Η άλλη πλευρά της Καραϊβικής. Θάλασσες, κοκτέιλ και αιώρες. Να ένα πρόσωπο των τροπικών νησιών της Καραϊβικής. Όταν όλα τα πράγματα όμως έχουν δύο όψεις, εσύ μπορείς να φανταστείς πως μοιάζει η άλλη όψη του «παραδείσου»;

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, υπολογίζεται πως τουλάχιστον 20.000 εργάτες στις φυτείες ζαχαροκάλαμου σε χώρες της Κεντρικής Αμερικής, προσβλήθηκαν από τη χρόνια νεφρική νόσο {chronic kidney disease (CKD)} και απεβίωσαν.

Χιλιάδες άτομα έχουν προσβληθεί από τη νόσο και απολύθηκαν. Όσοι εργάζονται ακόμα εκεί, αντιμετωπίζουν συνθήκες εργασίας που είναι εξωφρενικά δύσκολες. Δεν υπάρχει μέρος με ίσκιο για την ανάπαυσή τους και η πιο κοντινή παροχή πόσιμου νερού απέχει πολύ από τη φυτεία που καλλιεργούν.

Η CKD έχει εξαπλωθεί σε χώρες όπως Guatemala,Belize, Panama, Costa Rica (από όπου και ξέσπασε σε αυτό το μεγάλο βαθμό το 1970) με περισσότερα κρούσματα στο El Savador και τη Nicaragua (τρίτη φτωχότερη χώρα της Καραϊβικής μετά την Αϊτή και πλέον τη Βενεζουέλα). Το ποσοστό του πληθυσμού που έχει τη νόσο στη Nicaragua αγγίζει το ποσοστό του 18% στις γυναίκες και το 25-28% στους άντρες.

“We were born to die,nobody come back for us here”. Είναι τα λόγια μιας κατοίκου της πόλης La Guitanca της Δυτικής Nicaragua. Στην οδό που βρίσκεται το σπίτι της, έχουν αποβιώσει 8 άτομα σε μία εβδομάδα.

Όλοι τους εργάζονται σε φυτείες ζαχαροκάλαμου που είναι η πιο κερδοφόρα επιχείρηση με εξαγωγή κυρίως σε ΗΠΑ και λιγότερο Ευρώπη. Η έλλειψη πόσιμου νερού, σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες, τη αφυδάτωση και τη δύσκολη εργασία συγκομιδής ζαχαροκάλαμου με μασέτα, είναι μερικές από τις αιτίες που νοσούν. Φυσικά, η βασικότερη αιτία είναι η χρήση φυτοφαρμάκων που τα χημικά συστατικά τους είναι πολύ βλαβερά για την υγεία του ήδη εξαντλημένου οργανισμού των εργατών. Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το φέρει φυσικά ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου παραγωγής ζάχαρης και μελάσας που του ανήκουν και οι φυτείες καθώς και το αποστακτήριο που παράγει γνωστή ετικέτα ρούμι. Είναι γνωστό ότι δεν έχει δοθεί κάποιο επίδομα ιατρικής περίθαλψης στους εργαζομένους που προσβλήθηκαν από τη νόσο από τις παραπάνω εταιρίες.

 Η λέξη εκμετάλλευση φαντάζει τόσο μικρή μπροστά σε αυτή την εικόνα.

Λίγες μέρες πριν έγινε μια προσπάθεια στην Αθήνα από τον Νίκο Αρβανίτη που μοιράζει την ζωή του ανάμεσα σε Αθήνα και Καραϊβική κι έχει δει μα κυριότερα έχει ζήσει από κοντά τα πολλαπλά πρόσωπα αυτών των νησιών.

Ο Νίκος Αρβανίτης εργάζεται σαν Bartender από το 2006. Το ρούμι είναι το πάθος του και η ανάγκη του να το κατανοήσει βαθύτερα τον έστειλε στη Καραϊβική. Έχοντας βάση το νησί Barbados, έχει επισκεφτεί 15 νησιά της τροπικής ζώνης των ‘Δυτικών Ινδιών’, πάνω από 30 αποστακτήρια ρουμιού και φυτείες ζαχαροκάλαμου,ενεργές και ανενεργές. Η προσέγγισή του για το ρούμι εκτείνεται πέρα από το γευστικό του χαρακτήρα και τη διαδικασία παραγωγής του,αλλά πλαισιώνεται στην εξέλιξη και τη πορεία του από τα χρόνια της αποικιοκρατίας έως σήμερα καθώς και την ταύτισή του με τη ζωή των ντόπιων,της κουλτούρας και της καθημερινότητά τους. Το ταξίδι του συνεχίζεται και το βάπτισε “From the West Indies to the World’ .

Ο κεντρικός άξονας  της ενέργειας αυτής ήταν να ακουστεί και να φανεί η αληθινή πλευρά της Καραϊβικής που παραμένει καλά κρυμμένη πίσω από το lifestyle πρόσωπό της.

Σε συνεργασία λοιπόν με 5 μπαρ της πόλης μας (Μπλε Παπαγάλος, 9Β Homebar, Kolokotroni9, Baroom, Baba Au Rum) επέλεξε να κάνει κάποια event με ανθρώπους που αγαπά και σέβεται με μοναδικό κίνητρο τη περισυλλογή κάποιων χρημάτων που έχουν ως σκοπό τις καλύτερες συνθήκες εργασίας στους εργαζομένους καθώς και τη προσπάθεια υπεκφυγής εργασίας ανήλικων παιδιών. Φορέας αυτής της προσπάθειας είναι η PASE και La Isla Foundation, που είναι μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που αγωνίζονται για τη δυσάρεστη αυτή κατάσταση της υγείας του συνολικού πληθυσμού καθώς και τα δικαιώματα των εργατών στις φυτείες ζαχαροκάλαμου.

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αγαπούν και μπορούν να δοθούν σε μία ιδέα και σε έναν σκοπό πλαισιώνοντας την με τέτοιο ζήλο, αποδεικνύοντας (έμπρακτα)  πως η αγάπη, η σύμπραξη και η αλληλεγγύη δεν είναι μόνο έννοιες αλλά άποψη και τρόπος ζωής.

Οποιαδήποτε συνεισφορά σε αυτή τη προσπάθεια είναι πολύ σημαντική για τους κατοίκους της Nicaragua. Χωρίς αυτούς το ρούμι δεν υφίσταται.

(Φωτογραφίες:Ed Kashi )