Πρόσφατα μια φίλη μου γνώρισε ένα αγόρι που δεν πιστεύει πουθενά. Μου το είπε και την κοίταξα παραξενεμένη. Δεν είναι ότι δεν έχω συναντήσει άθεους είναι η συγκεκριμένη σειρά των λέξεων που με ξένισε. Αυτό το ‘’πουθενά’’.

Δεν πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία, για την ακρίβεια νομίζω πως η τελευταία φορά που πήγα ήταν το περασμένο Πάσχα. Δεν νηστεύω, ξεχνάω τις εορταστικές γιορτές των φίλων μου. Δεν καμαρώνω, ούτε ντρέπομαι για αυτό.  Κάθε βράδυ κάνω μια μικρή προσευχή. Μου αρέσει η ιδέα να πιστεύω σε κάτι με τον δικό μου τρόπο. Όταν περνάω από εκκλησία μερικές φορές μου αρέσει να μπαίνω και να θαυμάζω την ησυχία της, να κάθομαι μερικά λεπτά να σκέφτομαι και να ανάβω ένα κερί. Δεν καμαρώνω, ούτε ντρέπομαι για αυτό.

Σκέφτομαι πως κανονικά όσοι άνθρωποι υπάρχουν στην γη αυτή την στιγμή τόσες διαφορετικές εφαρμογές της κάθε πίστης μάλλον θα υπάρχουν αντίστοιχα. Δεν γίνεται να πιστεύουμε όλοι το ίδιο σε μια τόσο αφηρημένη από μόνη της έννοια. Αυτό και μόνο είναι το πρώτο μου και πιο ισχυρό επιχείρημα σε μια τεράστια και ανεξάντλητη συζήτηση περί πίστης. Για τι πράγμα να πρωτομιλήσεις; Για αυτό το ‘’δεν πιστεύω πουθενά’’ και την ανάγκη της πίστης; Για την άγνοια και την θρησκοληψία; Για τον φανατισμό; Για την εκκλησία; Για τους εκπροσώπους; Για τα θαύματα;

Σου δίνω ένα άλλο επιχείρημα να σκεφτείς: πως μπορεί να φαίνεται σε έναν καθολικό η πίστη ενός ισλαμιστή για παράδεισο με βουνά από πιλάφι; Και πόσο περίεργη η εικόνα ενός ορθόδοξου που φιλάει μια ζωγραφιστή εικόνα σε έναν βουδιστή; Σκέψου το.

Ξέρω πως μάλλον δεν σε νοιάζει και πολύ τι πιστεύω εγώ απλά επειδή έκατσα και το σκέφτηκα πολύ, μείνε μαζί μου μόνο για να δώσεις αξία στην ώρα που έδωσα για να το επεξεργαστώ. Πριν μερικά χρόνια χρειάστηκα κάτι πολύ. Χρειάστηκα ένα μικρό θαύμα. Και το είχα. Οι αλληλουχία των συγκυρίων ώστε να επιτευχθεί αυτό που ευχήθηκα ήταν τόσο εξωπραγματικές που ακόμα και σήμερα εγώ μιλάω για ένα μικρό θαύμα που έζησα. Οπότε μαζί μου δεν πρέπει να διαφωνήσεις για τα μικρά θαύματα. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο δακρύζουν οι εικόνες και μάλλον αυτή την απάντηση δεν θα την βρεις μέσα από αυτό το site αλλά είναι που εγώ έζησα ένα τέτοιο μικρό, δικό μου και ξέρω πως μερικές φορές η πίστη μπορεί να έχει δύναμη.

Το ζητούμενο είναι να πιστεύεις με έναν δικό σου τρόπο σε ό,τι θες εσύ να πιστεύεις. Δεν θα έπρεπε η πίστη να μπερδεύεται με την θρησκεία, θα έπρεπε να έχει περισσότερο σχέση με την ελπίδα και κάπως έτσι χάνω την σειρά της σκέψης μου. Γιατί τελικά πιστεύεις σε ό,τι σου δίνει ελπίδα και ας είναι αυτό ο Ολυμπιακός φίλε μου.

Η άποψη της ψυχολόγου

Σύμφωνα με την ψυχολόγο Ιρις Κρέμερ, ‘’η ανάγκη για πίστη και οποιοδήποτε spirituality ειναι ουσιαστικά η ανάγκη των ανθρώπων να στηριχτούν σε μια αλλη δύναμη νιώθοντας οτι οι ίδιοι δεν ειναι αρκετά δυνατοί. Και πιστεύοντας κάπου παίρνουν κουράγιου και τελικά βρίσκουν τη δύναμη μέσα τους.’’

Και ας σε πάω στο επόμενο αγκαθάκι, τον φανατισμό. Τι διαφορά έχει ένας ορκισμένος άθεος με έναν φανατικό πιστό; Και τι οδηγεί έναν πιστό στον φανατισμό. Σύμφωνα με την Ιρις Κρέμερ ‘’Ο φανατισμός στη πίστη έχει να κάνει και με την ανάγκη να βρω μια ταυτότητα. Να μπω σε ένα σύνολο. Να νιώσω κομμάτι μιας “ομάδας”, να ανήκω κάπου. Ή την ανάγκη να ξεφύγω απο μια πραγματικότητα που δεν αντέχω, δε μ’ αρεσει, δε θέλω να ζω και να πάω σε μια άλλη που νιώθω οτι έχω κι ένα στόχο. Το αρνητικό είναι οτι χάνεται μέσα στο φανατισμό και δε ξέρεις ποια είναι η δική σου ταυτότητα. Γίνεται μεγάλη ταύτιση με την ομάδα. Οπότε αν δεν είσαι αρκετά δυνατός να καταλάβεις οτι χάνεις τον εαυτό σου γίνεσαι ουσιαστικά ένα πιόνι.”

Μην περιμένεις να καταλήξω κάπου, τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου σου καταθέτω και περιμένω την γνώμη σου.

Ευχάριστο κλείσιμο του άρθρου

Θυμάμαι την εποχή του Χριστόδουλου, επεισόδια στην μητρόπολη με πλήθος από γιαγιάδες που ήθελαν να του φιλήσουν το χέρι του. Αστυνομικούς παραταγμένους για να τηρηθεί μια σχετική τάξη και γιαγιάδες να σπρώχνονται και να πατιούνται. Και μετά θυμάμαι ένα καλοκαίρι στην Τήνο που ανέμελη πήγαινα στο λιμάνι για το πλοίο του γυρισμού και βρήκα όλες τις ηλικιωμένες κυρίες της ελληνικής επικράτειας μαζεμένες στο στεγασμένο μέρος της προβλήτας. Μιλιούνια από τέτοιες κυρίες. Όλες ίδιες, με το ίδιο καπέλο και την ίδια λουλουδάτη μουσαμένια τσάντα στο χέρι με έκαναν να απορήσω που κρύβονταν πέντε μέρες που ήμουν στο νησί. Καμιά δεκαριά από αυτές τις ίδιες γιαγιάδες με απασχόλησαν ευχάριστα στο ταξίδι κρυφακούγοντας τις απίστευτες συζητήσεις τους για παπάδες, βίους αγίους και συνταγές για κολοκυθοκεφτέδες.  Σ αυτό το ταξίδι και στα 8 μποφόρ έμαθα μια σύντομη προσευχή την οποία και θυμάμαι σε κάθε δύσκολη στιγμή. Και με πιάνουν τόσο τα γέλια στην σκέψη των ανθισμένων κυριών που ξεχνάω την δύσκολη στιγμή και έτσι μπορεί και να πιστεύω πως πιάνει η προσευχή.