Ποτέ ξανά ένα «μοναστήρι» δεν φιλοξένησε τόσες χιλιάδες αλλόθρησκων πιστών.
Στην καρδιά της Αθήνας, ή καλύτερα… Η καρδιά της Αθήνας ζωντανή και πολύχρωμη υποδέχεται καθημερινά τους ταξιδιώτες της. Έλληνες και ξένοι, ντόπιοι ή περαστικοί. Φοιτητές, τουρίστες, εργαζόμενοι. Ένα συνονθύλευμα φυλών, φύλων (και φίλων), τόπων, χρωμάτων και ανθρώπων πάνω στον ζωηρό καμβά μιας πλατείας. Ενδιάμεσος για πολλούς προορισμούς σταθμός, δημοφιλές σημείο συνάντησης η πλατεία Μοναστηρακίου καρδιοχτυπά πρωί και βράδυ.
Μια πιο προσεκτική ματιά μέσα της θα μας πείσει για την αρχιτεκτονική της… Η πλατεία παραδόθηκε στους Αθηναίους και την πόλη τους το 2008, δέκα χρόνια μετά τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό που έγινε προς τιμήν της. Τα σχέδια της νικήτριας αρχιτεκτονικής ομάδας υλοποιήθηκαν στο μεγαλύτερο κομμάτι τους και η πλατεία αφέθηκε στα χέρια των εξερευνητών της.
Ένα πολύχρωμο λιθόστρωτο σεντόνι κάλυψε την επιφάνειά της. Με τόνους γήινους και μεσογειακούς το μωσαϊκό της σε αφήνει να περιπλανηθείς μέσα του. Οι γραμμές του καμπύλες και ροϊκές, τονίζουν την ενότητα του υπαίθριου χώρου. Ένα ψηφιδωτό που συμβολίζει τη διαφορετικότητα στη θεωρία και την υποδέχεται στην πράξη. Ένα κολάζ ανθρώπινων ψηφίδων, άλλοτε ταιριαστών και άλλοτε αταίριαστων.
Την ιδιαιτερότητα αυτής της πλατείας τη συνειδητοποίησα πολύ πρόσφατα και εγώ, κοιτώντας μια από αυτές τις όμορφες φωτογραφίες των reunions με τους παλιούς συμμαθητές. Το ιδιαίτερο background του πλακόστρωτου με έκανε να απορήσω πώς μέχρι τότε δεν το είχα προσέξει.
Ίσως να ξέρω τι φταίει, αλλά δεν έχει δα και τόση σημασία. Ας αφεθούμε, τουλάχιστον σε αυτό το άρθρο, μόνο στην ομορφιά τούτης της πλατείας…
Όταν, λοιπόν, επισκεφτείτε ξανά το Μοναστηράκι μην τρέξετε γρήγορα προς τον ηλεκτρικό. Αξίζει, τουλάχιστον για μια φορά, να κοιτάξετε λίγο πιο προσεκτικά κάτω και έπειτα γύρω. Ίσως, τελικά, αυτά τα δυο ψηφιδωτά – το ανθρώπινο και το μαρμάρινο – να μοιάζουν . . .
