Μεγάλο και εκκωφαντικό, όπως η αγανάκτηση που νιώθω κάθε φορά που γίνομαι δέκτης, ακροατής, θεατής, ακόμη και παραγωγός, έστω νοητικά, ενός κοινωνικού στερεοτύπου.

Στην πραγματικότητα η παραπάνω ερώτηση δεν υφίσταται, είναι ρητορική. Δεν υπάρχει “πριν” στα στερεότυπα. Υπάρχει μόνο η πρώτη ημέρα μας σε αυτόν τον κόσμο, σημείο αφετηρίας για την έκθεση μας στα κοινωνικά στερεότυπα και το από εκεί και πέρα.

Για να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα θα πρέπει να μεταφερθούμε για λίγο σε έναν ουτοπικό κόσμο, και όχι από αυτούς που υπάρχουν μονόκεροι, αλλά ισότητα. Η ισότητα και η ουτοπία είναι δυο λέξεις που στο δικό μου λεξικό είναι συνώνυμες. Τη φετινή τηλεοπτική χρόνια υπήρχε ένα τηλεοπτικό πρόσωπο που απασχόλησε πολύ την εγχώρια showbiz, όχι για το έργο του, ούτε για το λόγο του ή το επάγγελμά του, αλλά για τα φρύδια του, βεβαίως για τα φρύδια του.

Ένα άτομο συζητήθηκε πολύ, ναι καλά μαντέψατε, όχι και με τους καλύτερους χαρακτηρισμούς και δημιούργησε σούσουρο γύρω από το όνομα του επειδή αν και γυναίκα και μοντέλο (σημειώσατε χ), έχει επιλέξει να μην βγάζει τα φρύδια της, αφήνοντας να σχηματιστεί το λεγόμενο μονόφρυδο. Ιεροσυλία.

Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι μπορεί να γίνει αντικείμενο συζήτησης μόνο και μόνο επειδή ξεφεύγει από τις νόρμες που μας επιβάλλει η κοινωνία. Εκεί που το πράγμα αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο είναι όταν η έκπληξη συνοδεύεται με κατακραυγή. Και λογικό.

Το διαφορετικό απειλεί, δεν ελέγχεται, επαναστατεί

Θα αρχίσουν οι γυναίκες να αφήνουν τρίχες και οι άντρες να φοράνε φορέματα; Και μετά τι; Οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι; Και πως θα διατηρείται το σύστημα; Ξέρεις ποιο σύστημα. Σε αυτές τις περιπτώσεις βασικό επιχείρημα σχεδόν πάντα είναι η λέξη “αντιαισθητικό”. Οι τρίχες στη γυναίκα είναι αντιαισθητικές, οι χοντροί άνθρωποι είναι αντιαισθητικοί, οι άντρες που έχουν μακριά βαμμένα νύχια είναι αντιαισθητικοί.

Όσο περισσότερο επαναλαμβάνω αυτή τη λέξη, τόσο πιο εγκληματική μου ακούγεται. Είναι εγκληματικό όταν ένας άνθρωπος καταπιέζεται, φιμώνεται, εξαφανίζεται, για να χωρέσει σε κουτάκια. Είναι πραγματικά θέμα αισθητικής όλα αυτά ή μήπως τελικά είναι θέμα προτύπων; Όλοι έχουμε το γούστο μας και τη δική μας αισθητική. Εμένα μου αρέσει η πίτσα, κάποιος άλλος τη σιχαίνεται.

Δεν είναι κατακριτέο αυτό. Κατακριτέο είναι όταν το “γούστο” κάποιών ανθρώπων είναι εις βάρος κάποιων άλλων. Έχω αισθανθεί την κοινωνική πίεση να ξυρίσω τα πόδια μου, όχι δεν ήμουν αρκετά δυνατή, ναι με ένοιαζε μήπως κάποιος με απορρίψει για αυτό, λυπάμαι. Μήπως κάποιος με απορρίψει για τρίχες, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν είναι το θέμα αν με νοιάζει πλέον, αλλά γιατί να έπρεπε να δώσω αγώνα για αυτό.

Μακάρι όμως τα κοινωνικά στερεότυπα να περιορίζονταν στις τρίχες, αυτή τη μικρή κορυφή του παγόβουνου. Διάβασα τη δήλωση της stand up comedian, Χρύσας Κατσαρίνη τις προάλλες στο We Are Media, και έλεγε ξεκάθαρα πως δεν αντέχει να τη ρωτήσουν ούτε μια φορά ακόμη πως είναι να είσαι γυναίκα κωμικός.

Γυναίκες ράπερ, άντρες babysitter, γυναίκες που λατρεύουν το ποδόσφαιρο, άντρες που το σιχαίνονται, γυναίκες που ξυρίζουν τα μαλλιά τους, άντρες που βάφουν τα μαλλιά τους, όλοι αυτοί και υπερβολικά πολλοί άλλοι γίνονται δέκτες αδιάκριτων ερωτήσεων πολύ πιο συχνά από όσο θα έπρεπε, δηλαδή ποτέ. Χαίρομαι πάρα πολύ που η εποχή αλλάζει. Οι αγώνες πρέπει να ακούγονται και οι νίκες να ζητωκραυγάζονται.

Αλλά θα είμαι ακόμη πιο χαρούμενη όταν θα ζούμε επιτέλους σε έναν κόσμο που δεν θα είναι είδηση ότι ο Harry Styles έγινε εξώφυλλο στη Vogue φορώντας γυναικεία ρούχα. Ας γίνουμε καλύτεροι από αυτό, μπορούμε.