Η σχέση με τους γονείς μας είναι η πρώτη και ίσως η πιο ιδιαίτερη σχέση στη ζωή μας. Μία σχέση με διαχρονική αξία, καθώς όνειρα, προσδοκίες, και συναισθήματα αναμιγνύονται και συνθέτουν την ιστορία μας. Ένα κουβάρι με εμπειρίες το οποίο χρειάζεται να ξετυλίξουμε για να μπορέσουμε να γνωρίσουμε, να αποδεχθούμε, να αγαπήσουμε ακόμα και να συγχωρήσουμε τους δύο ανθρώπους που καθόρισαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την αγάπη.

Μέσα από τα μάτια των γονιών μας μάθαμε να αναγνωρίζουμε τον κόσμο και να διεκδικούμε τη θέση μας μέσα σε αυτόν.

Τι είναι όμως εκείνο που καθιστά έναν γονέα καλό;

Πόσο έχουμε μέσα μας από τους γονείς μας; Πότε είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τη συμβολή τους στην αυτονομία μας και στον τρόπο επιλογής της ευτυχίας μας; Πως έχει οριοθετηθεί η σχέση μας και πότε θα είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε και να συγχωρήσουμε τα λάθη τους για να προχωρήσουμε παρακάτω;

Τα πρόσωπα με τα οποία μεγαλώνουμε λειτουργούν ως καθρέφτες. Συντελούν το περιβάλλον εκείνο που μας διαμορφώνει και επηρεάζουν καταλυτικά το χαρακτήρα μας και τις σχέσεις μας. Έτσι «επιλογές ζωής» όπως φίλοι, σύντροφοι, καριέρα έρχονται και συγκρούονται με τις εικόνες της παιδικής μας ηλικίας. Μπαίνοντας σε έναν φαύλο κύκλο «λάθος» επιλογών, πόνου, απόρριψης, θυμού και ματαίωσης θα πρέπει να σταθούμε ως παρατηρητές και να δούμε την αλήθεια μας.

Ένα ερώτημα που μπορούμε να θέσουμε στον εαυτό μας είναι πόσο τελικά μοιάζουμε στους γονείς και ποιο πρόσωπο έχουν τα λάθη μας.

Συχνά είναι εύκολο να τους κατηγορούμε, μένοντας εγκλωβισμένοι στο θυμό μας, χάνοντας έτσι την ευκαιρία μας να αναλάβουμε την ευθύνη των επιλογών μας. Ένα αρχικό βήμα λοιπόν είναι να δώσουμε χώρο στο πόνο και στη θλίψη. Για να μπορέσουμε να περάσουμε στο στάδιο της συγχώρεσης πρέπει πρώτα να εγκαταλείψουμε το θυμό μας, και να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει την απώλεια όλων εκείνων που θα θέλαμε αλλά δεν πήραμε τελικά από τους γονείς μας, να έρθουμε σε επαφή με εκείνο το κομμάτι μας που θα χάσουμε, με σκοπό να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι ως ενήλικες οι επιλογές μας πάντα θα επηρεάζονται από τα παιδικά μας αποτυπώματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αποτελούν πάντα ένα άλλοθι στα λάθη μας.

Αποδοχή και Ευθύνη του εαυτού

Ως ενήλικες θα πρέπει να αποδεχθούμε πως ναι μεν αυτά που ζούμε είναι μία συνέχεια των παιδικών μας βιωμάτων, αλλά βλέποντας τη σχέση με τους γονείς μας τότε, και δίνοντας της χώρο για μία γόνιμη επεξεργασία, πλέον είμαστε σε θέση να κάνουμε τις δικές μας επιλογές.

Όταν μιλάμε για αποδοχή, αναφερόμαστε σε εκείνο το κομμάτι των γονιών μας που δεν μπορεί να αλλάξει. Θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι οι γονείς μας ήταν και είναι έτσι και δεν θα μπορέσουν να γίνουν όπως θα τους ήθελε το παιδί που έχουμε αφήσει πίσω. Πλέον είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να πάρουμε όλα εκείνα που τότε είχαμε ανάγκη. Βιώνοντας το φόβο αυτής της απώλειας και προσπαθώντας να αποφύγουμε την όποια σύγκρουση μαζί τους δίνουμε τροφή σε μία εσωτερική σύγκρουση με τον εαυτό, καταπιέζοντας συναισθήματα και δημιουργώντας ενοχές.

Για αυτό θα πρέπει να βάλουμε αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα σε λέξεις, να μπορέσουμε να δούμε καθαρά, να εκφράσουμε όλα εκείνα τα “παιδικά” παράπονα, και να αντιμετωπίσουμε τους γονείς μας. Δίνοντας χώρο να συμπονέσουμε το παιδί μέσα μας που δεν μπορούσε να διεκδικήσει όλα εκείνα που είχε ανάγκη τότε θα βρούμε και χώρο να αναγνωριστούν μέσα μας και οι γονείς μας ως άνθρωποι που πράττουν βάση των δικών τους τραυμάτων, κάνοντας λάθη όπως και εμείς.

Μέσα από την αποδοχή των γονιών μας, θα έρθουμε σε επαφή με τις δικές μας επιλογές, τις δικές μας ανάγκες ως ξεχωριστοί άνθρωποι, γιατρεύοντας τα τραύματα μας για να κάνουμε μία νέα αρχή.