Πριν από λίγο καιρό είχα αναρωτηθεί πώς πραγματικά αυτοπροσδιορίζεται ο Γιώργος Παπαγεωργίου μέσα από αυτά με τα οποία καταπιάνεται. Τώρα εκείνος έρχεται να τιμήσει τον πιο απλό αλλά σημαντικό τίτλο που μπορεί να του αποδοθεί. Αυτόν του “καλλιτέχνη”.
Σαν ένα προοίμιο του κινήματος Support Art Workers, ο Γιώργος Παπαγεωργίου και οι Polkar είχαν ήδη ανακοινώσει την κυκλοφορία μερικών τραγουδιών για αγκαλιές. Πράγμα οξύμωρο, γιατί τότε ειλικρινά δεν ξέραμε πότε θα καταφέρουμε να ξανα-αγκαλιαστούμε. Όχι ότι τώρα ξέρουμε, αλλά τουλάχιστον αισθανόμαστε ένα βήμα πιο κοντά. Κι έχουμε αυτά τα τραγούδια, που ευτυχώς δεν κυκλοφόρησαν όλα μαζί. Κυκλοφόρησαν σταδιακά, ώστε να έχουμε μια νέα συντροφιά κάθε εβδομάδα.
Τα νέα τραγούδια αυτά μπορείς να τα στείλεις σε κάθε φίλο ή φίλη σου ξεχωριστά, σαν μια νοητή αγκαλιά. Στείλε την “Αθήνα” σε όποιον ερωτευμένο με αυτή την πόλη ξέρεις. Σαν ένα γράμμα αγάπης στις μέρες που θα έρθουν και θα μπορούμε πια να βολτάρουμε ανενόχλητοι από τον Λυκαβηττό μέχρι τον Υμηττό. Αφιέρωσε το “Ξωτικό” σε οποιονδήποτε έχεις συναντήσει σε κάποιο πανηγύρι στην Ικαρία. Γράψε από δίπλα την ευχή ο επόμενος Δεκαπενταύγουστος να σας βρει ξανά εκεί. Το “Η Καρδιά μου Εδώ” θα το στείλεις εκεί που δε νοιάζεσαι να σε ακούσουν να μιλάς άκομψα για έναν από τους μεγαλύτερους έρωτες σου. Ή και στον ίδιο τον μεγαλύτερο έρωτα σου. Την “Επανάσταση” στείλε τη στον καθένα εκεί έξω σαν μια αγκαλιά-παρηγοριά για τη γενιά που μέσα σε αυτήν την κρίση μεγάλωσε απότομα.
Όπως κατάλαβες τα νέα τραγούδια των Polkar είναι καλό να τα μοιραστείς. Ακριβώς όπως τις αγκαλιές. Ο Γιώργος Παπαγεωργίου αρνήθηκε να εφησυχάσει κι εκμεταλλεύτηκε τις άδειες μέρες με όμορφο τρόπο. Έκανε live παρέα με ένα γιουκαλίλι και κυκλοφόρησε αυτά εδώ τα τραγούδια. Καθώς τώρα θα πατήσω για 87η φορά play στην “Καρδιά μου Εδώ” εύχομαι ένα πράγμα. Το γρήγορο αντάμωμα με τους Polkar, τις μουσικές τους και ολόκληρο τον κόσμο.
