Κάποια στιγμή στη ζωή μας, όλοι μας έχουμε παρουσιάσει το σύνδρομο του να προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε τους πάντες γύρω μας. Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε μόνοι μας ποιες είναι εκείνες οι στιγμές που έχουμε ξεπεράσει τον εαυτό μας για να προσφέρουμε χαρά στους άλλους, υπάρχουν κάποια σίγουρα σημάδια που βοηθούν. Η λέξη “σύνδρομο” μπορεί να ακούγεται τρομακτική. Ίσως και υπερβολική. Μπορεί όμως κι εσύ να είσαι υπερβολικά καλός άνθρωπος ή ακόμα και να σου αρέσει να προσφέρεις. Ό,τι κι αν είναι, είναι τέλειο. Ωστόσο, αυτό που έχουν κοινό οι άνθρωποι με το παραπάνω σύνδρομο έχει ένα πιο βαθύ νόημα.
Έρευνα που έγινε το 2016 αποκάλυψε πως οι άνθρωποι που προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους άλλους, το κάνουν για να αποφύγουν το άγχος. Η αλήθεια όμως είναι πως οι επιπτώσεις αυτής της συμπεριφοράς μπορούν να οδηγήσουν σε άγχος. Με το άτομο να ζητάει συγνώμη αρκετά συχνά και με το να λέει “ναι” σε πράγματα που δεν θέλει να κάνει, ακυρώνει τα συναισθήματα και τις ανάγκες του.
Ας αναλύσουμε όμως τα 3 χαρακτηριστικά που έχουν οι άνθρωποι που προσπαθούν συνέχεια να ευχαριστήσουν τους άλλους.
Αποζητούν συνέχεια επιβεβαίωση από τους άλλους
Αν συνεχώς αποζητάς επιβεβαίωση από τους άλλους, τότε αυτό έχει ως βάση την ανάγκη σου να ευχαριστείς τους γύρω σου. Θέλεις να ευχαριστείς τους άλλους για να παίρνεις επαίνους, για να παίρνεις την επιβεβαίωση που ψάχνεις, να αισθάνεσαι απαραίτητη και αρεστή. Σου αρέσει να νιώθεις ότι είσαι αρκετά καλή.
Ακόμα κι αν αυτά που κάνεις είναι άξια επαίνου, δεν είναι δουλειά των γύρω σου να σου δώσουν επαίνους και αναγνώριση για τα όσα κάνεις. Ακόμα κι αν κάνεις μία φανταστική παρουσίαση στην τάξη ή ετοιμάσεις κάτι φανταστικό για τη δουλειά, το θέμα είναι να ξέρεις εσύ τι αξίζεις.
Λένε “ναι” ενώ θέλουν να πουν “όχι”
Έχεις πει ποτέ ναι σε κάτι που κατά βάθος ήθελες να πεις όχι; Είτε αυτό είναι ένα ποτό, είτε ένα meeting που δεν έχεις χρόνο να παρακολουθήσεις. Το να ευχαριστείς τους άλλους νομίζεις ότι είναι κάτι ανώτερο από το να βοηθάς τους άλλους. Πολλοί όμως είναι εκείνοι που δεν καταλαβαίνουν ότι με αυτόν τον τρόπο κάνεις πράγματα που δεν ευχαριστείσαι.
Το φαινόμενο αυτό γίνεται ολοένα και πιο σοβαρό, ειδικά όταν κάθε φορά κάνεις ένα βήμα πίσω. Βάζοντας μη ρεαλιστικές προσδοκίες στον εαυτό σου που στην ουσία δεν θέλεις, καταλήγεις να θέλεις να κάνεις περισσότερα από τα πράγματα που θέλουν οι άλλοι, και όχι αυτά που θέλεις εσύ. Σε μία σχέση αυτό είναι καταστροφικό.
Εσωτερικεύοντας την απογοήτευσή σου και έχοντας συνεχόμενα το συναίσθημα της πίεσης ώστε να πεις “ναι”, μπορεί να γίνεις λιγότερο διασκεδαστική και περισσότερο θυμωμένη.
Παθητική συμπεριφορά
Τα άτομα αυτά που λένε συνήθως “ναι”, οδηγούνται σε αυτήν την συμπεριφορά για να αποφύγουν τον καβγά. Ίσως αυτό οδηγεί σε μία πιο περίπλοκη ερώτηση: Γιατί οι γυναίκες ορισμένες φορές αποφεύγουν να πουν αυτό που πραγματικά εννοούν; Το κάνουν άραγε γιατί δεν θέλουν να ανέβουν οι τόνοι;
Ακόμα κι αν η απάντηση δεν είναι μαύρη και άσπρη, το πώς οι γυναίκες “περπάτησαν” στους δρόμους της ιστορίας μπορεί να είναι η απάντηση στην ερώτησή σου. Ήταν το 1930 που πήγε η γιαγιά μου να ψηφίσει, τότε ήταν που ένιωσε ότι η γνώμη της “μετράει”. Έτσι, τα πιστεύω πηγαίνουν από γενιά σε γενιά, και η γνώμη της μίας περνάει στην άλλη, και τότε έρχεται η δική σου σειρά.
Με το να κουβαλάς και να ενστερνίζεσαι αυτές τις γνώμες, μπαίνεις εύκολα στον ίδιο λάκκο σκέψεων. Πώς μπορείς όμως να είσαι ακριβής με αυτά που θέλεις και να είσαι πιο αυθεντική με τον εαυτό σου; Πίστεψε στη γνώμη σου και υπερασπίσου τη. Όσο πιο γρήγορα πεις “Δεν υποστηρίζω πλέον αυτές τις απόψεις,” τόσο πιο γρήγορα θα αλλάξεις τις συνήθειές σου. Κάπως έτσι θα αλλάξεις και τη συμπεριφορά σου προς τους ανθρώπους γύρω σου.
