρρώστια και μια καταστροφή, με τεράστια δύναμη και ταλέντο στο να καταρρίπτει κάθε δεδομένο και πλαίσιο. Άρτια σπουδαγμένος και με περίσσια εμπειρία, νικά όποιον βάλει στο μάτι, γι’ αυτό και καταλήγει να είναι μια επιθυμητή καταστροφή. Ο άνθρωπος, όταν ερωτεύεται, χάνει την κρίση του, μιας και ο έρωτας έχει την ιδιότητα να σπείρει θύελλες και να δρέπει τρικυμίες. Για όσο κρατήσει, δεν έχει τέλος μα ούτε αρχή, δεν μπορείς να βρεις τον ακριβή χρόνο που σου συνέβη και σίγουρα δεν μπορείς να τον χωρέσεις στο κουτί που λέγεται «λογική». Καίγεσαι στις ηδονές και με αυτή τη γλυκιά, φονική και συνάμα εθιστική δόση που παίρνεις, η λαχτάρα για ακόμη λίγο σε κάνει να λες στα άγρια μεσάνυχτά σου “καλημέρα” και ανύποπτος για το τι θα φέρει το αύριο, να μην μπορείς ούτε στιγμή να ξεχαστείς. Τρέχεις να κρυφτείς από τα κρυμμένα αλλά είναι πιο γρήγορο από εσένα, πάντα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά. Βλέπεις είναι έξυπνος, ύπουλος, σχεδόν δαιμονικός και σε κρατάει δέσμιο για όσο αυτός θελήσει. Αν λοιπόν σε βρει, δεν έχεις παρά να παραδοθείς. Άπαξ και η καρδιά μας φυλακιστεί στο κελί του έρωτα, ορθάνοιχτα θα είναι τα σίδερά της, μα δεν θα κάνει βήμα να φύγει. Ο έρωτας μεθά λάγνα την ψυχή μέχρι να γίνει υποχείριό του. Ακόμη και όταν περάσει η επήρεια αυτού του «ναρκωτικού», πάντα μας αφήνει κάποιο κουσούρι-ανάμνηση που θα’ναι εκεί να μας θυμίζει, όταν αυτό το επιλέξει, την περίοδο που είχαμε βυθιστεί στη ραστώνη του έρωτα. Δεν ξέρω αν κάποια τραύματα γιατρεύονται ποτέ και αν αυτές οι αμόλυντες του έρωτα στιγμές μπορούν ποτέ να θαφτούν κάπου έτσι ώστε να μην μας επηρεάζουν, ξέρω μόνο πως σε αυτό το ταξίδι όταν βρίσκεσαι ήδη με το εισιτήριο στα χέρια, δεν έχεις επιλογή να το ακυρώσεις. Οπότε, οπλίσου με θάρρος και τόλμη γιατί πραγματικά δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει! Μπορεί να ναυαγήσεις, μπορεί και να βρεθείς στα πιο εξωτικά μέρη όπου κανείς άλλος δεν έχει φτάσει ποτέ. Αξίζει τον κόπο. Κατά βάθος, το ξέρεις κι εσύ.