Ναι, είναι γεγονός. Οι περισσότερες από εμάς συζητάμε σχεδόν τα πάντα με τους φίλους μας και αναλύουμε λεπτομερώς οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας. Τι γίνεται όμως όταν ως κεντρικό θέμα της ζήτησης αποτελεί εκείνο των προσωπικών/ερωτικών σχέσεων; Μήπως τότε τα πράγματα γίνονται λίγο περίπλοκα;
Φυσικά, κανείς δεν θέλει να βλέπει τη φίλη ή τον φίλο του μπερδεμένο, πόσο μάλλον πληγωμένο. Ωστόσο, έχει παρατηρηθεί ότι η συμμετοχή ή η επέμβαση στα προσωπικά ζητήματα των φίλων μας συνήθως περιπλέκουν την κατάσταση, ιδιαίτερα αν η απέναντι πλευρά δείχνει να έχει αντίθετη άποψη.
Ας μη γελιόμαστε. Πρόκειται για ένα αρκετά αμφιλεγόμενο ζήτημα, με τις αντικρουόμενες απόψεις να βρίσκονται στο επίκεντρο.
Εσένα, ποια είναι η δική σου άποψη; Είναι σωστό να εμπλεκόμαστε στις σχέσεις των φίλων μας; Και αν ναι, πότε;
«Καλό είναι να λέμε την άποψή μας μόνο όταν μας ζητηθεί και μόνο όταν ξέρουμε όλα τα δεδομένα»
Σύμφωνα με τη Δήμητρα Στέργιου, «καλό είναι να λέμε την άποψή μας μόνο όταν μας ζητηθεί και μόνο όταν ξέρουμε όλα τα δεδομένα. Μόνο έτσι θα είμαστε αντικειμενικοί. Διαφορετικά, δεν βοηθάς τον φίλο σου και ίσως να τον μπερδεύεις ακόμα περισσότερο».
«Όσον αφορά τα δικά σου προσωπικά, εννοείται πως μπορείς να ρωτάς τη γνώμη των φίλων σου. Αλλά να είσαι και έτοιμος να ακούσεις την αλήθεια και όχι απλά να συμφωνήσουν με τη δική σου άποψη, γιατί πολλές φορές το μόνο που θέλουμε είναι κάποιον να μας πει αυτό που θέλουμε».
Από την άλλη πλευρά, η Σία Ανδρικάκη τονίζει ότι «σε όλους έχει συμβεί να μπλεχτούν είτε άθελα είτε ηθελημένα στη σχέση ενός φίλου. Άλλες φορές είναι παρεμβατικό, άλλες αναγκαίο».
«Το ζήτημα είναι ο λόγος που συμβαίνει»
«Είναι δύσκολο πολλές φορές στους φίλους να διαχωρίσουν τη θέση τους, ειδικά όταν θεωρούν πως “βοηθούν” τον φίλο τους. Προσωπικά έχω υπάρξει και στις δύο πλευρές και πλέον θα πω την άποψη μου, μόνο κι εφόσον μου ζητηθεί. Αν βέβαια δεν υπάρχει ζήτημα τοξικής ή κακοποιητικής συμπεριφοράς. Αντίστοιχα, όταν θέλω μία γνώμη αναφορικά με τη σχέση μου προτιμώ να ρωτάω εγώ την άποψη των φίλων. Εν τέλει όλα είναι θέμα οπτικής αλλά και ορίων».
«Το πιο σημαντικό σε μια φιλία είναι να είσαι παρών, δημιουργώντας ένα ασφαλές περιβάλλον συζήτησης και έκφρασης συναισθημάτων»
Η Κατερίνα Καλλιβωκά με τη σειρά της τονίζει ότι «επειδή οι σχέσεις των ανθρώπων είναι σύνθετες και με την εμπλοκή ενός τρίτου ατόμου μπορεί να γίνουν ακόμα πιο περίπλοκες, θεωρώ ότι δεν πρέπει να παρεμβαίνεις στις σχέσεις των φίλων σου. Το πιο σημαντικό σε μια φιλία είναι να είσαι παρών, δημιουργώντας ένα ασφαλές περιβάλλον συζήτησης και έκφρασης συναισθημάτων. Ο ρόλος σου ως καλού ακροατή είναι πιο σημαντικός από ό,τι νομίζεις, αφού θα βοηθήσει τον φίλο σου να ξεδιπλώσει τη σκέψη του και τους προβληματισμούς του».
Στη συνέχεια, υπογραμμίζει ότι «όταν σου ζητηθεί να πεις τη γνώμη σου, είναι σημαντικό να μιλήσεις ανοιχτά με γνώμονα το καλό του φίλου σου. Σε αυτόν τον “κανόνα” της μη-επέμβασης υπάρχει βέβαια μια απαράβατη εξαίρεση: αν υποπέσουν στην αντίληψή σου κακοποιητικές ή δυνητικά κακοποιητικές συμπεριφορές, πρέπει να αναλάβεις δράση. Πρόσεχε όμως, καθώς τα ζητήματα αυτά απαιτούν λεπτούς χειρισμούς και ανάλογα με τη σοβαρότητα μιας κατάστασης ίσως χρειαστείς τη βοήθεια ενός ειδικού για να την αντιμετωπίσεις».
«Είμαστε εκεί για όταν θα χρειαστεί, όχι για να κουνήσουμε το δάχτυλο»
«Το μυστικό είναι στο ρήμα. Δεν θα διάλεγα το επεμβαίνω», εξηγεί η Γεωργία Κωτσιοπούλου. «Αν και μπορεί να ακροβατήσουμε πολλές φορές στη λεπτή, κόκκινη γραμμή του “συμβουλεύω” και του “επεμβαίνω”, νομίζω ότι το μυστικό είναι να βρίσκουμε αυτή την ισορροπία για να είμαστε στο τέλος της μέρας καλοί φίλοι. Να στηρίζουμε τα θέλω του φίλου μας θυμίζοντάς του τις αξίες του -πολλές φορές το άγχος μίας απόφασης ή η δύναμη ενός ενθουσιασμού θολώνουν την κρίση- και να είμαστε στο πλάι του ακόμα κι αν αποδειχτεί στο τέλος ότι έκανε λάθος ή να γιορτάσουμε μαζί του το σωστό. Είμαστε εκεί για όταν θα χρειαστεί, όχι για να κουνήσουμε το δάχτυλο. Και φυσικά εξαιρώ τις περιπτώσεις που ένας φίλος μας χρειάζεται όταν δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μία κατάσταση μόνος του».
«Έχω κάνει την αυτοκριτική μου πριν προσφέρω την κριτική μου;»
Για την Κέλλυ Σεφέρου, «ελευθερία λόγου και ελευθερία απόψεων θα πει να έχει ο καθένας το δικαίωμα να λέει και να πιστεύει ό,τι θέλει για τους ανθρώπους που έχει επιλέξει στη ζωή του. Αναρωτιέμαι ωστόσο, αν έχουμε όρια και ενσυναίσθηση ως φίλοι αλλά και γενικότερα ως άνθρωποι. Όπου όρια, συμπλήρωσε με γνώση, τόση όση για να γνωρίζουμε πότε ξεπερνάμε την αδιακρισία αλλά και την αγένεια. Και όπου ενσυναίσθηση, συμπλήρωσε με αυτό: “Έχω κάνει την αυτοκριτική μου πριν προσφέρω την κριτική μου;”
Υπάρχουν βέβαια και φίλοι που στην πορεία έγιναν αδέρφια. Σε αυτά τα πρόσωπα γίνεσαι ασπίδα. Κοινώς; Εμπλέκεσαι πριν στο ζητήσουν. Γιατί η ευτυχία τους είναι και δική σου!
