Ηλιοβασίλεμα, τζιτζίκια, δροσερό φρουτώδες cocktail, εσύ μαυρισμένη με αλάτι στα μαλλιά… και σκάει μύτη ΑΥΤΟΣ. Χαλαρός, ερωτικός, ξέγνοιαστος σχεδόν, να σε κοιτά στα μάτια έντονα. Όχι επειδή έχεις μαρούλι στο δόντι, αλλά γιατί είσαι sexy and you know it. Και σκέφτεσαι ‘έπαθα έρωτα κεραυνοβόλο με το αγόρι’ και ο έρωτας είναι τυφλός και τέτοια. Σε πλησιάζει, κάθεται δίπλα σου και μιλάει με μπάσα φωνή, είναι ειλικρινής (γιατί τον ήξερες κι από χτες και ξέρεις πότε είναι ειλικρινής), φαντάζεσαι τον εαυτό σου με νυφικό πλάι του, να περπατάτε στην εξοχή με το καρότσι του παιδιού και να μην σας ανησυχεί τίποτα. Μόνο αν θα ρευτεί το παιδί.

Και περνάει ο καιρός. Και ο πρίγκηπας είναι ο καλικάτζαρος του χωριού. Βρωμιάρης, ελαττωματικός, σπασα…..ς, βλάκας και αδιάφορος. Όχι χρυσό μου, δεν έγινε καλικάτζαρος. Ήτο από την αρχή. Απλά με το ηλιοβασίλεμα και το cocktail, πρέπει να είναι πρίγκηπας για να ‘δέσει’ η εικόνα. Και αναρωτιέσαι ‘τι του βρήκα του γελοίου’; Την επόμενη φορά θα ξέρω καλύτερα και θα διαλέξω το καλύτερο κρέας (δεν είναι διπλής) της αγοράς.

Έλα τώρα να πούμε μερικές δύσκολες αλήθειες. Δεν θα διαλέξεις καλύτερο. Και ξέρεις γιατί. You can’t choose who you fall for που λέει κι ο Χρηστάρας. Επίσης λέει ‘beggars can’t be choosers’ που είναι μεγάλη κακία εκ μέρους του.

Που λες, ο έρωτας δεν τυχαίνει, ούτε ερωτεύεσαι απλά ένα καλοσχηματισμένο σώμα. Όταν αντικρίζεις κάποιον, ερωτεύεσαι ένα σύνολο. Ένα οικείο σύνολο που θα λέγανε και οι ψυχαναλυτές. Και έχουν δίκιο. Γιατί πάντα μετά σκέφτεσαι; ‘Μα όλοι μου κάνανε το ίδιο; Δεν αξίζω εγώ να μου φέρονται καταπληκτικά;’ ή ‘Έτσι ήταν όλοι πρώην μου. Γλυκούληδες.’  Ή ‘Μα γιατί να κάνω μόνο σχέσεις εξ αποστάσεως΄’ Γιατί πολύ απλά επαναλαμβάνεις ασυνείδητα ένα μοτίβο στις σχέσεις σου. Εδώ το κάνει ο Woody Allen στις ταινίες του; Δεν θα το κάνεις εσύ που είσαι τιποτένια;! (αστειεύομαι φίλη/φίλε αναγνώστη)

Κάπου διάβασα ότι, σε πρώτη ανάγνωση, ερωτεύεσαι ένα γνώριμο περπάτημα, μια γνώριμη συνήθεια, αλλά και μυρωδιά. Εμένα πάντως αυτό μου συμβαίνει πάντα. Ξέρεις πόση τσιγαρίλα έχω ανεχτεί γιατί ο παππούς μου το φούντωνε συνέχεια; Πόσο καιρό έκατσα με ένα βλάκα γιατί η μυρωδιά του μου θύμιζε τα καλοκαίρια στο χωριό; Ξεχάστε λοιπόν την τύχη και τις βλακείες. Ο έρωτας δεν είναι τυφλός. Ξέρει ακριβώς που θα χτυπήσει ώστε να γκρινιάξεις όπως γκρίνιαζαν και οι γονείς σου αναμεταξύ τους, ώστε να νιώσεις όπως σε κάνει να νιώθει ο πατέρας σου (θετικά κι αρνητικά) και ΦΥΣΙΚΑ αν είσαι άντρας, να νταντευτείς δίχως αύριο όπως σου έκανε η μαμά σου.

Και το να αναζητάς κάποιον άλλον, είναι αυτό που κάνει και τον έρωτα τόσο πολύ ιδιαίτερο. Καμία άλλη σχέση δεν σε δυσκολεύει τόσο όσο αυτή. Γιατί δεν ερωτεύονται 2  μόνο. Εμπλέκονται και οι γονείς, το παρελθόν, τα βιώματα, τα τραύματα, γενικά τα baggages να πούμε.

Είσαι καταδικασμένος να επαναλαμβάνεις μια ζωή με ίδια μοτίβα! Και δεν καταλαβαίνω γιατί το θεωρείς κακό! Δεν μεγάλωσες στη ζούγκλα, μεγάλωσες σε ένα σπίτι με συγκεκριμένους ανθρώπους που σε επηρέασαν συνειδητά και ασυνείδητα. Το αν θα το πας παραπέρα και θα το εξελίξεις, είναι ένα άλλο θέμα. Οπότε σταμάτα να πολεμάς τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι ΟΚ να ερωτεύεσαι ανθρώπους και να το σκυλομετανιώνεις. Αυτοί είναι για σένα και όχι κάτι άλλο που οραματίζεσαι αλλά προφανώς δεν έχει μορφή. Η ζωή είναι εδώ και όχι παραδίπλα. Άσε τα δεν μπορώ, τα δεν πρέπει (κυρίως τα δεν πρέπει), τα ‘αξίζω περισσότερα’. Αυτά που σου αξίζουν έρχονται και σε βρίσκουν και δεν πρόκειται να σε προσπεράσουν.

Φτιάξε ιστορίες να έχεις να διηγείσαι (όχι στα εγγόνια σου σε παρακαλώ. Θα έχουν εφιάλτες). Βούτα στη ζωή γιατί πριν το καταλάβεις, θα έχεις αρθριτικά και η ποτάρα θα είναι φασκόμηλο.