Το ξέρω ότι τα προβλήματά σου είναι πιο σοβαρά, όμως θυμάσαι μήπως την τελευταία φορά που σε προβλημάτισε κάτι πιο «μικρό» από την καθημερινότητά σου; Τις προάλλες συζητούσα με μία φίλη σχετικά με την πληρωμή των λογαριασμών ανάμεσα σε ένα ζευγάρι (στην προκειμένη ενός άνδρα και μιας γυναίκας). Πληρώνει πάντα ο άνδρας ή οι λογαριασμοί πρέπει να μοιράζονται στα δύο; Εκεί που καταλήξαμε είναι στο συνδυασμό των δύο παραπάνω αλλά και μιας τρίτης εναλλακτικής που έχει εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, κυρίως στην Ελλάδα λόγω της κρίσης. Η τρίτη εναλλακτική είναι να πληρώνει όποιος έχει. Καταλαβαίνω πως η αίσθηση που αφήνει συνήθως στον άνδρα το μοίρασμα του λογαριασμού είναι πως η γυναίκα απογοητεύεται και δεν νιώθει «ασφαλής» δίπλα σε εκείνον που μοιράζεται το λογαριασμό. Κάπως έτσι μάθαμε, για λόγους ρομαντισμού να μην επιτρέπουμε σε μία γυναίκα να πληρώνει. Μα ρωτάς γιατί; Διότι εμείς, οι άνδρες, είμαστε οι ιππότες και προστάτες της! Η αλήθεια είναι ότι ποτέ μου δεν χώνεψα αυτές τις μελιστάλακτες συμπεριφορές που μας κάνουν να φανταζόμαστε πως ζούμε σε ένα παραμύθι ή μία ρομαντική κομεντί, αρνούμενοι το γεγονός πως απλώς θέλουμε να επιδειχθούμε και να θέσουμε ως είδος προς «προστασία» τη γυναίκα. Ναι, είναι πολύ γλυκό και ρομαντικό όταν το κάνεις στο πρώτο ραντεβού, αλλά αν συνεχίζεις να το κάνεις επ’ αόριστον όχι μόνο πιάνεσαι κορόιδο, όχι μόνο επαναπαύεται η σύντροφός σου αλλά κυρίως είναι σαν να της αφαιρείς οποιαδήποτε αίσθηση ανεξαρτησίας. Τι κάνω εγώ; Προσπαθώ να πληρώνω πάντα στο πρώτο ραντεβού, ανεξάρτητα με το αν βγαίνω με άνδρα ή γυναίκα, για δουλειά ή για γνωριμία, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο όχι την ανωτερότητά αλλά την ευγνωμοσύνη μου που ο άλλος άνθρωπος αφιέρωσε ο,τι πολυτιμότερο έχει, τον χρόνο του, μαζί μου. Από το δεύτερο ραντεβού οι λογαριασμοί μοιράζονται στα δύο, ασχέτως ποιος έφαγε ή ήπιε περισσότερο όμως ε!! Φάνης Κόλλιας