Είναι ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια πιο βαθιά σύνδεση, ένα χαμόγελο, μια σκέψη ή ένα συναίσθημα που μοιραστήκαμε, ένας χορός, ένα αστείο, ένα δάκρυ, είναι όλα αυτά και άλλα τόσα;

Είναι τόσα πολλά αυτά που βιώνεις όταν συζητάς με κάποιον. Είναι στιγμές, συναισθήματα και εικόνες που κανένα τηλέφωνο όσο “έξυπνο” και να είναι δεν μπορεί να σου προσφέρει.

Ναι μπορείς να απαθανατίσεις τη στιγμή και να την κρατήσεις να τη θυμάσαι. Όμως ουσιαστικά αυτό που θα θυμάσαι όταν θα την κοιτάς θα είναι το πως ένιωθες εκείνη τη στιγμή. Θα θυμάσαι που γέλασες με την καρδιά σου, τις αγκαλιές που έκανες και άγγιξαν το μέσα σου, το φιλί που σε συγκλόνισε και σε έκανε να ανατριχιάσεις.

Η φωτογραφία από μόνη της δεν θα σου έλεγε τίποτα αν δεν ήσουν με την καρδιά σου εκεί για να τη συνοδεύσεις με τόσα συναισθήματα.

Σίγουρα υπάρχουν στιγμές βγήκες και ήσουν με το κινητό ή που κάποιος άλλος ήταν με το κινητό, που είχες άγχος αν θα καταφέρεις να βγάλεις μια καλή φωτογραφία, αν είδες το mail, την κλήση, το μήνυμα που σε διέκοψε όσο διασκέδαζες.

Πιστεύω πως αν είχες μια φωτογραφία από εκείνη την ημέρα που ουσιαστικά ήσουν “απούσα” απο τη στιγμή και την έβλεπες ξανά μετά από καιρό, δεν θα είχες τα ίδια συναισθήματα με μια στιγμή που γέλασες και διασκέδασες τόσο πολύ που μπορεί καν να μην σκέφτηκες να βγάλεις φωτογραφία.

Φαντάζομαι υπήρξαν στιγμές που μιλούσες σε κάποιον και άρχισε να κοιτάζει το κινητό του επειδή ήρθε μήνυμα, χτύπησε ή απλώς ένιωσε την ανάγκη να μπει στο Instagram για παράδειγμα να δει τι καινούριο έχει συμβεί.

Εκείνη τη στιγμή φαντάζομαι θα ένιωσες κάποια ματαίωση. Θα χρειάστηκε να πεις ξανά όλα όσα έλεγες ή ένα μέρος τους γιατί δεν σε είχε προσέξει, θα ένιωσες ότι ίσως για τον άλλο αυτό που έχεις να πεις ή η στιγμές μαζί σου είναι λιγότερο σημαντικές απο το κινητό.

Ίσως και να έφυγες και να ένιωσες ότι δεν “πήρες” τίποτα από αυτή την έξοδο. Μπορεί να κάθισες με κάποιον να δεις μια ταινία και στα πρώτα πέντε λεπτά να άνοιξε το κινητό. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, που είναι μια ταινία είναι σαν να φεύγει από τη “στιγμή”. Είναι σαν να είστε σινεμά ή θέατρο και απλώς να φεύγει από την αίθουσα.

Καταλαβαίνω πως υπάρχουν στιγμές που υπάρχει κάτι επείγον, κάτι πολύ σημαντικό και σοβαρό για το οποίο κάποιος περιμένει τηλέφωνο/μήνυμα/οτιδήποτε. Υπάρχουν όμως και στιγμές που μπορείς να αφήσεις το τηλέφωνό σου στην άκρη.

Είσαι κάπου με κάποιον που έχεις επιλέξει να είσαι γιατί να χάσεις αυτή τη στιγμή;

Γιατί να μην κάνεις τα πάντα ώστε όταν θα κλείνεις τα μάτια να σκέφτεσαι πόσο γέλασες και να γελάς ξανά; Γιατί να μην συνδεθείς με έναν άνθρωπο παρά με μια οθόνη ή με μια στιγμή που έχει απαθανατίσει κάποιος άλλος;

Ακόμα γιατί να επιτρέψεις σε κάποιον να μην συνδεθεί ή να μην ακούσει εσένα; Aν είσαι κάπου με κάποιον που δεν σε ακούει, σταμάτα αυτό που λες χωρίς να το ολοκληρώσεις. Απαίτησε να έχεις την προσοχή του και μετά συνέχισε.

Είσαι εκεί για να συζητήσεις κάτι που σε απασχολεί. Σου αξίζει να έχεις την απόλυτη προσοχή του άλλου. Αν δεν θέλει είναι εντάξει, απλώς τώρα ξέρεις αν θα θελήσεις να του αφιερώσεις ξανά το δικό σου πολύτιμο χρόνο.